Mitski – Laurel Hell (Dead Oceans)
Wat er precies allemaal is gebeurd met Mitski in de afgelopen jaren is niet helemaal duidelijk, maar dat ze opeens albums van erg hoog niveau uitbrengt is een feit. Be The Cowboy werd in 2018 uitgeroepen tot album van het jaar, door het toonaangevende Pitchfork nota bene, hetgeen wat overdreven was, maar Mitski doet in 2022 dus gewoon brutaal een nieuwe poging. Laurel Hell is een plaat die zelfs een muzikale stap vooruit is.
De weelde waarin de Japans-Amerikaanse Mitski (Mitsuki Laycock-Miyawaki) momenteel baddert, is dus niet zomaar even uit de lucht komen vallen. Evenmin als Mitski’s liefde voor de jaren 80. Terwijl de in 1990 in Mie Prefecture geboren zangeres juist net na dat rijke muzikale decennium het levenslicht voor het eerst aanschouwde. Haar nieuwste plaat leunt meer dan ooit op de eighties en het staat haar hartstikke goed.
Tekstueel borduurt ze voort op eerdere lyriek, waarin ze van haar hart geen moordkuil maakt. Wie goed luistert, wordt meegenomen in het diepste van Mitski’s ziel. Zij, die gitaar en toetsen bespeelt op Larel Hell laat ruimte voor allerlei interpretaties, zoals in de gedragen synthpoptrack Everyone: “And I left the door open to the dark. I said come in, come in, whatever you are. But it didn’t want me yet.”
Het daarop volgende Heat Lightning is van een schoonheid die we maar weinig horen. Raakvlakken met Phoebe Bridgers zijn er, maar Mitski wint dit virtuele duel van haar landgenote. We hebben te maken met een klassiek repeatknopnummer. Honing voor de verwarde ziel.
Wie in de disco stil kan blijven staan op tracks als The Only Heartbreaker en Love Me More, die het meest ostentatief in de richting van de jaren 80 wijzen, zou nooit meer in de buurt van een dansvloer mogen komen. Dat terwijl het nachtleven éindelijk weer van het slot gaat. Zo had het elf nummers tellende Lauren Hell, dat je knuffelt wanneer je het even niet ziet zitten en je opwarmt tijdens de koudste momenten, op geen beter moment kunnen verschijnen. Pieter Visscher