Live Review: Complexity Fest @ Patronaat, Haarlem
05 maart 2016
Tekst Milo Lambers
17/8 maatsoorten, operametalbreakcore, mathcore, djent-rap. Je kon het zo gek niet verzinnen of het kwam zaterdag in Patronaat voorbij. De eerste editie van Complexity Fest had voor een ieder wat wils die van hard en ingewikkeld houdt. Een festival voor prog, djent en mathcore. Dat hadden we nog niet in Nederland. En dat terwijl er zeker een publiek voor is. Dat blijkt zaterdag wel. Al bij de eerste bands staat het vol. Prog en vooral djent zijn hot.
Voor wie geen metaal in z’n hoofd heeft: djent is in de eerste plaats de meest treffende omschrijving van het geluid van een laaggestemde metalgitaar. Met dank aan bands als Meshuggah, Periphery en Tesseract is het zelfs een volledig genre geworden dat gekenmerkt wordt door met brute riffs, polyritmiek en virtuoos gitaarwerk.
De djent is zaterdag prominent aanwezig in Haarlem. Originaliteit is voor sommige bands nog een probleem. Het Hongaarse Orient Fall speelt retestrak, maar wijkt nergens af het boekje ‘hoe speel ik djent?’ De Italianen van Destrage (foto) zijn duidelijk een stap verder. Bulderende riffs, van de pot gerukte tussenstukken, bizarre solo’s; het is genieten geblazen. Zeker omdat de muzikanten geboren showmannetjes blijken te zijn. Als die geen ADHD hebben…. IJzersterke show!
Textures is natuurlijk Neerlands trots op het gebied van technische metal. De band is strak als vanouds en geniet zichtbaar van het in grote getalen aanwezige publiek. Het nieuwe werk van album Phenotype is even wat zwaarder dan dat van zijn voorganger. Het zorgt ervoor dat een slepend nummer als Awake bijna aanvoelt als een ballad. Een welkome ballad, want de kracht van de band blijft hem zitten in z´n dynamiek.
Ook het gitaargeluid van The Algorithm uit Frankrijk mag je djent noemen. De band onderscheidt zich echter door het gebruik van elektronica. Het is zelfs voor een getraind oor af en toe niet te volgen wat er hier ritmisch allemaal gebeurt. Georganiseerde chaos.
Hacktivist is een voorbeeld van een band die een totaal eigen draai aan djent heeft gegeven. De band opereert met rappers in plaats van grunters. En dat werkt. Als de nü-metalbands uit de jaren negentig dit destijds hadden gekend, waren ze waarschijnlijk niet eens opgericht.
Djent is volop aanwezig, maar Complexity biedt meer. Het Duitse The Hirsch Effekt houdt met zenuwslopende jazzcore weinig heel van het Patronaat-café. Rolo Tomassi is schreeuwig en neigt meer naar de hardcore. Blikvanger is de schattig ogende, maar angstaanjagend schreeuwende Eva Spence. De band is meester in het je op het verkeerde been zetten van z’n luisteraars.
Liefhebbers van death metal komen aan hun trekken met Apophis en Alkaloid. Voor wie het echt niet extreem genoeg kan, is er Igorrr. Beenbrekende beats vol dissonante gitaren, bliepjes en knallen worden voorzien van grunts en zelfs operazang. Mening gitaarliefhebber haakt hier af, maar het getuigt van lef dat de organisatie ook dit soort acts een podium geeft.
Complexity Fest vult een hiaat in de festivalwereld op en de eerste editie is meteen een schot in de roos. Op naar volgend jaar!