In de onvolprezen Beatles documentaire, Get Back zit een scene waarin Paul McCatney verzucht tegen Ringo, ‘and now there are only two’. Of woorden van die strekking. George Harrison heeft tijdelijk de band verlaten en Lennon is niet komen opdagen. De tranen schieten Paul in de ogen.
Zoiets is ook Brandon Smith overkomen. The Anix begon als trio breidde uit en kromp weer in, en nu is alleen Smith nog over. Te horen is dat niet. Wie heeft een band nodig als je een goed geoutilleerde studio tot je beschikking hebt? En welke muzikant heeft er tegenwoordig geen goede studio thuis?
Sinds The Anix in 2004 zijn eerste kik gaf, zijn er negen albums verschenen, de nieuwste kwam deze week uit. Below is het openings- tevens titelnummer van het album. The Anix bewandelt een middenweg tussen electro en metal. Binnen die grenzen varieert Smith er lustig op los. Wat de songs bindt is een gevoel van verlatenheid. Ook het schurende Below heeft een droeve afdronk. Wie wil weten in welke hoek je The Anix moet plaatsen? Denk richting Nine Inch Nails en Rammstein, maar dan wat minder neurotisch dan de eerste en wat minder bombastisch dan de tweede.