Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide to Earth (Warner Music)
Met Metamodern Sounds In Country Music maakte Sturgill Simpson een van de mooiste countryplaten van de laatste jaren.
Door: Gijsbert Kamer – 27 april
Zoals de titel al aangaf wilde hij het genre wat breder trekken, iets wat hij op A Sailor’s Guide To Earth voortzet. Los van zijn prachtige snik in de stem is er nog weinig dat aan Nashville doet herinneren op dit nieuwe album, dat als een heuse cyclus is opgebouwd. Country en matrozen gaan natuurlijk ook niet samen en als Simpson halverwege een schitterende versie van Nirvana’s In Bloom zingt, dan zijn de cowboyhoeden definitief uit zicht.
Het bomvol geproduceerde, met blazers en strijkers gemaakte album is desalniettemin prachtig. Simpson komt soms maar net boven de Dap-Kings uit, maar wat een machtige stem heeft hij hier. En wat een mooie, ontroerende teksten over heimwee naar vrouw en kind ook. Meer rock & soul dan country & western. Maar erg fraai.
Dave Clarke – Charcoal Eyes (NEWS)
Er zijn een paar eisen waar een geweldige remix aan moet voldoen. Het origineel moet stralen, maar tegelijk moet de remix een track op zich worden en liefst een klassieke dansvloervuller. Toch best lastig dus.
Door: Robert van Gijssel – 27 april
Je hoeft het Dave Clarke niet uit te leggen. De Britse dj, radiopresentator en producer, die al jaren in Amsterdam woont, maakte verbijsterende technobewerkingen van Depeche Mode die nog altijd nadreunen.
Clarke heeft in Amsterdam een dikke nieuwe studio ingericht en daar maakte hij een reeks al net zo dominante remixes, van tracks die hem inspireerden. Van Scene of the Crime van Placebo, maar ook van minder bekende bands als The Soft Moon. Via hun track Wrong duwt Clarke zijn voorliefde voor postpunk en donkere new wave door de speakers, in lugubere acidbeats en -bassen. Verpletterend dansbaar is ook de bewerking van het nummer TV Treatet van de Belgische electroband Neon Judgement, dat in handen van Clarke nog naargeestiger wordt. En zelfs These Days Are Mine van indieband I Am Kloot wordt een straf maar lekker gothic jarentachtignummer, en dus een saluut naar vervlogen protodance-tijden.
PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (Island/Universal)
PJ Harvey heeft zich in de aanloop naar het verschijnen van haar negende studioalbum in een groot stilzwijgen gehuld. Geen enkel interview kon er vanaf, alsof ze vond dat de muziek deze keer geen toelichting behoefde.
Door: Gijsbert Kamer – 20 april
Wat we wisten van het opnieuw erg sterke The Hope Six Demolition Project is dat het deel uitmaakt van een multimediaal project.
Eerst waren er voor het publiek te bezichtigen opnamesessies in het Londense Somerset House, toen volgde een fotoboek annex dichtbundel The Hollow of the Hand, gemaakt met filmer-fotograaf Seamus Murphy en in de nabije toekomst staat er nog een documentaire op stapel. Ook wisten we dat de Britse zangeres ter inspiratie naar Washington, Kosovo en Afghanistan was gereisd.
Dit alles heeft tot een plaat geleid die betrekkelijk direct klinkt. Op het eerste gehoor iets luchtiger dan het prachtige Let England Shake van vier jaar geleden.
Op The Hope Six Demolition Project klinkt de zangeres minder gedragen en opener, op een manier zoals we haar sinds Stories from the City, Stories from the Sea (2000) nog maar weinig hebben gehoord. Wel zijn de folkachtige koortjes van Let England Shake gebleven. Die doen opnieuw denken aan die van Nick Cave’s Bad Seeds, wat niet zo gek is, gezien de belangrijke bijdragen van Mick Harvey.
De sterke teksten vol schrijnende observaties, die de zangeres tijdens haar reizen langs oorlogsgebieden en achterstandswijken opdeed, vervolmaken deze prachtige plaat.
En toch heb je het idee dat er iets aan ontbreekt. Hoe mooi gespeeld en gezongen ook, en hoe knap gearrangeerd alles ook is, de liedjes komen toch net iets minder hard binnen dan die van Let England Shake. Maar misschien is dat een kwestie van tijd.
Kevin Morby – Singin Saw (Dead Oceans/Konkurrent)
Op zijn derde soloalbum lijkt singer-songwriter Kevin Morby zijn stem definitief te hebben gevonden. Singing Saw klinkt voller en meer geproduceerd dan zijn vorige werk en ook aan zijn stem lijkt hij meer zorg te hebben besteed.
