Live Review: Savages @ Melkweg, Amsterdam
16 maart 2016
Tekst Milo Lambers Foto’s Willem Schalekamp
Drie, vier jaar terug was Savages de nieuwste lieveling van de indieblogs. De hoop van de postpunk. Alle lof was mooi, maar zie nog maar eens de weg naar een groter publiek te vinden. Dat is ze gelukt. Savages zet woensdag in Melkweg een angstaanjagend strakke, boeiende, verbluffende, mooie en vooral steengoede show neer.
Een kleine drie jaar geleden stond Savages ook in de Melkweg. Er hing een hype rond de band, maar toch was de kleine zaal niet uitverkocht. Bovendien was het niet Savages, maar Josh Homme die die avond de aandacht opeiste. De Queens of the Age-man stond die avond met een biertje in z’n hand naar de band te kijken en dat vond een groot deel van het publiek interessanter.
Hoe anders is de situatie nu? Savages staat inmiddels in de grote zaal en het bordje ‘uitverkocht’ kan een paar uur voor aanvang worden opgehangen. Vanaf de opzwellende tonen van opener I Am Here wordt duidelijk dat hier een band staat die nog steeds alles wil bewijzen. Jennhy Beth en haar vrouwen grijpen het publiek direct stevig vast. Het is hard, immer dreigend en in your face.
En dat houdt de band anderhalf uur vol. Enkel ondersteund door een paar stroboscopen weet de band zowel muzikaal als visueel te boeien. Beth is wel eens de vrouwelijke Ian Curtis genoemd, maar die referentie is achterhaald. Ze is inmiddels uitgegroeid tot een echte, eigen podiumpersoonlijkheid. Gejaagd, gedreven en totaal bezeten van haar eigen muziek. Aan het eind van de show springt ze blootvoets het publiek in. Minutenlang zit ze op de schouders van het publiek. Een geweldig beeld. Savages laat zich vandaag op handen dragen, zoals het een grote band betaamt.
In de teksten van Beth gaat het vaak om het individu. Live gaat het juist om het collectief. De vier dames staan samen als een huis. Het zijn mokerslagen die ze uitdelen in harde songs als Husbands en T.I.W.Y.G. Live komen de hoekige klappen en noisey gitaren nog even wat harder binnen dan op plaat.
Is er dan niets negatiefs te noemen? Weinig, maar vooruit. Na anderhalf uur komt voorprogramma Bo Ingen nog even het podium op voor de gezamenlijke afsluiter Fuckers. Een wat eentonige stamper. Bovendien missen we hier de urgentie die de voordracht van Beth zo indrukwekkend maakt.
Het doet nauwelijks afbreuk aan een verder steengoede show. Savages is geen hype meer. Het is een Grote Band geworden. Eentje die klaar is voor een rondje langs de grote festivals.
