Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Naive Set – Dragon (Subroutine)
Dat heb je met bands die uit muziekgekken bestaan: je beluistert hun nieuwe album (Dragon), er dringen zich muzikale referenties op en ja hoor, blijken ze al die bands zelf te noemen in hun bandbio.
Door: Menno Pot – 25 november 2015
In het geval van het Amsterdamse Naive Set hebben we het dan over bijvoorbeeld The Kinks (Bottom of The Sea had een verstopt juweeltje kunnen zijn op een van de halfgeslaagde popopera’s van Ray Davies) en de bands van het Nieuws-Zeelandse cultlabel Flying Nun (Naive Set noemt The Clean). Wacht, Ultimate Painting, dat Engelse bandje dat een van de leukste gitaarplaten van dit jaar maakte. Dat noemen ze vast niet. Wel dus. Dragon blijkt zelfs gemasterd door de Australiër die dat ook voor Ultimate Painting deed.
Het is duidelijk: in welke muzikale hoek we Naive Set moeten plaatsen, kunnen de bandleden (een Amerikaan, een Duitser en twee Nederlanders) uitstekend zelf uitleggen. Dragon is een zorgeloos sprankelende indiepopplaat om als een blok voor te vallen.
King Gizzard & The Lizard Wizard – Paper Mâché Dream Balloon (Flightless)
Waar vind je ze nog: popgroepen die in amper vier jaar tijd zeven albums uitbrengen? Het lijken de sixties wel en in het geval van King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne roept ook de muziek zélf associaties op met dat decennium.
Door: Menno Pot – 25 november 2015
King Gizzard maakt psychedelica, maar verkent alle uithoeken van de muziek die bijna vijftig jaar geleden zo heette. Eerder dit jaar deden ze dat al op Quarters!: vier stukken van elk exact 10 minuten en 10 seconden.
Hoe anders is Paper Mâché Dream Balloon. Twaalf liedjes in 33 minuten en een geluid dat vaak haast pastoraal is: gracieus en folky, compleet met fluit en ijle falsetzang. Halverwege, ter hoogte van de fijne blues The Bitter Boogie, gaat het tempo even omhoog en zet King Gizzard koers richting de zonnigste westcoastpop die rond 1967 aan de Californische kust werd gemaakt.
Vergeten bandnamen als Strawberry Alarm Clock dwarrelen door je hoofd, waarna het in Time=$$$ en Most of What I Like te lieflijk en bedwelmend melodieus wordt om überhaupt nog iets te denken. Niet eerder wist King Gizzard zijn ideeën zo overtuigend op plaat uit te werken als hier.
Grimes – Art Angels (4AD)
Het vierde album van Grimes komt eigenlijk pas volgende maand uit, maar om de fans niet langer in spanning te houden is Art Angels nu al digitaal te koop en te streamen. Vreemd, maar Claire Boucher, de 27-jarige zangeres die achter de naam Grimes schuilgaat, zal er haar redenen wel voor hebben.
Door: Gijsbert Kamer – 18 november 2015
Het heeft lang genoeg geduurd voordat het behoorlijk succesvolle Visions (2012) een vervolg kreeg. En Art Angels blijkt de ideale opvolger. De vorm die Grimes op Visions gevonden had, wordt nu in alle opzichten verfijnd. Huppelende elektrobeats en knetterende synths vormen ook nu weer de achtergrond voor Grimes’ kittige popvocalen; maar alles net wat verfijnder geproduceerd.
Je hoort elke keer meer details. Een plukje aan een rockgitaar hier, een ploppend stukje elektronica daar: ze geven zich in de behoorlijk volgepropte Grimes-sound uiteindelijk toch bloot.
Betere Zang
Claire Boucher is vooral ook beter gaan zingen, wat duidelijker wordt wanneer ze wat meer rust neemt op de tweede helft van het album. Het feestbeest van kant één rust dan even uit in mooie liedjes als Realiti en Butterfly. Fraai is ook het met Janelle Monáe gezongen Venus Fly waarin Grimes zich van een wat soulvollere kant laat horen.
Art Angels is een opgewekte, op het eerste gehoor erg drukke popplaat die gaandeweg toch iets onontkoombaars krijgt. Eigenlijk net zoals dat bij Visions het geval was. En nu maar wachten op het prachtige comic-artwork waarin de cd- en vinylversies volgende maand zijn gestoken.
Martin Courtney – Many Moons (Domino)
Martin Courtney kennen we als zanger en gitarist van de groep Real Estate, vorig jaar nog verantwoordelijk voor het fraaie gitaarpopalbum Atlas. Many Moons ligt stilistisch niet eens zo heel ver van het Real Estate-geluid af, al lijkt de nadruk meer op de (meerstemmige) zang dan op de gitaren te liggen.
18 november 2015
Van grote schoonheid is bijvoorbeeld het koortje in Vestiges, terwijl Northern Highway klinkt als een liedje van Big Star. Courtney kan dat allemaal natuurlijk niet alleen en krijgt hulp van onder anderen Jarvis Taveniere van de (indie)folkrockband Woods. Samen zetten ze net zo’n breekbaar pastoraal geluid neer als dat van Belle & Sebastian in hun vroegere dagen. Het instrumentale titelnummer had zo van de band uit Glasgow kunnen komen.
Zo kent elk liedje wel een opvallende referentie en stel je langzaam vast dat Many Moons misschien nog wel een mooiere plaat is dan Atlas van Real Estate.
Terzij de Horde – Self (Tartarus/Burning World Records)
De plaat Self van de Utrechtse blackmetal- en postrockband Terzij de Horde klinkt gelukkig net zo knisperig en droog als het indrukwekkende concert van de band twee weken geleden op het festival Le Guess Who?
2 december 2015
Geen in diepe echo’s drijvende schreeuwvocalen, maar onversierde en dus haast prozaïsche gruwelzang van Joost Vervoort, die daardoor juist aan kracht wint en zelfs weet te ontroeren. De gitaren werken al net zo helder samen, in transparante en steeds naar het juiste akkoord zoekende rock, shoegaze en metal. Mooi om eens blackmetal te horen die niet uitsluitend oorverdovend en overdonderend is, maar fijnmazig, helder en direct.
Vooral langzame en toegankelijke liedjes als Averoas en het tragische Sacrifice – A Final Paroxysm zijn aangrijpend. Aan botte, eindeloos herhaalde metalriffs doet Terzij de Horde niet; aan al te makkelijke refreintjes trouwens ook niet. De gitaren gieren en jammeren, maar zoeken steeds een uitweg uit het duister, zelfs in het agressieve en misantropische Contre Le Monde, Contre La Vie.De literair verantwoorde brulteksten van Joost Vervoort en Johan van Hattum zijn met een beetje inspanning nog net te volgen, maar meelezen bij de goed verzorgde vinylversie van de plaat kan natuurlijk ook. Self is een hoogtepunt in de Nederlandse blackmetal, van een band die nog heel mooie werken gaat verrichten.