Ásgeir – Time On My Hands (One Little Independent)
Om maar even met de deur in huis te vallen: Bury The Moon (2020) van Ásgeir is een van de allermooiste albums die het daglicht hebben gezien op onze planeet. Een ongekend meesterwerk. Moet bij iedereen in de platenkast staan. Wat een óngelooflijke schoonheid. Ásgeir schreef het in 2020 toen hij kapot was van een verbroken relatie en zich ergens een paar weken solitair opsloot in the middle of fucking nowhere in IJsland. Ásgeir Trausti Einarsson steeg naar grote hoogtes.
Inmiddels gaat het weer een stuk beter met Ásgeir en dat heeft zijn weerslag op de muziek. Niet dat die ineens stúkken minder is geworden, maar laten we het zo zeggen: een nieuwe, pijnlijke relatiebreuk had Time On My Hands zonder twijfel ten goede gekomen. Want nu hebben we ‘slechts’ te maken met een uitstekend album. Met tien liedjes. Die ook tien jaar Ásgeir markeren. We zijn blij voor Ásgeir, uiteraard, die weer goed in zijn vel zit. Laat dat voorop staan.
Time On My Hands is een typische Ásgeir-plaat, zonder de experimenteerdrift van Afterglow (2017), waarop Ásgeir te veel stoeide met allerhande elektronica en de compositie plots uit het oog verloor. Het liedje eist de hoofdrol op op Time On My Hands en dan hoor je weer dat de IJslander vol in z’n kracht staat (vreselijk marketingzinnetje). De liedjes zijn dartel en hebben geen productionele hoogstandjes nodig om tot volle wasdom te komen. Voor de productie is Ásgeir ook ditmaal voor het grootste deel verantwoordelijk.
Hij schreef alles weer zelf en bespeelt bovendien alle instrumenten. Op de hoorns, trombone, saxofoon en trompet na. Time On My Hands is een heerlijke herfstplaat, die je omhelst wanneer je dat even nodig hebt. Het zijn immers donkere dagen. Ásgeir sleept ons er hoogstpersoonlijk doorheen. Het verrukkelijke Snowblind sleept ons zelfs de dansvloer op. Doe je mee? Pieter Visscher