Dit jaar heeft de organisatie van ESNS er voor het eerst voor gekozen om de eerste avond van het festival niet in de binnenstad van Groningen te houden maar in de Oosterpoort waar ook ieder jaar Noorderslag wordt gehouden. En dat pakt goed uit, de zaaltjes zijn niet te vol en de Oosterpoort is gezellig als altijd.
Ik begin de avond met een optreden van Niamh (spreek uit Nief) Bury. De muzikante uit Dublin leerde het vak door jarenlang als straatmuzikant in de straten van Dublin, en later ook andere Europese steden, op te treden. In het kleine donkere zaaltje waar ze staat is het lawaaiig, er worden bierkratten gestapeld en een deel van het publiek kletst er vrolijk op los. Toch lukt het haar het voorste deel van het publiek voor zich te winnen. Serieus en soms met een glimlach op haar gezicht speelt ze aangevuld met cello en toetsen de liedjes van haar debuutplaat Yellow Roses. Een mooi rustig luisterconcert zo aan het begin van de avond.
Natuurlijk ga ik daarna direct kijken bij Real Farmer. De band, deels uit Groningen, speelt een soort eigen rauwe DIY variant van postpunk. De liedjes zitten inventief in elkaar en verrassen iedere keer. Zanger Jeroen Klootsema is een goeie frontman. Hij loopt zoals het hoort getergd heen en weer op het podium en door zijn schreeuwende manier van zingen voel je de beklemming en blijf je kijken. De band heeft zich al goed in de kijker gespeeld in Engeland omdat ze hun plaat hebben uitgebracht op het Strap Original label van Pete Doherty. Ik denk dat ze een goede toekomst wacht, misschien nog wel meer in het buitenland dan in Nederland.
Ik loop even binnen in de kleine zaal bij Photons, het nieuwe project van jazz toetsenist Gauthier Toux uit Frankrijk. De muzikant heeft een aantal gelijkgestemden om zich heen verzameld en samen maken ze live gespeelde techno met drum en contrabas. De muziek klinkt vol en warm en ik denk dat dit kan leiden tot hete optredens diep in de nacht, maar nu, zo aan het begin van de avond, beklijft het allemaal nog niet zo en ga ik door naar de bovenzaal.
Hier staat Sunna Margret uit IJsland. De jonge vrouw heeft een intrigerende uitstraling Ze staat vooraan op het podium met haar bas gitaar en ze heeft een coole afstandelijke houding die past bij de bijzondere nummers. Je verwacht gladde pop maar je krijgt een bijzondere set alternatieve nummers. Come with me, Chocolate maar ook een cover, het prachtige Where to Go van the Feelies. Het wordt echt spannend als ze op een gegeven moment een looper gebruikt om haar stem te dubbelen, achteruit af te spelen en daar weer overheen te zingen. Een bijzonder leuk optreden dat me nieuwsgierig maakt naar haar muziek. Iets om na dit weekend eens lekker in te duiken.
Met een aantal vrienden geniet ik daarna van de Rock and Roll attitude van Elias Bender Rønnenfelt, de Deense zanger die we kennen van zijn band Iceage. Het is een poseur die goed heeft gekeken naar zangers als Mick Jagger maar hij heeft recht van spreken want zijn optreden zit goed in elkaar en ieder liedje is raak. Goeie klassieke rock nummers die net even meer klasse hebben dan gemiddeld. Mooie melodieën en een rauwe sound door de snerende gitaar. Als hij rustig de tijd neemt om een snaar te verwisselen neemt niemand hem dat kwalijk. Een heerlijk optreden van iemand die we vast nog wel eens terug gaan zien later dit jaar.
Cliffords is een jonge band uit het Ierse Cork. Ze staan enthousiast op het podium en het spelplezier spat er vanaf. Zangeres Iona Lynch kan prachtig zingen maar helaas doet ze dat niet altijd. Direct in het eerste nummer zit een tenenkrommende uithaal en eigenlijk blijkt dat in ieder nummer terug te komen. De band lijkt het zelf prachtig te vinden en ook een groot deel van het publiek neemt het enthousiasme van de band over maar mij begint het te irriteren. De nummers zijn lekker en hebben vaak een 90’s gitaar sound zoals bijvoorbeeld the Cranberries. Zo nu en dan wordt het mooi aangevuld met trompet maar de zang is te vaak over de top en dat is jammer.
Kort ga ik kijken bij Fay Wildhagen uit Noorwegen die ook kan rekenen op een enthousiast publiek. Fay is een leuke innemende vrouw die fantastisch gitaar kan spelen. Ze geniet met volle teugen van haar optreden en dat is heerlijk om naar te kijken. Ze speelt hitgevoelige popmuziek mooi binnen de lijntjes maar net met die hoeveelheid soul en emotie dat het een groot publiek kan gaan aanspreken. Ik ben benieuwd of we haar vaker gaan zien op de podia in ons land.
Deze eerste mooie avond sluit ik af met het optreden van Anthony Szmierek, een jonge Engelsman die rapt en zingt in de stijl van The Streets. Dezelfde workingclass houding, voetbalshirt, zijn vrienden en broer in de band en lol trappen op het podium. This is such a fun job zegt hij halverwege het optreden en dat zien we! Hij heeft veel te vertellen vooral over zijn leven in Manchester. We krijgen nog de kans om samen met hem het nieuwe jaar opnieuw te beginnen. Aftellen en Happy New Year!! De beats pompen en Anthony stuitert. Het optreden duurt me veel te kort en dat zegt voldoende!
Tekst: Jan Berends
Foto: Elias Ronnenfelt door Ben Houdijk