Who Are You, het achtste studioalbum van The Who, is verschenen in een reeks nieuwe formaten, waaronder een superdeluxe editie met meer dan 70 niet eerder uitgebrachte nummers, waaronder versies van de titeltrack Who Are You, nieuw gemixte livenummers van hun eerste tournee zonder de originele drummer Keith Moon en spontane opnames van de band tijdens repetities in 1977 en 1978.
Who Are You, oorspronkelijk uitgebracht in augustus 1978, markeert een belangrijk hoofdstuk in de carrière van The Who en was tegelijkertijd een commercieel succes. Het bereikte nummer 2 in de Amerikaanse Billboard 200 en behaalde een dubbele platinastatus en nummer 6 in de Britse albumlijst. Het was helaas ook het laatste album met de legendarische drummer Keith Moon, die een week na de release overleed. Het album liet de band opnieuw grenzen verleggen, met nummers die verwijzen naar de opkomende invloed van Britse punk. Het meest opvallende is dat het titelnummer werd geschreven na een avondje uit met Steve Jones en Paul Cook van The Sex Pistols, en het weerspiegelde de gevoelens van Music Must Change en Sister Disco. Pete Townshend leverde ook enkele van zijn meest ambitieuze en complexe arrangementen, waarbij hij synthesizers en strijkers combineerde met de krachtige begeleidingstracks van The Who. Het titelnummer Who Are You ging begin juli 1978 aan het album vooraf en werd meteen een anthem. Het staat tot op de dag van vandaag op de setlist van de band. Mede dankzij de verschijning in de CSI TV-franchise begin jaren 2000, is het een van de meest gestreamde nummers van de band. De eerste sessies voor het album vonden plaats in de Ramport Studios van de band, geproduceerd door Glyn Johns en Jon Astley. Het opnameproces ging echter gepaard met uitdagingen en creatieve spanningen. De Who Are You Super Deluxe Edition vertelt uiteindelijk het hele verhaal, met voor het eerst de afgewezen originele Glyn Johns-mix van het album, een onlangs geremasterde versie van de uitgebrachte Jon Astley-mix en fly-on-the-wall-repetitiesessies in Shepperton Studios, die destijds eigendom was van de band, en een schat aan niet eerder uitgebracht materiaal, waaronder demo’s, alternatieve takes en in het geval van het opvallende nummer Sister Disco, een eerder ‘verloren’ gitaarsolo die door Steven Wilson van de multitracktapes was gered. In 1978 werd het album gezien als een terugkeer naar de vorm van The Who, en de verwachting van een tournee ter promotie van het album was hooggespannen. Helaas maakte het overlijden van Keith Moon op 23 augustus een einde aan dergelijke plannen. De band introduceerde in mei 1979 hun nieuwe drummer, Kenney Jones, voorheen van The Faces en The Small Faces, samen met de nieuwe toetsenist John’ Rabbit’ Bundrick. Een van de vele hoogtepunten van de superdeluxe editie zijn de nieuw gemixte livetapes van het Amerikaanse deel van de tournee van 1979, waarop de explosieve nieuwe line-up van The Who in volle glorie te horen is, terwijl nummers van het album met hernieuwde energie op het podium tot leven komen. De band hield dat momentum vast in het nieuwe decennium met het epische filmproject The Kids Are Alright, de Quadrophenia-film en het multi-platina album Face Dances in 1981.