Door: Gijsbert Kamer – 20 april
Morby, eerder bassist bij indieband Woods en het alleraardigste rock ‘n’ rollduo The Babies, heeft nu eenzelfde galm op zijn stem als Bob Dylan op zijn plaat Nashville Skyline (1970). Dat heeft een mooie diepe sound tot gevolg.
In het sterke I Have Been to the Mountain klinken trompetjes en koortjes die het liedje een aangenaam blij gevoel geven. Dat euforische komt een paar keer terug in liedjes die zich al snel in je hoofd prenten.
Morby ontpopt zich als een volgeling van klassieke songschrijvers als Dylan, Leonard Cohen en Lee Hazlewood. Maar ook liefhebbers van The War On Drugs moeten eens naar Singing Saw gaan luisteren. Verslavend plaatje wel.
Deftones – Gore (Reprise/Warner)
Er gebeuren mooie dingen, bij de nieuwe Deftones. Je wordt allereerst gemasseerd door dat prachtige bandgeluid, dat zich kennelijk nog altijd door ontwikkelt: galmende postpunkgitaren en toetsen, die steeds door holle en steenharde riffs worden doorstoken.
Door: Robert van Gijssel – 13 april
En natuurlijk de smachtende, soms nog ouderwets scheurende, maar nooit overdreven sentimentele rockzang van Chino Moreno – tjonge, wat kan die man toch mooi uithalen.
Je bent bij die eerste luistersessie wel even op zoek naar houvast. Korte, compacte rockliedjes zoals Deftones die maakte in de jaren negentig, toen de band nog dreef op het pop-achtige metalgenre dat ongelukkigerwijs ‘nu.metal’ werd genoemd, maakt de Californische band niet meer.
De liedjes op Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere, maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang, maar naar aanknopingspunten als een strak refrein of puntig haakje blijft het zoeken.
Gore heeft wat tijd nodig en veel ‘repeat’. Na een keer of drie intensief luisteren krijgt een nummer als Acid Hologram, dat in het ronkende riffgeluid herinneringen oproept aan de gitaarpracht van Soundgarden, echt een zilveren randje. En dan blijkt dat refrein toch ook in te dalen.
Net als dat van het trage en in diepe echo’s verdronken liefdeslied Hearts/ Wires: als daar de gitaren als motorzagen de serene stilte van een minutenlang intro verstoren, komt er een pak kippenvel opzetten.
Wat is dit Deftones een bijzondere band geworden, ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock.
Andrew Bird – Are You Serious (Loma Vista/Universal)
Het leuke aan de Amerikaan Andrew Bird is dat je nooit weet wat hij nu weer gaat doen: tegen de avant-garde aanschurken, kamerpop à la Sufjan Stevens maken of in een houten schuur folkliedjes zingen – het kan allemaal.
Door: Menno Pot – 13 april
De laatste jaren hield hij het veelal klein en folky en alleen daarom is Are You Serious zo’n verrassend album. Zo zelfverzekerd en swingend als in de opener Capsized stak Andrew Bird niet eerder van wal. In Truth Lies Low laat hij zijn viool dansen terwijl hij zingt met ongekende brille en dan is er nog Left Handed Kisses, waarin het warempel haast lijkt alsof Fiona Apple een duet zingt met Ryan Adams in plaats van met Andrew Bird.
‘I’m feeling sooo much better’, horen we hem zingen. Zo lichtvoetig was een Bird-album niet eerder. Het bevalt prima. De enige reden waarom dit blijmoedige album niet helemaal uit de lucht komt vallen, is dat hij er in februari al een voorproefje van gaf tijdens het reizende festival Cross-linx, virtuoos en helemaal solo. Benieuwd hoe dat op 6 mei zal zijn, in Paradiso, Amsterdam.
Yeasayer – Amen & Goodbye (Mute/PIAS)
Het resultaat is een album dat klinkt zoals de fraaie hoes eruit ziet: een kleurrijke fröbelcollage.
Door: Menno Pot – 13 april
Sinds de jaarwisseling verscheen elke maand een nieuwe Yeasayer-single (I Am Chemistry, Gerson’s Whistle) en langzaam steeg de opwinding: dít soort slimme, veelkleurige pop maakte Yeasayer rond 2010 zo goed. Nu is het volledige vierde album uit, Amen & Goodbye, en hoera: zo kennen we de band uit Brooklyn weer.
Mooi nieuws, want de koek leek een beetje op. Het duistere Fragrant World (2012) viel behoorlijk tegen. Elegante toverballen als de singles 2080 (2007) en Madder Red (2010) waren plots ver te zoeken, waarna de band lang uit beeld verdween. Vergetelheid dreigde.
Niks ervan. Yeasayer herpakte zich in een krakkemikkig bosstudiootje in upstate New York, waar ouderwets muzikaal plezier zo te horen weer was toegestaan.
