Beukende gitaren, Franstalige dansliedjes en warme stemmen op eerste avond Eurosonic 2024
Heerlijk, het is weer Eurosonic in Groningen. Het showcasefestival waarbij alle Europese landen hun leukste acts in sturen om ze te presenteren aan de gehele Europese muziekscene. Hier zie je de artiesten die je later dit jaar op de grote festivals als Sziget, Lowlands en dergelijke kunt gaan zien.
In het Allround Poolcentrum trappen we om half 8 af met Humour. Deze mannen woonden samen in hun flatje in Glasgow en in lockdowntijd besloten ze een bandje te beginnen. Hun muziek wordt post-punk genoemd en het zal niet het laatste bandje zijn in dit genre die we dit weekend gaan zien. Het gaat gelijk lekker los in dit kleine zaaltje. De muziek is stuwend en de drum beukt. Op sommige momenten lijkt het moderne marsmuziek. De zanger gaat van heel zacht tot hard krijsend. Het is mooi hoe we meegenomen worden in deze energie maar na verloop van tijd begint de zang me wat tegen te staan.
Ik besluit bij ML te gaan kijken. De Brusselse zangeres Marie-Laetitia Mattern zou je kunnen kennen van haar band Sonnfjord, samen met haar broer. Maar hier staat ze onder haar eigen naam, ML dus. Haar liedjes zingt ze in het Frans en je komt er niet onderuit dan te denken aan de prachtige Franse chansons zoals uitgebreid bejubelt in het programma van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. En het klopt, die feel zit er af en toe in maar ML gaat verder. Soms zijn het gewoon mooie liefelijk gezongen popliedjes waar we blij van worden en op andere momenten lig er onder het liedje een moderne dansbeat en mogen we samen met ML dansen en wanen we ons op een mooie zomeravond in Parijs. De zangeres komt tussen de liedjes door wat timide over maar eigenlijk is dat wel charmant en past het perfect bij de makkelijke Franstalige pop waar ze ons mee verblijdt.
Picture Parlour staat even later in de grote zal van MAAS. De band uit Manchester wordt een gouden toekomst beloofd. Courtney Love zag ze bij toeval spelen en plaatste een enthousiaste tweet op social media maar wat mij betreft maken ze dat niet waar. De zangeres heeft een gouden stem, ééntje vergelijkbaar met klassiekers uit de rockgeschiedenis maar het bandje achter haar is vlak en de nummers missen live wat mij betreft net even dat extra waardoor je blijft kijken.
Ik loop dan ook snel door naar Vera want daar staat staat Annie Taylor. En die maken het wel waar! De muziek van de Zwitsers is snel, vuig en wordt met een punk attitude gespeeld. Uiteraard helemaal op zijn plaats in deze roemruchte zaal in de binnenstad van Groningen. Zangeres Gini Jungi is cool en ze weet haar band wel dat extra te geven waardoor je blijft kijken. Ze zweept haar band en de zaal steeds verder op, hier moet je denken aan Courtney Love inderdaad. Als we naar buiten lopen hoor ik verschillende mensen zeggen dat dit goed was, en inderdaad, heel goed!
In het gezellig kleine kroegje de Souffleur staat even later Hister. Geen onderdeel van het officiële programma maar een Gronings bandje dat zijn debuut EP vorig jaar op Excelsior uitbracht. Voor mij een indicatie voor kwaliteit en dat is hier niet anders. Michel kennen we als drummer van vele leuke Groningse bandjes als Benjamin B en Avery Plains en samen met zijn vriendin Merel spelen ze hun indieliedjes Groningstalig. Het cafeetje zit vol met bekenden uit de Groninger scene en als ik binnen kom begroet Michel me vanachter het drumstel. Ontspannen praten ze de nummers aan elkaar. Bij de nieuwe single Zee Het Zo wordt de hulp ingeroepen van gitarist John Krol. Zijn prachtige spel geeft het nummer een mooie spannende gelaagdheid mee. We zijn in Groningen weer een fijn bandje rijker!
Bij Meltheads uit België wordt even later de gemoedelijke sfeer waar ik zojuist zo van genoot er in éen keer uit gebeukt! De mannen spelen hun Engelstalige muziek opzwepend en beukend. Wat is het, punk, garage maar ik hoor ook wave-invloeden, het is disturbing en vet! Bij de Nederlanstalige single Naïef lijkt het gas er even af te gaan maar ook die breekt los in een explosie van lawaai. Prachtig, wat een band!
BLUAI staat in de Luthersekerk. De vier jonge Belgische meiden passen prima in het kleine zaaltje. De dreampop met folk invloeden spelen ze nog wat voorzichtig en het zou passen als het wat stiller geweest was in het kerkje maar op een festival als deze lopen mensen in en uit en komt deze mooie rustige muziek wat minder tot zijn recht. Soms lijkt het wat saai maar toch zou ik ze graag nog eens terug zien met een eigen show en een wat meer aandachtig luisterende zaal.
CMAT heeft hier geen last van. Deze jonge vrouw is een wervelwind en ze zet de prachtige Groningen Schouwburg in vuur en vlam. Hoewel ze klein van stuk is pakt ze de zaal volledig in. Ze danst met haar bandleden over het podium en haar prachtige volle stem vult de zaal met haar warme pop met country en americana invloeden. Een vriend van me noemde haar al één van de hoogtepunten van Into The Great Wide Open afgelopen zomer en dat maakt ze vanavond inderdaad volledig waar. Als je de kans krijgt, ga deze vrouw zien!
In Vera speelt even later Chalk uit Belfast. De band vangt precies de sfeer van deze donkere natte stad in Noord Ierland. Duister en monotoon. De zanger, die in deze donkere zaal veel weg heeft van Shaun Ryder van the Happy Mondays, zingt en praat over de muziek met zijn ogen dicht, hoofd in de nek. Hij bezweert het publiek met zijn verhalen en het is heerlijk om je mee te laten voeren door deze donkere tunnel waar het stinkt en koud is.
En dan is het tijd om naar MAAS te gaan. Hier staan nog drie gitaarbandjes die ik graag wilde zien. Us stond al op Glastonbury en dat is terecht. De jonge mannen spelen in de kleine zaal hun vrolijke meebrul liedjes met een punk attitude en een enthousiasme waar je u tegen zegt.
En dat is even later in de grote zaal precies het zelfde. Hier speelt the Love Buzz, een jonge Ierse band en een Love Buzz is het! Energiek en met veel enthousiasme nemen ze de zaal mee in hun vrolijke set. Ze hebben al veel getoerd en dat zien je. Jong maar toch al ervaren bespelen ze het publiek. Single harp heeft ‘90s invloeden, doet zelfs denken aan Pavement en Here Comes The Scum is heerlijke britpop in de stijl van the Libertines. De drummer in Lankum t-shirt beukt er heerlijk op los. Gaat dat zien als je de kans hebt!
Aan het einde van de avond zien we dan nog Cucamaras. Ook hier staan de gitaren op standje hard en snel. Indie/postpunk is het en ik hoor ook hier weer een hoge dosis britpop. De jonge jongens knallen hun mooie nummers de zaal in en het publiek vooraan gaat uit zijn dak. Drie mooie nieuwe bands met de belofte dat het wel goed zit met de gitaren de komende jaren.
Tekst: Jan Berends
Foto: Meltheads door Ben Houdijk