Aan acts die zich laten inspireren door de roemruchtige sixties (en early seventies) geen gebrek momenteel. In Nederland kunnen we zelfs spreken van een trend dankzij Pauw, Jacco Gardner, Yorick van Noorden en niet te vergeten de drukke afdeling garagerock. Enter Max Weser, ook een sixties revivalist, ten minste als Weak For Love representatief is voor zijn kunst en kunnen. Daar gaan we eigenlijk wel vanuit, kijk maar naar zijn haar, een Beatles kapsel anno 1966. Helaas komen veel retronauten niet verder dan eervolle pastiches, een herschikking van clichés. Ook Meser toont zich fan en connaisseur, maar lijkt minder geïntimideerd door zijn helden en bereid tot stijlbreuk als dat nodig is. Dat is verstandig, want zo biedt hij een alternatief en daar kom je verder mee dan met een ode, hoe oprecht ook bedoeld. Meer muziek graag Max en liefst morgen.
