Roosbeef – Zomer In Nederland (Buffel Records)
Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten is het tweede album van singer-songwriter Roosbeef, die in haar paspoort Roos Rebergen heeft staan. Een lange titel, waar we goed mee uit de voeten konden en nog altijd kunnen. Omdat ie zo lekker is blijven hangen. Nog altijd kijk ik met extra aandacht naar buurman Roderick wanneer hij zijn hondstrouwe pitbull Annechien laat poepen in het plantsoen. Annechien wordt negen van de tien keer vertroeteld door omstanders. Fascinerend beestje. Je verwacht een kort gesprek met Jean Luc. Over stakende buschauffeurs. Een onaangekondigde hagelbui. Maar niets. Slechts Annechien krijgt aandacht. Een aai over zijn sympathieke bol.
Voordat Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten verscheen, debuteerde Roosbeef met een titelloos album. In 2006. Doorgebroken naar het grote publiek is ze nog niet, maar haar populariteit bij een nichegehoor in zowel Nederland als België is er wel degelijk. En dat is niet zo gek, omdat Roosbeef zich toch wel duidelijk onderscheidt van de grauwe massa. Niet in de laatste plaats door haar bijzondere stemgeluid. Daar moet je van houden. Hoewel ze dat ook zeggen van ome Bob Dylan.
Roosbeef schrijft mooie popnummers, ingekleed met allerhande fraaie narratiefjes, waarin ze geregeld haar ziel blootlegt. Niet letterlijk, maar je voelt wat ze wil zeggen. Haar pijn en waar ze van houdt. Op Zomer In Nederland, de zevende langspeler van Rebergen, horen we een zangeres die zich heeft laten inspireren door PJ Harvey. Dat betekent niet meteen een rockplaat, maar we snappen best wat Roos bedoelt.
In Vergeten Groenten zingt ze over. Ja, waarover eigenlijk? Maar het is prachtig en ontregelend: ‘Schone lakens en dubbel glas. Let niet op de rommel, want we wonen er pas. Domme antwoorden in Tupperware. Blijf in het zicht, want ze komt van ver.’ Zomer In Nederland is Roosbeefs prachtigste album geworden. Pieter Visscher