Garagerock is een van de hipste genres van dit tijdsbestek, maar over wat garagerock nou precies is bestaat verwarring. De term werd voor het eerste gebruikt om Amerikaanse bands aan te duiden, die onder invloed van de Britse invasie ook muziek zijn gaan maken. Dat gebeurde in eerste instantie niet zelden in de garage van pa, waar in het weekend de auto op de oprit werden geduwd om plaats te maken voor bas, drums en gitaren. Vandaar de naam. De Engelse voorbeelden waren The Beatles natuurlijk, maar ook The Stones, The Animals en Them, bands die zich op hun beurt lieten inspireren door oorspronkelijke Amerikaanse r&b. Eerste generatie US garagebands waren o.a. The Seeds, The Shadows of Night en The Leaves. Het gros van de garagebands was en bleef amateur en verdween meestal na een enkel lokaal succes werd onder de horizon. Het was de latere bassist van Patti Smith, Lenny Kaye, die begin jaren zeventig de verzamelaar Nuggets samenstelde, een dubbelelpee met de beste garagarockbands van de late jaren zestig. Dit album bleek zeer invloedrijk met name op de Amerikaanse en Britse punkscenes. Sindsdien heeft garagerock altijd op het rockmenu gestaan met de laatste jaren een prominente plek. Deze lange inleiding brengt ons bij The Mystery Lights, een band die de lo-fi, licht rammelende en psychedelische garagesound tot achter de komma beheerst, inclusief farfisa-orgeltje, fuzz-gitaren en nasale zang. Er zijn vier Mystery Lights. De ene helft van de band komt oorspronkelijk uit California, de andere uit New York, de stad die dienstdoet als uitvalsbasis. Follow Me Home staat op album nummer drie van The Mystery Lights, dat nu overal verkrijgbaar zou moeten zijn.
