Lang niks gehoord van Bright Eyes. Zolang zelfs dat Persona Non Grata feitelijk een comeback single is. Ondanks de pauze van negen jaar is er niet veel veranderd in het muzikale universum van Conor Oberst. Hij zingt nog steeds alsof het hem veel moeite kost. Met zijn licht geaffecteerde uitspraak en bibber in zijn stem klinkt Oberst als een countryversie van Cure voorman Robert Smith.
Met zijn akoestische arrangement en accordeon solo’s doet Persona Non Grata traditioneel folky aan. Het nummer sluit wat sound en stijl betreft ook aan bij het succesvolste Bright Eyes album tot dusver, ‘I’m Wide Awake, It’s Morning’ uit 2005. En bij de soloalbums van Conor, die eigenlijk niet heel veel verschillen van wat hij uitspookt met de band waarmee hij in eerste instantie naam maakte.
Later dit jaar zal Persona Non Grata worden gevolgd door een nieuw album van Bright Eyes. Dat is goed nieuws voor fans van de band, maar minder goed nieuws voor fans van Better Oblivian Community Center, de band van Connor Oberst en Phoebe Bridgers, waarmee ze vorig jaar debuteerden. Een tweede album B.O.C.C. zit er door de wederopstanding van Bright Eyes voorlopig niet in. Ach, you can’t win ‘m all.