Hot Chip @ Tolhuistuin, Amsterdam
Vrijdag 19 mei 2015
Tekst Arnout de Vries Foto’s Marcel de Vries
Hot Chip staat bekend als een wat nerdy band, die toegankelijke popmuziek maakt, variërend van pure dance tot gelikte ballads. Een breed spectrum dus. Live putten ze echter het liefst uit het dance-gedeelte, en krijgen de stevige bassen en opzwepende synthesizerpartijen nog wat meer de overhand. Zo ook dinsdag 19 mei als ze de Tolhuistuin betreden, zes man sterk.
De band begint met de recente single Huarache Lights, waarmee de toon is gezet: er mag gedanst worden. Joe Goddard (die zelf ook naam heeft gemaakt als dance-producer) bespeelt de bass synthesizer, waar hij diep pulserende klanken uit haalt. Ze vormen een sterk fundament, waaroverheen de band de nummers langzaam opbouwt tot euforische knallers.
Het is daarom jammer dat de band er zelf niet echt een show van maakt. Ze doen hun ding, bewegen gezellig mee op de ritmes, en ze vermaken zich prima, maar daar blijft het bij. Contact met het publiek wordt er nauwelijks gemaakt en het interessantste dat er op het podium gebeurd is zanger Alexis Taylor die op de rand van het podium gaat staan, en drie bandleden die samen een suf dansje doen: ze draaien om de paar seconden een kwartslag. Opmerkelijk is ook hoe op een gegeven moment Joe Goddard wordt geïntroduceerd, en later drumster Sarah Jones ook, maar de rest nooit wordt genoemd.
De band laat de muziek dus voor zich spreken. Gelukkig is die wel duidelijk anders dan op de albums: de gelikte sound is namelijk grotendeels afwezig, en de house-invloeden, zoals eerder gezegd, juist zeer aanwezig. Hiermee krijgen ze de zaal meer aan het dansen dan ze zelf doen: het wordt dus toch een feestje! Naast nummers van het nieuwe album komen er Hot Chip-klassiekers als Over and Over en Ready for the Floor langs.
In de toegift wordt er ook nog een rustig liedje gespeeld, Made in the Dark, wat ze opvolgen door Why Make Sense, een hoogtepunt op hun nieuwe album en een hoogtepunt op deze dinsdagavond. Ook hier horen we een sterke opbouw, maar deze keer bovendien vol spanning: het nummer barst zowat uit z’n voegen. Het is alsof ze een grote ballon opblazen, die vervaarlijk boven het publiek hangt en nét niet uit elkaar knapt. Het zou een mooi einde zijn geweest, maar de groep sluit af met een vermakelijke Bruce Springsteen-cover (Dancing in the Dark).
Hot Chip laat eens te meer horen een zeer solide liveband te zijn. Muzikaal gezien is het allemaal dik in orde, en de mannen weten het publiek uitstekend te vermaken. Er is nog wel ruimte voor groei: zorg voor meer publieksparticipatie, en maak het podium ook daadwerkelijk de moeite waard om naar te kijken, en je hebt een fantastische show. Desondanks heeft Hot Chip een geslaagde avond verzorgd.