Tag: ESNS

Party Time, Post-Rock en het Eurovisie songfestival

Froukje heeft een druk weekend zegt ze. Deze maand is haar debuutplaat Noodzakelijk Verdriet uitgekomen, ze heeft de rol als gastredacteur in de OOR en op Noorderslag is de grote zaal van de Oosterpoort prime time voor haar. Maar eerst speelt ze vanavond een akoestische set in platenzaak Plato Groningen. Een rij van meer dan 100 meter heeft zich gevormd terwijl de winkel al bomvol staat. Niet alleen meiden en jongens in de leeftijd van de jonge ster maar ook de oudere serieuze muziekliefhebber herkent haar talent en probeert een glimp van haar op te vangen door de ramen van de mooie zaak. Zittend op een stoeltje begroet ze het publiek, ze vindt het wat spannend met al dat licht. Maar als ze eenmaal begint valt de spanning weg. Ze keuvelt de liedjes aan elkaar, het publiek buiten denkt even dat ze naar hen zwaait en het muisstille publiek binnen vindt alles prachtig. We hebben de tijd, Licht en donker, Kwijt, prachtige liedjes en haar licht hese stem komt in deze setting nog mooier uit. Na 20 minuten is het al weer voorbij maar na het optreden neemt de sympathieke zangeres voor iedereen de tijd voor een praatje, een selfie of een handtekening.

Maar ik ben op weg naar English Teacher. Ook zij gaven vanmiddag een prachtig kort optreden in de platenzaak en nu staan ze in de grote zaal van MAAS. De EP Polyawkward deed bij iedere muziekliefhebber de oren al spitsen maar de singles, van de later dit jaar te verschijnen plaat This Could Be Texas, doen dit nog veel meer. En ook live maken ze het waar. Lily Fontaine is de blikvanger met haar afrokapsel en haar mooie soulvolle stem. De liedjes lijken soms iets minder strak gespeeld te worden dan op de plaat maar dat zal vanavond de sfeer niet verpesten. Heerlijk melodieën, verrassende tempowisselingen en die stem die alles met elkaar verbindt. Wat een fijne nieuwe band. Eind februari nogmaals te zien, in Vera Groningen, mis dat niet want daarna is die zaal waarschijnlijk te klein!

In de kleine zaal speelt daarna Iva Lorens uit Servië. De zangeres heeft een aangename stem en de popliedjes hebben een losse, wat zwoele feel. Het publiek swingt zo aan het begin van de avond al losjes met haar mee maar mij kan het niet zo boeien dus ik ga weer een deur verder.

Daar speelt Viji en dat kan me wél boeien. De indierockband uit Oostenrijk (en nu Londen) speelt heerlijk jaren ’90 muziek die soms wat aan the Breeders en nog meer aan Liz Phair en Juliana Hatfield doet denken. Ze brachten hun plaat So Vanilla uit op Speedy Wunderground en de producer werkte met Wet Leg en Kae Tempest. De ene aanbeveling na de andere dus. Heerlijke uptempo indierock  waarbij zangeres Vanilla Jenner heerlijk verveeld zingt en waarbij de gitaren altijd sneren. De hoofden in het publiek deinen heerlijk mee en ik blijf tot het einde hangen en dat is altijd een goed teken. Meer dan een leuk bandje!

We zijn nieuwsgierig naar Slowshift. De band met oud leden van Motorpsycho, Of Monsters and Men en Trontheim Jazz Orchestra. De band is een soort supergroep en ze staan dan ook midden op de Grote Markt in de openlucht tent die ESNS daar heeft neergezet voor het gratis side programma. Ik ben zeer benieuwd naar de plaat die later deze maand uit gaat komen. Helaas komt het optreden niet echt van de grond. De vele sferische stukken gespeeld door het begeleidende orkest halen de vaart er uit. Pas op momenten dat het begint te rocken en de verschillende gastzangers meedoen pakt de band onze aandacht. Ik denk dat deze show in een theater fantastisch is maar op deze locatie valt het wat in het water, mede doordat de ruimte inmiddels is volgestroomd met fans van Joost Klein die hierna zijn opwachting komt maken.

