Verandering van spijs doet smullen. Angel Olsen kennen we als serieuze chanteuse met als specialisme folkie luisterliedjes veelal met een unhappy end. Luchtig vermaak staat nog steeds niet hoog in Angel’s vaandel, maar dat folkie lijkt tot de verleden tijd te horen. Lijkt want op basis van slechts één song mogen we geen verstrekkende conclusies trekken. Maar toch. Intern heeft de sensualiteit van Lana Del Rey en de eeuwige droefheid van Lykke Li, maar is toch direct herkenbaar als een song van de maakster van High Five en Unfuckworld. Mocht er sprake zijn van een Angel Olsen 2.0 dan heeft dat net zozeer te maken met de opgeschroefde productiewaarden als met een verandering van stijl. Waar vorig werk bewust klein en intiem werd gehouden, klinkt Intern groots en meeslepend. Toch is er van instrumentale overdaad geen sprake. Het arrangement bestaat uit violen uit een kastje, een bescheiden koor en een afsluitende synth-solo. Zo wordt met minimale middelen een maximaal effect bereikt. Angel’s nieuwe album gaat My Woman heten en komt pas na de zomer uit. Op 6 november zal ze te zien zijn in de Tolhuistuin.
