Northlane
Live Review: Graspop Metal Meeting 2017 @ Dessel (B)
16+17+ 18 juni 2017
Tekst Milo Lambers
Stel: alle metalfans op de wereld besluiten om samen op een onbewoond eiland te gaan wonen om het ultieme metalparadijs te stichten. Grote kans dat het eindresultaat er precies zo is als op Graspop. Of je nou een vijftiger bent met dikke bierbuik die meebrult met The Final Countdown, een vol getatoeëerde death metal-diehard of in een gotische jurk geschoten Epica-fan; zodra je op het terrein van Graspop bent, voel je je er thuis.
Vrijdagavond bij de Main Stage: de androgyne Dee Snider, bekend als frontman van Twisted Sister, staat in zijn knalroze leren broek te grijzen van oor tot oor. Vorig jaar stond hij met die groep op de weide van het Belgische Dessel en toen hij werd gevraagd om met zijn soloproject terug te keren zei hij naar eigen zeggen meteen ‘fuck yeah!’. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar we geloven Dee op zijn woord. De al 62-jarige Amerikaan zingt nog steeds vrij aardig (dat hij de hoge tonen niet meer haalt is hem vergeven), geniet zichtbaar en weet de hit We’re Not Gonna Take It ook voor de 143.030e keer vol vuur te brengen. Je gelooft dat ‘ie het meent. Iedereen zingt mee. En dan ook echt iedereen. Ouwe rockers die weigeren om hun treurige ogende grijze manen af te knippen slaan de vuisten de lucht in. Sommige hebben hun kinderen meegenomen. Geschiedenisles hebben ze niet nodig, de kids schreeuwen elk woord mee. Een paar stoer ogende ‘rockchicks’ slaan de armen over elkaar. Een groepje jongens sluit lachend aan. Metal is universeel, metal is van iedereen.
Dee Snider
Epica
Dat is het gevoel dat overheerst op het festival dat over het hele weekend wordt door bezocht in totaal 155.000 bezoekers. Iedereen kan hier zichzelf zijn. Kom je voor een lekkere pot death metal van Decapitated of The Black Dahlia Murder? Gezellig! Kom je voor Epica en Evanescene? Ook prima! Bij bepaalde festivals heb je toch het gevoel dat er een groot verschil is tussen bijvoorbeeld rockfans en danceliefhebbers. Niet dat dat per se negatief is, maar op Graspop voel je een enorme verbroedering tussen aanhangers van alle metalsubgenres.
En de bands werken daar ook aan mee. Neem een talentvolle Australische band als Northlane. Die staan vol bewijsdrang op het podium. De band bracht al drie albums uit, maar op de vierde plaat Mesmer lijken ze echt hun sound te hebben gevonden. Hun energieke en bij vlagen zelfs hitgevoelige djent-progmix gaat er net zo makkelijk als de Iron Bacon Burger bij de snacktent aan de overkant.
The Charm The Fury
Naast veel jonge bands, waaronder het Nederlandse The Charm The Fury dat zondag vanaf de Main Stage de bezoekers het vuur aan de schenen legt, staan er tal van iconen op het hoofdpodium. Sepultura bijvoorbeeld. De Brazilianen plus Amerikaanse zanger trekken fel van leer, maar na een aantal nummers begint het toch veel van hetzelfde te worden. Dat ligt toch vooral een beetje aan vocalist Derrick Green. Hij legt wel heel weinig nuance in zijn zangpartijen. Op een volume buldert hij zijn teksten eruit. De band weet het met de klassieker Roots Bloody Roots weer helemaal goed te maken. Zoiets geldt dan weer niet voor DevilDriver. Een strakke metalmachine, maar juist weer zonder hits.
Emperor is ook zo’n grote naam. Nou ja, in de black metalscene dan. Des te knapper is het dat de Noren het hele veld – met voornamelijk Rammstein-fans die alvast een goed plekje willen veroveren – weten te boeien. De band weet hun black metal met een helder geluid over te brengen zonder dat het glad of ongeloofwaardig wordt. Zanger Ihsahn is bovendien goed bij stem en overtuigt zowel clean als gruntend. Hij is de man van de band. De spotlights zijn op hem gericht en daar weet hij mee om te gaan.
Rammstein is de gedroomde afsluiter van elk metalfestival. We kunnen natuurlijk vertellen over de ladingen vuurwerk die weer de lucht in werden geschoten of over de bizarre toneelstukjes, maar dat heeft eigenlijk geen zin. Rammstein moet je zelf aanschouwen om te begrijpen hoe intens zo’n show is. Geen metalband ter wereld – nee, zelfs Metallica niet – is live zowel qua geluid als performance zo overweldigend als de Duitsers.
Rammstein
Baroness
Progressieve rock en metal zijn ook goed vertegenwoordigd. Grote namen als Opeth, Mastodon, Queensrÿche, Anathema zijn zondag de smaakmakers op dit gebied. Baroness maakt de dag ervoor een ijzersterke indruk. Het heeft in Gina Gleason een nieuwe gitariste gevonden. Zij voegt met haar tweede stem echt iets toe aan het toch al zo diepe geluid van de neanderthalerrockers. Over diep geluid gesproken: Devin Townsend. Tjonge jonge die sound…. De Canadezen zijn met zijn vijven, maar het bandgeluid klinkt als een orkest. Het is alsof je 60 gitaren hoort in plaats van slechts twee. Townsend is zoals altijd de gangmaker: hij geniet van het festivalpubliek, is nog een stukje losser dan in de club. Zo rent hij tijdens het zingen door even naar het publiek toe om een ballon terug te kunnen slaan, om vervolgens weer doodserieus door te gaan.
Anathema
De show van Deep Purple is weer zo’n mooi voorbeeld van ultieme verbroedering. De Britse bejaarden – zanger Ian Gillan is inmiddels 71) beschikken natuurlijk ook over een oeuvre vol hardrock klassiekers. En Smoke On The Water heeft misschien wel de meest beroemde riff uit de muziekgeschiedenis. Jong en oud zingt met Gillan mee: ‘Smoke on the water…. Fire in the sky!’
Ook bij het afsluitende The Scorpions worden de armen weer over elkaar heen geslagen. Graspop is een compleet metalfestival met vooral een heerlijk saamhorige sfeer. En zo hoort het.