Er is iets mis gegaan met het crowdmanagement want er zijn te veel mensen toegelaten rond de tent op de Grote Markt. Het gratis optreden van Joost heeft natuurlijk jongeren van heinde en ver naar de Grote Markt getrokken en die maakt het niks uit dat ze een kwartiertje langer moeten wachten. Als de omgeving weer veilig genoeg is verschijnt het logo van het Eurovision Song Contest Malmö 2024 op het scherm en springt Joost het podium op. And the 12 point go to the Netherlands! Joost is los en een mooie set met bekende nummers komt voorbij. Joost speelt de hele set of hij een Duitse artiest is die ons hier in Nederland komt vermaken en het publiek maakt het allemaal niet uit, Joost is er en iedereen heeft lol! Toch vind ik zijn optreden een stuk minder geïnspireerd dan vorig jaar op Noorderslag. Het manische, de gekte, ontbrak vandaag. Hij liep regelmatig even naar zijn dj om mee te kijken op het scherm en dat haalde de vaart er wat uit. Maar goed, iedereen heeft wel eens een mindere dag en Joost is echt en puur en bij hem mag je dat dan gewoon zien.

Wie ook een feestje kan bouwen is Master Peace. En dat is een understatement. Het Londense feestbeest Peace Okezie zet de zaal volledig op zijn kop met zijn sleazy party knallers. Een vrouwelijke DJ, een gitarist, en zijn eigen ADHD, meer is er niet nodig voor een feestje extra ordinaire! Maar vergis je niet, het zijn steengoeie liedjes met invloeden van Daft Punk, Basement Jaxx en vooral ook de gitaren van Bloc Party. Retestrak, de ene na de ander.. Soo Long, Start You Up, Veronica en I Might be Fake,  success guaranteed. Heerlijk om op door de kamer te dansen maar nog lekkerder om samen te ondergaan in een zweterige club of deze zomer op een festivalweide!

Na deze geweldige explosie van plezier is het rustig bijkomen bij Aggrasoppar. Ook een band die een feestje kan bouwen maar hier zit het hem vooral in de afwisseling. Verschillende rappers, een soulfulle zangeres, de jonge band van de Faeröereilanden houd het wat kleiner en bouwt zijn eigen feestje op het podium en de zaal doet gezellig mee.

Eigenlijk is dit bij Heave Blood and Die precies het zelfde. Het zijn post-rockers uit Tromso in Noorwegen. Geen vrolijke of relaxte dansmuziek maar de zwaar aangezette gitaarmuziek dendert heerlijk door en het spelplezier spat van de bandleden af. Muzikanten die de muziek in eerste instantie voor zichzelf maken, gewoon omdat dit het mooiste is wat ze kunnen bedenken. Vooral zangeres Marie Sofie Mikkelsen kan haar glimlach niet onderdrukken terwijl de band in hoog tempo doorbeukt. Dit is nou een optreden waar ik geen genoeg van kan krijgen en ik ben niet de enige. Het publiek schreeuwt of ze er nog ééntje willen doen en als ook die allerlaatste voorbij is zit het er op voor de band en stappen ze moe maar nog vol energie het podium af om een biertje te gaan pakken aan de bar. Voor liefhebbers van zwaar aangezette Noorse gitaarmuziek en eigenlijk ieder ander, gaat deze band zien!

Als afsluiter van de avond ga ik nog kijken bij Wax Museum die spelen in de mooie ruime concertzaal in het Forum. Het disco/funk gezelschap uit Berlijn weet hoe ze een feest moeten bouwen! Hier geen zware gitaren maar een gezellige uitgelaten sfeer. Glitterkleding en meerstemmige zang die we kennen uit de Philly Soul van de jaren 60 en 70. Ieder nummer heeft een vette groove en het publiek klapt en danst zich een weg de avond in. Een vrolijke afsluiter van weer een heerlijke avond Eurosonic.

Tekst: Jan Berends

Foto: English Teacher door Stef van Oosterhout

Verstilde liedjes, tegendraadse liedjes en uitbundig geschreeuw

Op de tweede avond van Eurosonic is het Allround Poolcentrum, waar ik gisteren de avond ook begon, al vroeg gevuld voor Grand Sun. Blijkbaar zijn er genoeg mensen die het gure weer willen trotseren om deze vriendelijke jongens te gaan zien. Want dat zijn het, vriendelijke Portugezen die voor ons hun makkelijk in het gehoor liggende nummers komen spelen. Begonnen als een rockband met psychedelische invloeden zijn er ook bij hen steeds meer postpunk invloeden ingeslopen. Maar waar het bij veel bands in dit genre blijft bij het uiten van frustraties en boosheid blijven deze mannen vrolijk en netjes. Het staat zelfs op het t-shirt van de zanger We’re all friends here! Hoewel de toetsenist nog een paar keer benoemd dat hij een hekel heeft aan de sneeuw die momenteel valt, klinkt hun muziek mooi en verzorgd. Geen boosheid maar een aangename verrassing om de avond mee te beginnen.

