Rise Against parties like it’s 2004! Of 2006. Of 2008. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Aan niets is te horen dat Nowhere Generation spiksplinternieuw is. Is dat een probleem? Helemaal niet! De formule van de oproerkraaiers uit Chicago is na bijna twee decennia nog altijd niet versleten.
Jammer genoeg is de roep om actie van de band tegen homofobie, economische ongelijkheid en voor dierenrechten onverminderd actueel. Je had het de mannen vergeven als ze het hoofd hadden laten hangen en de strijd opgegeven, maar nee hoor. Het heilig vuur brandt is nog lang niet gedoofd.
Nowhere Generation is het titelnummer van Rise Against album numero 9. De eerste met nieuw materiaal in vier jaar. Dat Nowhere Generation weer ouderwets goed klinkt komt mede omdat de band weer in zee is gegaan met de producers die ook tekenden voor onvergankelijke tracks als Saviour, Sattelite en Prayer For The Refugee.
Terwijl de band als vanouds rockt alsof hun leven er vanaf hangt is de tekst van Nowhere Generation wat beschouwender dan we van de boys zijn gewend. Dat er nog steeds zoveel mensen buiten de boot vallen in de V.S. betekent niet dat de situatie hopeloos is. Het eclatante succes van Rise Against bewijst dat dromen wel degelijk uit kunnen komen. Zelfs The American Dream. De band is zich wel bewust van het feit dat hard werken alleen niet genoeg is. Je moet ook kansen krijgen, ongeacht je afkomst, geaardheid of huidskleur. En daar wil het nog wel een aan ontbreken. Dus gaat de strijd gewoon door.
4 juni staat het album online en ligt het in de winkels.