Skatepunkers worden ze wel genoemd, maar de tijd dat de mannen van het Australische Sticky Fingers op een board een helling afzeilden ligt alweer een tijdje achter hen. De band is inmiddels zo succesvol dat ze er a) geen tijd meer voor hebben en b) de verzekering bezwaar maakt.
Begonnen als vriendenclub met een gedeelde belangstelling voor rock ‘n’ roll, reggae, soul en bourbon is Sticky Fingers uitgegroeid tot een band met een internationale following. Die populariteit is gewonnen door noeste arbeid: constant toeren en veel platen maken. Pinguin luisteraars kennen waarschijnlijk nummers als Australia Street en de cover van Ghost Town van The Specials. Los van de liedjes was Sticky Fingers ook ‘beroemd’ (lees berucht) vanwege het bij tijd en wijle liederlijke gedrag van de bandleden. Vooral zanger Dylan Frost wilden nog wel eens over de schreef gaan, zeker als hij een kwade dronk had. Dat leidde in 2016 tot twee incidenten, die de band er toe deed besluiten voor onbepaalde tijd een pauze in te lassen. Frost zou racistische opmerkingen hebben gemaakt tegen een Aborigines band en zich seksistisch hebben gedragen tegenover een medewerkster van hun label. Geen akkefietjes dus. De zanger heeft publiekelijk zijn excuses aangeboden, die zijn aanvaard door de slachtoffers van zijn uitbarstingen. Daarna heeft hij professionele hulp gezocht voor zijn drankprobleem en tot dan toe geheim gehouden bipolaire schizofrenie.
Een paar weken geleden, plaatste de band op social media de boodschap; ‘guess who’s back?”. Sticky Fingers dus, ouder en wijzer en vooral nuchter. In een interview met radiostation Triple J heeft Frost opnieuw zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij absoluut geen racist is en ook geen seksist. Zijn opmerking “Boys will be boys” was weer niet erg handig, maar de voorlopige stand van zaken is dat de incidenten hem zijn vergeven, maar niet zijn vergeten.
Eerlijk gezegd wisten we niks van deze affaire toen we de nieuwe single van Sticky Fingers tot IJsbreker verkozen. Nu twijfelen of we er wel goed aan doen. Het is een dilemma dat we steeds vaker zullen tegenkomen. Bijvoorbeeld bij Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal, die er bizarre ideeën op na houdt over wapenbezit. Als de maker een zak is, maakt dat gelijk zijn/haar muziek slecht? Zie ook Dotan. Theoretisch niet natuurlijk, maar het is moeilijk om van muziek te genieten als je weet dat het brein waaruit die is ontsproten niet spoort.
Terug naar Sticky Fingers. We zijn geneigd de band het voordeel van de twijfel te geven en ze een tweede kans te gunnen. Wat scheelt is dat de band er niet zonder straf van afkomt. Voorlopig zal er geen interview plaatsvinden zonder dat Frost’s uitlatingen aan bod zullen komen. Laat ze maar zweten opdat ze weten dat er grenzen zijn. Wat de band verder te doen staat, is het vertrouwen terug winnen door hard werken en het maken van hele goede muziek. Dat in combinatie met onbesproken gedrag. De eerste stap is gezet, nieuwe single Kick On is een schot in de roos, een pure popsong met een randje en een instrumentale riedel van het type oorwurm. In het succesverhaal van Sticky Fingers speelt Nederland een grote rol. Ons land staat dan ook op de speellijst. Eerst zou de band maar één optreden geven hier, maar dat zijn er vanwege de grote vraag naar kaarten twee geworden. De fans zijn in ieder geval vergevingsgezind, en getuige de comments op Youtube blij dat ze terug zijn.
LIVEDATA: 17 en 19 juni Paradiso, Amsterdam.