In de Schouwburg worden we even later verrast door een bijzonder optreden van Zaho De Sagazan. De 24-jarige Française komt uit een kunstenaars familie, haar vader is beeldhouwer en schilder Olivier de Sagazan, staat er met twee muzikanten die uit hun instrumenten de mooiste klanken tevoorschijn toveren. Het gaat van prachtige chansons naar opzwepende elektro en Zaho neemt ons dansend en zingend mee in haar belevingswereld. Ze is hoog sensitief vertelt ze ons en toen ze jonger was wist ze daar geen raad mee. Maar een piano bracht uitkomst, hier mocht ze huilen en hier kon ze haar creativiteit kwijt. Puur, oprecht en super intens zingt ze met haar ogen dicht Je reve, je reve, je reve en dat is het, we worden meegenomen in haar droomwereld. Het publiek geniet net als zijzelf met volle teugen, ook als even later haar colbert uit gaat en ze in haar sportpakje zingend en dansend door de zaal loopt. De afwisseling tussen de verschillende genres komt soms wat rommelig over maar de intensiteit van haar performance en het gevoel dat er nog veel meer moois uit deze creatieve jonge vrouw zal komen laat de zaal smachtend naar meer achter.

Even verderop staat Queen’s Pleasure te spelen. De Nederlandse band die hun debuut opnam met de Engelse producer Edd Hartwell en hun tweede plaat op Vlieland met Frans Hagenaars van Excelsior. In theorie zou het dus allemaal fantastisch moeten klinken, zowel op plaat als live, maar bij mij gebeurt dit niet. De zanger heeft een goede stem, de liedjes zijn niet verkeerd maar het voelt voor mij alsof het allemaal niet echt is. In de clip van hun nummer How Come dragen ze maskers en dat is het. De band heeft geen eigen smoel, ze doen de muziek van anderen na. Wannabees noemt een vriendin van me het en zo voelt het inderdaad. Misschien komt het in de toekomst nog goed tussen deze band en mij, maar op dit moment voelt het niet zo.

Arny Margret mag het in haar eentje doen in de prachtige Schouwburg. De kleine IJslandse staat wat verloren op het grote podium. Prachtige liedjes schrijft ze, over haar emotionele verkenningstocht en het ouder worden en die begeleidt ze zelf met haar mooie warme gitaarspel. Het publiek doet zijn best en is stil maar met deze prachtige verstilde muziek is het nooit stil genoeg, helemaal niet op zo’n festival. Vorig jaar was ze ook al in Groningen, toen zag ik haar optreden in The Coffee Company. Mooi dat ze nu zo’n tweede kans krijgt om zich in de kijker te spelen, maar eigenlijk gun ik haar dus liever in een kleine intieme setting met het publiek dicht om haar heen.

In Vera begint Izzy and the Black Trees. De verhalen zijn deze Poolse band met punk invloeden  en vette beats vooruitgesneld want lang voor aanvang staat er al een lange rij voor de deur. We komen dus niet zomaar binnen en uiteindelijk zien we alleen het laatste stuk van het optreden. De zangeres wordt vergeleken met legendes als Kim Gordon en PJ Harvey en haar stijl is zeker vergelijkbaar, maar uiteindelijk klinkt dat mooier dan het is. We zien hier geen Sonic Youth, het doet me meer denken aan Dry Cleaning. Het optreden is gedrenkt in een flinke galm waardoor de nuance van de nummers wat verdwijnt. Zeker vermakelijk maar niet de sensatie die verwacht werd.

Nadat ik kort bij een intens optreden van de progressieve metalband Hippotraktor heb gekeken ga ik door naar Fat Dog uit Londen. Dit optreden wil ik graag helemaal zien dus op tijd in de rij! Veel muziek hebben ze nog niet uitgebracht maar de single King of the Slugs is opwindend en belooft veel. En ze maken de belofte waar. Het optreden is een eclectische mix van Balkan beats, Engelse branie en verkleed partijen. Het publiek wordt opgezweept mee te brullen en hoewel niemand de nummers kent gaan ze er in als koek bij de zwetende en hossende massa vooraan in de zaal.

