Nice Biscuit is genoemd naar een rechthoekig kokoskaakje oorspronkelijk afkomstig uit Australië, maar sinds 1910 ook verkrijgbaar in Nederland onder de naam Nizzo. De band komt uit Mullumbimby, een gehucht met net iets meer dan 3000 inwoners aan de Australische oost-kust.
Heb je het binnen een muzikale context tegenwoordig over the land down under dan heb je het al snel over de psychedelische scene aldaar die zulke mooie muziek aflevert. Zonder al te veel te klinken als Tame Impala, Pond, en het King Gizzard collectief lijkt Nice Biscuit zich aan de zelfde ketel met paddo-thee te laven. Die indruk geeft het zacht wiegende Goodbye Luya. Zes zaligmakende minuten duurt het nummer, verdeeld in een vocaal en instrumentaal deel. De zang is loom en landerig als een late avond in augustus, terwijl de gitaarsound (met smaak geleend van Allah-las) er aan herinnert dat het goed surfen is in Australië.
Anders dan de collega’s is het zeskoppige Nice Biscuit female fronted. De lakens worden uitgedeeld door Billie en Grace. Goodbye Luya is de eerste single van een hopelijk tweede album. Omdat de band nog vrij nieuw is, is informatie schaars, maar dat we nog veel meer van Nice Biscuit gaan horen, kun je donder opzeggen. Er is immers niets zo verslavend als een lekker kaakje.