Vreemde Kostgangers’ zwanenzang van grote schoonheid

“We zijn te oud om jong te sterven, maar te jong om dood te gaan”, klinkt het op Mist, de derde langspeler van Vreemde Kostgangers. Wrang en navrant, omdat het album postuum is uitgebracht na de dood van Henny Vrienten. Die stond erop dat de plaat zou verschijnen. ‘In liefdevolle herinnering aan Henny. Het was zijn nadrukkelijke wens dat dit album er zou komen’, lezen we in de liner notes.

Mist is net zo fraai als zijn twee voorgangers. Toch luistert het allemaal heel anders. Niet alleen vanwege het heengaan van Vrienten, die in april 2022 overleed aan longkanker, ook omdat George Kooymans aan een strijd bezig is die hij zal gaan verliezen; ALS is een onverbiddelijke, meedogenloze, smerige sloper. Droevig dat twee mastodonten van de Nederlandse muziek zo ziek zijn geworden. Kooymans maakt er het beste van liet hij zich onlangs ontvallen in een zeldzaam interview in Algemeen Dagblad.

Boudewijn de Groot noemt Koooymans de beste Nederlandstalige zanger die ons land heeft gekend. Wanneer je luistert naar Mist begrijp je wat hij bedoelt. Kooymans heeft sowieso een van de mooiste stemmen die we in Nederland ooit hebben gekend. En hij is een van de allerbeste liedjesschrijvers. Op 19-jarige leeftijd al schreef hij het mooiste nummer van zijn band Golden Earring: Just A Little Bit Of Peace In My Heart. We hebben het over 1968.

“Het liefst ga ik naar bed met mijn Fender Strat”, zingt Kooymans in het nummer dat de naam van zijn favoriete gitaar draagt. Hij schreef het samen met De Groot. Een rocksong waarin Kooymans zich uitleeft op zijn Fender. Een van de steviger nummers op Mist. Een album dat verre van somber klinkt, ofschoon de stemmige hoesfoto anders doet vermoeden. Het is vooral een plaat waar de speelvreugde én kwaliteit van afdruipt. De dood lijkt nog heel ver weg, hoewel Vrienten er ook over mijmert, in Tijd Tekort. “Waarom heeft de week maar zeven dagen? Ik ren achter m’n schaduw en m’n adem. Ik raas iedereen voorbij, want ik kom zoveel tijd tekort.” Mist is een album waarop de vergankelijkheid van het leven zeldzaam fraai in kaart wordt gebracht. Pieter Visscher

Liefhebbers van Vreemde Kostgangers luisteren uiteraard naar Pinguin Pluche.