In Huize Maas mag Tramhaus zijn zegetocht vervolgen. Voor ons is de band allang geen onbekende meer, maar vandaag mag ook de rest van Europa zien dat ze steeds hechter zijn gaan spelen. Hun afwijkende en tegendraadse liedjes doen het goed in de bomvolle zaal en het speelplezier spat er vanaf. Vooral de slungelige zanger Lukas Jansen kan niet verbergen dat hij opgewonden is hier vandaag te staan. In zijn Engels met Nederlandse tongval dankt hij het publiek en vertelt hij blij te zijn weer in Groningen te zijn. Hoewel de liedjes voor een breed publiek misschien iets te afwijkend zijn zou ik ze deze zomer graag terug zien op de festivals. Af en toe een beetje buiten de lijntjes kleuren is leuk toch?

Vanavond sluiten de Lambrini Girls de avond af en ik kon geen leukere afsluiter bedenken. De stoere vrouwen maken punk voor de LGBTQ generatie en iedereen die het hier niet mee eens is mag oprotten. Net als Wilders en de politie die slachtoffers van verkrachting vaak niet geloofd. Serieuze onderwerpen, maar het uit zich in één groot feest. De dames rocken er in ondergoed flink op los en het publiek gaat los in de zweterige sfeer. Tot achterin de zaal worden mensen gevraagd ruimte te maken zodat de zangers met haar gitaar het publiek in kan. En als ze er niet doorheen banjert gaat ze wel crowdsurfend over het publiek. Het nieuwe feminisme heeft een gezicht en ze heten the Lambrini Girls!

Tekst: Jan Berends

Foto: Zaho de Sagazan door Niels Knelis

Beukende gitaren, Franstalige dansliedjes en warme stemmen op eerste avond Eurosonic 2024

Heerlijk, het is weer Eurosonic in Groningen. Het showcasefestival waarbij alle Europese landen hun leukste acts in sturen om ze te presenteren aan de gehele Europese muziekscene. Hier zie je de artiesten die je later dit jaar op de grote festivals als Sziget, Lowlands en dergelijke kunt gaan zien.

In het Allround Poolcentrum trappen we om half 8 af met Humour. Deze mannen woonden samen in hun flatje in Glasgow en in lockdowntijd besloten ze een bandje te beginnen. Hun muziek wordt post-punk genoemd en het zal niet het laatste bandje zijn in dit genre die we dit weekend gaan zien. Het gaat gelijk lekker los in dit kleine zaaltje. De muziek is stuwend en de drum beukt. Op sommige momenten lijkt het moderne marsmuziek. De zanger gaat van heel zacht tot hard krijsend. Het is mooi hoe we meegenomen worden in deze energie maar na verloop van tijd begint de zang me wat tegen te staan.

Ik besluit bij ML te gaan kijken. De Brusselse zangeres Marie-Laetitia Mattern zou je kunnen kennen van haar band Sonnfjord, samen met haar broer. Maar hier staat ze onder haar eigen naam, ML dus. Haar liedjes zingt ze in het Frans en je komt er niet onderuit dan te denken aan de prachtige Franse chansons zoals uitgebreid bejubelt in het programma van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. En het klopt, die feel zit er af en toe in maar ML gaat verder. Soms zijn het gewoon mooie liefelijk gezongen popliedjes waar we blij van worden en op andere momenten lig er onder het liedje een moderne dansbeat en mogen we samen met ML dansen en wanen we ons op een mooie zomeravond in Parijs. De zangeres komt tussen de liedjes door wat timide over maar eigenlijk is dat wel charmant en past het perfect bij de makkelijke Franstalige pop waar ze ons mee verblijdt.

Picture Parlour staat even later in de grote zal van MAAS. De band uit Manchester wordt een gouden toekomst beloofd. Courtney Love zag ze bij toeval spelen en plaatste een enthousiaste tweet op social media maar wat mij betreft maken ze dat niet waar. De zangeres heeft een gouden stem, ééntje vergelijkbaar met klassiekers uit de rockgeschiedenis maar het bandje achter haar is vlak en de nummers missen live wat mij betreft net even dat extra waardoor je blijft kijken.

Ik loop dan ook snel door naar Vera want daar staat staat Annie Taylor. En die maken het wel waar! De muziek van de Zwitsers is snel, vuig en wordt met een punk attitude gespeeld. Uiteraard helemaal op zijn plaats in deze roemruchte zaal in de binnenstad van Groningen. Zangeres Gini Jungi is cool en ze weet haar band wel dat extra te geven waardoor je blijft kijken. Ze zweept haar band en de zaal steeds verder op, hier moet je denken aan Courtney Love inderdaad. Als we naar buiten lopen hoor ik verschillende mensen zeggen dat dit goed was, en inderdaad, heel goed!

