Kim Gordon – No Home Record (Matador/Beggars)
Is dat Kim Gordon zelf op de hoes van haar eerste soloalbum? Dat is het eerste wat je je afvraagt wanneer je de plaat eruit haalt. De 66-jarige noisegodin uit New York heeft gelaatstrekken die bij haar leeftijd passen, maar is geestelijk en lichamelijk nog zo fit als de pest.
Gordon richtte een kleine veertig jaar terug Sonic Youth op, met onder anderen Thurston Moore, met wie ze later trouwde en van wie ze na een langdurig huwelijk scheidde. Het betekende ook het einde van Sonic Youth. Moore stortte zich op soloplaten, bleef daarmee zeer succesvol en ook vaak in de buurt van het geluid van de band waarmee hij groot werd.
Gordon maakte weliswaar ook platen naast Sonic Youth, met gelegenheidsformatie Free Kitten, maar geheel op eigen benen stond ze nog nooit. Daar is op haar 66ste dus verandering in gekomen. Op No Home Record zijn nog sporen van Sonic Youth terug te horen, maar niet overdreven veel.
Kim Gordon zit er uitermate warmpjes bij door alle successen met Sonic Youth en had ervoor kunnen kiezen de rest van haar leven op het platteland te gaan wonen, met kippen, varkens en een schaap. Maar nee, het muzikantenbloed kruipt waar het niet gaan kan en je wil uiteindelijk toch wat doen met die muzikale ideeën die maar blijven binnenkomen. Ze nam contact op met producer Justin Raisen (oa John Cale) en ze doken de studio in. Niet in New York, maar in Los Angeles. Even weg van alles moet ze hebben gedacht.
Op No Home Record horen we een Kim Gordon die vocaal niet veel anders doet dan op platen van Sonic Youth. Ze zet geen rare falset op, gaat niet grunten, noch hysterisch schreeuwen. Dat wulpse is er nog altijd, die eeuwige jeugd. Dat nog wel, gelukkig.
Het is bijna opwindend hoe ze kwinkeleert tijdens de opwindende punksong Hungry Baby, als ze niet alleen de bas- maar ook de gitaarpartijen voor haar rekening neemt. Air BnB is al net zo wild en schuurt tegen industrial aan. Don’t Play It is gevuld met tapeloops, waardoor Gordon enigszins in de voetsporen treedt van Lee Ranaldo, die daar in Sonic Youth ook weleens mee experimenteerde. Op Confusion Is Sex (1983) bijvoorbeeld.
Drumcomputers komen eraan te pas in Get Yr Life Back en Cookie Butter, het filmische Earthquake is net zo broeierig als subversief. No Home Record weet steeds dieper binnen te dringen, draaibeurt na draaibeurt. Een album net zo meeslepend als avontuurlijk als enerverend. Uitdagend daarenboven. Neem er de tijd voor en je wordt beloond. Pieter Visscher