En Attendant Ana – Juillet (Trouble In Mind/Konkurrent)
Uit Parijs. Franser dan Frans, met bandleden Margaux Bouchaudon (zangeres), Camille Fréchou, Maxence Tomasso, Adrien Pollin en Antoine Vaugelade en dan toch in het Engels zingen. De bandnaam is Frans en zelfs de albumtitel is Frans (wachten op Ana). Al had het debuut van het vijftal (Lost And Found, 2018) een Engelstalige titel, nu is deze met Juillet ook Frans. En Attendant Ana zet de meute lichtjes op het verkeerde been. Daar houden we van.
Bouchaudon doet in de verte wat aan Debbie Harry denken en het overheerlijke, zelfs ronduit ravissante alsook niet te versmaden Do You Understand? had bovendien niet misstaan op een album van Blondie. Het is het prijsnummer op een plaat die voortborduurt op het debuut. Dat betekent onder andere dat de trompet elk nummer een inbreng heeft. Niet overdreven pregnant aanwezig overigens. Maar complementair aan de sound van de Fransen.
Ze maken garagepop-rock waar ook nog eens een ouderwets potje op kan worden geshoegazed. Wanneer Juillet bij de platenboer belandt in de bak met postpunk is er bovendien geen haan die ernaar kraait.
Het tien nummers tellende album werd geproduceerd door oudgediende Dominique Blanc-Francard (75) die in het verleden, dan hebben we het over begin jaren 70, hand- en spandiensten verrichtte voor grootheden zoals Pink Floyd, Elton John, David Bowie, Cat Stevens en T.Rex. In 1992 won hij een Victoire de la Musique, het Franse equivalent van een Grammy Award.
Juillet is een plaat waar je misschien wel even mee puzzelt, maar die je per draaibeurt sterker in je hart sluit of aan je borst drukt. Of die je zomaar kan doen besluiten een weekend naar Parijs te gaan. Daar ben je immers zo met die TGV. Ga je mee? Pieter Visscher