Zou Richard Swift postuum dan eindelijk zijn welverdiende erkenning krijgen? Zou zo maar kunnen. Swift is afgelopen zomer op 41 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een alcoholverslaving.
Richard Swift was een multi-instrumentalist, die ondanks het feit dat hij zo’n acht solo-albums heeft uitgebracht vooral bekend is geworden als producer en sessiemuzikant. Hij heeft albums geproduceerd voor o.a. Foxygen, Sharon van Etten, Nathaniel Rateliff en Damien Jurado. Swift toerde met Black Keys als bassist en was een tijd lang lid van The Shins. Ook drumde hij in The Arcs, de vriendengroep van Dan Auerbach. Op zijn eigen albums duiken namen op als Mark Ronson, Sean Lennon en Ryan Adams.
Ondanks zijn constante output onder eigen naam en de lof die hij kreeg toegezwaaid van clienten en collega’s is Swift altijd een ‘musician’s musician’ gebleven. Pas na zijn dood drong het besef door dat hij een belangrijke achtergrondspeler was, die het verdiende om zelf ook voor het voetlicht te verschijnen. Gezegd moet worden dat Swift geen geweldige zanger was, maar dat is Neil Youn ook niet aan wie hij wel doet denken op de prachtige postuum verschenen single Broken Finger Blues.
Er wordt wel beweerd dat een voortijdige dood de best denkbare carrièremove is in in de popmuziek. Het lijkt er op dat Richard Swift daar het zoveelste bewijs van is.