Het resultaat is een album dat klinkt zoals de fraaie hoes eruit ziet: een kleurrijke fröbelcollage, ‘pop-art meets Jheronimus Bosch’, met de melodieën, de stilistische en instrumentale diversiteit, de falsetstemmen, de pulserende beats en de sliertjes wereldmuziek die tussen 2007 en 2011 Yeasayers handelsmerken waren.
En nu de wederopstanding vieren op Best Kept Secret (19 juni) en hopelijk nog in een paar Nederlandse zalen in het najaar.
Parquet Courts – Human Performance (Rough Trade / Konkurrent)
De sterkste collectie die de frontmannen Andrew Savage en Austin Brown schreven sinds Light Up Gold.
Door: Menno Pot – 13 april
Een band die in zo’n straf tempo nieuwe platen afvuurt als Parquet Courts (twee albums, twee ep’s en een live-album in de voorbije tweeënhalf jaar) kan niet elke keer zo hard raak schieten als op Light Up Gold (2012). Soms gaat de ‘Americana indiepunk’ van de band uit Brooklyn gewoon een keertje langs je heen.
Zo niet Human Performance, het vijfde volwaardige studio-album en de sterkste collectie die de frontmannen Andrew Savage en Austin Brown schreven sinds Light Up Gold, als het niet de sterkste over-all is.
Parquet Courts stuift van gescandeerde postpunk naar rammelende artpunk zoals Television (of Girls Against Boys!) die ooit maakte. Een liedje als Captive of the Sun zit, in al zijn cryptische onbegrijpelijkheid, tjokvol pakkende tekstzinnetjes
En jawel, daar fonkelt een Costello-achtige indieparel met hitallure, zoals Borrowed Time in 2012: Berlin Got Blurry, zo’n liedje waarmee je minstens een zomer vooruit kunt en dat je heel hard wilt meezingen op een festival.
Dat kan desgewenst op Psych Lab (Eindhoven), Pinkpop (Landgraaf) én Down The Rabbit Hole (Ewijk) en ook nog in een paar zalen. We boffen maar.
Moderat – III (Monkeytown Records/N.E.W.S)
Wat is het onwaarschijnlijke Duitse gelegenheidstrio Moderat toch een mooi dancebandje geworden. Uniek, dat in ieder geval.
Door: Robert van Gijssel – 6 april
Het zagende en soms ook beukende technogeluid van de Berlijners Gernot Bronsert en Sebastian Szary (beter bekend als Modeselektor) laat zich op de derde studioplaat III nog steeds op onnavolgbare wijze mengen met de sentimentele r&b-vocalen van Sascha Ring alias Apparat, en de opvolger van de danceknaller II uit 2013 is zelfs nog wat hitgevoeliger.
Op III staan geen wijdlopige geluidsexperimenten meer, maar louter toegankelijke technoliedjes op compacte radiolengte. Nummers als Running en Finder zijn echt kleine dancewondertjes. De tracks hangen van behoorlijk foute trance en house aan elkaar, maar krijgen sfeer en lading door aardedonkere dubstepbassen en dus steeds van die geniepige poprefreintjes. Zo balanceert Moderat voortdurend tussen plat en smaakvol, triest en opgewekt, feest en bezinning. In Animal Trails word je omver geblazen door agressief grommende trance en dubstep die doodleuk aan treurige eightiespop-synthesizertjes is geknoopt, en Reminder pakt je met eenzelfde formulemagie volledig in bij een overdonderend climaxrefrein dat je bij de aanstaande festivals uitbundig gaat meezingen. De derde Moderat is dit jaar de niet te missen dancehit.
Diverse artiesten – God Don’t Ever Change: the Songs of Blind Willie Johnson (Alligator/V2 Benelux)
Het plan was er al jaren, maar de financiering was zo moeilijk rond te krijgen dat het idee – een album met bewerkingen van de bluesliedjes van Blind Willie Johnson – maar niet verwezenlijkt kon worden.
Door: Gijsbert Kamer – 6 april
Gelukkig is de plaat er dan toch gekomen. Prachtig uitgegeven met een mooie, inzichtelijke toelichting op het leven en de werken van de man die bijna een eeuw geleden de blues mede uitvond.
Het is alleen al bijzonder dat er eindelijk weer wat nieuws van Tom Waits te horen is. Hij neemt schreeuwend en briesend niet één maar zelfs twee liedjes voor zijn rekening. Ook Lucinda Williams maakt zich boos in Johnsons It’s Nobody’s Fault But Mine en het titelnummer van het liefdevol gemaakte album. Het geluid is in alle bijdragen hard, rauw, gemeen of een combinatie daarvan. Grootste verrassing is misschien wel de intense, vurig gezongen bijdrage van Rickie Lee Jones. Haar Dark Was The Night – Cold Was The Ground doet je, zoals meer liedjes op deze cd, meteen zoeken naar de originele versie.