Indigo de Souza is een geval apart. In nieuwe single Kill Me zingt ze bijvoorbeeld dat je je moeder moet bellen en zeggen dat je van haar houdt. ‘En bel dan gelijk ook maar even de mijne met dezelfde boodschap’. Moeders zal in haar sas zijn. Maar een paar maten later zingt ze, ‘Fuck Me Till My Brains Start Dripping’. En weg is die glimlach.
Waarschijnlijk moeten we de tekst van Kill Me niet als autobiografisch zien, maar beschrijft Indigo een ongezonde verhouding met potentieel rampzalige afloop. De ietwat morbide fantasie van de zangeres-songwriter uit North Carolina vindt zijn weerslag op de hoes van de Kill Me single. Daarop zien we twee blote zeg maar zombies in iets wat lijkt op een gangpad in een tuincentrum.
De vorm waarin miss de Souza haar ongebruikelijke fantasieën giet is die van een rocksong met extra veel gitaar. Ze zingt met een aan hysterie grenzende stem. Kill Me eindigt met een uitbundig koor, waarschijnlijk omdat in de titel geuite de wens van de protagonist niet is uitgevoerd. Of wel.
Op papier lijkt Kill Me van Indigo de Souza een draak van een song, in werkelijkheid betreft het een intrigerend nummer van een onalledaags talent.