In het gezellig kleine kroegje de Souffleur staat even later Hister. Geen onderdeel van het officiële programma maar een Gronings bandje dat zijn debuut EP vorig jaar op Excelsior uitbracht. Voor mij een indicatie voor kwaliteit en dat is hier niet anders. Michel kennen we als drummer van vele leuke Groningse bandjes als Benjamin B en Avery Plains en samen met zijn vriendin Merel spelen ze hun indieliedjes Groningstalig. Het cafeetje zit vol met bekenden uit de Groninger scene en als ik binnen kom begroet Michel me vanachter het drumstel. Ontspannen praten ze de nummers aan elkaar. Bij de nieuwe single Zee Het Zo wordt de hulp ingeroepen van gitarist John Krol. Zijn prachtige spel geeft het nummer een  mooie spannende gelaagdheid mee. We zijn in Groningen weer een fijn bandje rijker!

Bij Meltheads uit België wordt even later de gemoedelijke sfeer waar ik zojuist zo van genoot er in éen keer uit gebeukt! De mannen spelen hun Engelstalige muziek opzwepend en beukend. Wat is het, punk, garage maar ik hoor ook wave-invloeden, het is disturbing en vet! Bij de Nederlanstalige single Naïef lijkt het gas er even af te gaan maar ook die breekt los in een explosie van lawaai. Prachtig, wat een band!

BLUAI staat in de Luthersekerk. De vier jonge Belgische meiden passen prima in het kleine zaaltje. De dreampop met folk invloeden spelen ze nog wat voorzichtig en het zou passen als het wat stiller geweest was in het kerkje maar op een festival als deze lopen mensen in en uit en komt deze mooie rustige muziek wat minder tot zijn recht. Soms lijkt het wat saai maar toch zou ik ze graag nog eens terug zien met een eigen show en een wat meer aandachtig luisterende zaal.

CMAT heeft hier geen last van. Deze jonge vrouw is een wervelwind en ze zet de prachtige Groningen Schouwburg in vuur en vlam. Hoewel ze klein van stuk is pakt ze de zaal volledig in. Ze danst met haar bandleden over het podium en haar prachtige volle stem vult de zaal met haar warme pop met country en americana invloeden. Een vriend van me noemde haar al één van de hoogtepunten van Into The Great Wide Open afgelopen zomer en dat maakt ze vanavond inderdaad volledig waar. Als je de kans krijgt, ga deze vrouw zien!

In Vera speelt even later Chalk uit Belfast. De band vangt precies de sfeer van deze donkere natte stad in Noord Ierland. Duister en monotoon. De zanger, die in deze donkere zaal veel weg heeft van Shaun Ryder van the Happy Mondays, zingt en praat over de muziek met zijn ogen dicht, hoofd in de nek. Hij bezweert het publiek met zijn verhalen en het is heerlijk om je mee te laten voeren door deze donkere tunnel waar het stinkt en koud is.

En dan is het tijd om naar MAAS te gaan. Hier staan nog drie gitaarbandjes die ik graag wilde zien. Us stond al op Glastonbury en dat is terecht. De jonge mannen spelen in de kleine zaal hun vrolijke meebrul liedjes met een punk attitude en een enthousiasme waar je u tegen zegt.

En dat is even later in de grote zaal precies het zelfde. Hier speelt the Love Buzz, een jonge Ierse band en een Love Buzz is het! Energiek en met veel enthousiasme nemen ze de zaal mee in hun vrolijke set. Ze hebben al veel getoerd en dat zien je. Jong maar toch al ervaren bespelen ze het publiek. Single harp heeft ‘90s invloeden, doet zelfs denken aan Pavement en Here Comes The Scum is heerlijke britpop in de stijl van the Libertines. De drummer in Lankum t-shirt beukt er heerlijk op los. Gaat dat zien als je de kans hebt!

Aan het einde van de avond zien we dan nog Cucamaras. Ook hier staan de gitaren op standje hard en snel. Indie/postpunk is het en ik hoor ook hier weer een hoge dosis britpop. De jonge jongens knallen hun mooie nummers de zaal in en het publiek vooraan gaat uit zijn dak. Drie mooie nieuwe bands met de belofte dat het wel goed zit met de gitaren de komende jaren.

Tekst: Jan Berends

Foto: Meltheads door Ben Houdijk