Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

The Magic Gang – What Have You Got To Lose

The Magic Gang heeft het geluk gehad niet meteen door te breken met hun debuutalbum. Niet dat de plaat een flop was. Het vestigde de naam van The Magic Gang uit Brighton als een opwindende live-act en makers van vrolijke, veelal meerstemmig gezongen popsongs. Voorzover er kritiek was ging die meestal over de oppervlakkigheid van de liedjes. Men zou wel wat meer diepgang mogen nastreven.

De band lijkt zich die kritiek te hebben aangetrokken. In nieuwe single What Have You Got To Lose is namelijk nog maar nauwelijks de band te herkennen die Weezer opgaf als favoriet.

De leadsingle van het nieuwe album, ‘Death Of The Party’ is een spannende rocksong met dreigende gitaren en een half gezongen/half gescandeerde leadvocal van bassist Gus Taylor. Pas tegen het einde gaat de band los in de voor hen zo kenmerkende samenzang. Drie van de vier Magic Gang members waren zanger in hun vorige band.

Voor de opname van ‘Death Of The Party’ toog de band naar Atlanta waar Ben H Allen zijn studio heeft. Je kunt hem kennen van zijn producties voor o.a. Deerhunter en Animal Collective. Het tweede album van The Magic Gang verschijnt op 15 mei.

Yves Tumor – Kerosine!

Yves Tumor is de artiestennaam van Sean Bowie, een elektronische experimentalist van Amerikaanse origine. Als iemand het etiket experimenteel krijgt opgeplakt betekent dat meestal dat er nog geen hokje bestaat waar hij of zij kan worden ondergebracht. Dat geldt voor Tumor als voor geen ander.

Hij hopt probleemloos van ambient naar noise, van rock naar r&b en alles wat er tussen zit. De rode lijn is dat al zijn songs een duistere ondertoon hebben, een spooky karakter. Fans van Tumor zijn dus wel wat gewend. Tock zullen ook zij verrast zijn door het zwoele Kerosine, een duet voor dame en heer waarin na twee minuten een gitaar invalt die eigenlijk niet meer stopt tot de volledige speelduur van vijf minuten en vijf seconden is bereikt. En dan hebben we niet over een tokkelgitaartje, maar over een scheurgitaar zoals we ze sinds het wegvallen van Prince niet meer hebben gehoord. De zangeres die zich de longen uit het lijf zingt heet overigens Diana Gordon.

Kerosine is afkomstig van Tumor‘s aanstaande , derde album ‘Heaven To A Tortured Mind’ dat op 3 april uitkomt.

Concert: zaterdag 23 mei Paradiso Noord, Amsterdam

DIRK – Artline

DIRK maakt het soort grofmazige alternatieve rock -‘murican style’- die door de grunge naar de achtergrond is verdreven. Denk Pixies, eerste Nirvana, Dinosaur Jr etc. Maar, zoals de Vlamingen duidelijk maken heeft het genre nog heel wat te bieden.

Nieuwe single Artline klinkt als een Fugazi cover van een Creedence nummer, losbandig, bevlogen en zwaar overtuigend. Het is knap dat de mannen een typisch live genre zo tot leven kunnen laten komen in de studio. Zo hoor je hoe belangrijk het is om kilometers te maken. Het viertal is nu zo’n jaar of vijf onderweg en heeft één album onder de arm met hopelijk een tweede in een vergevorderd stadium. Dat dat een ongewoon sterke plaat gaat worden is nu al wel duidelijk.

The Snuts – Coffee & Cigarettes

Snuts klinkt niet lekker in het Nederlands, zeker niet als je de u uitspreekt als in tut. Laat je je daardoor echter niet op het verkeerde been zetten. Met nieuwe single Coffee & Cigarettes treft het Schotse viertal wel degelijk doel.

Dat mag ook wel zo langzamerhand. De band heeft al zo’n twaalf schoten gelost, waarvan de meeste net naast waren. De lat ligt dan ook hoog. The Snuts wil niks minder dan meebrullers maken op stadionformaat. De sound -brutale indierock- is er al een tijdje. Het zijn de songs waar het vaak net even aan schort. Ook live (ze stonden op ESNS 2020) valt er weinig te klagen, bravoure en muzikantenschap gaan hand in hand en met zanger Jack Cochrane heeft de band een sterke troef in handen.

Tot nu heeft The Snuts enkel singles uitgebracht. Het ligt dan ook in de lijn der verwachtingen dat er later dit jaar een debuutalbum volgt. Deo volente staat The Snuts op 23 maart in Hall Of Fame in Tilburg.

Hanni El Khatib – Stressy

Verandering van spijs doet rocken. Nu is Hanni El Khatib nooit voor een gat te vangen geweest, maar met Stessy betreedt hij wel heel nieuw terrein.

Het eerst wat opvalt is wat er niet is, gitaar. Met zijn dikke drums, dreigende elektronica en echoënde zang klinkt Stressy als een elektronische rockabilly track. Soms wordt de spanning onderbroken door een zoet a capella koortje waarna het tempo gelijk weer wordt opgepikt. De productie is clean en close en eigentijds.

Stressy lijkt vooral bedoeld om te laten horen dat Hanni El Khatib nog levend en wel is en bezig met de voorbereidingen van de release van de opvolger van Savage Times uit 2017.

Bloodwitch – Fly

Een van de hoofdrolspeler in de nieuwe Netflix serie ‘I Am Not Okay With This’ noemt Bloodwitch als zijn favoriete band. Hij heeft hun debuutalbum op vinyl. In de serie (een dikke aanrader overigens) hoor je regelmatig muziek van Bloodwitch naast nummers van o.a. Pixies, Lemon Twigs en LCD Soundsystem. Er is dus geen reden om aan te nemen dat Bloodwitch geen echte band zou zijn.

Enig speurwerk wijst uit dat er inderdaad een band bestaat die zo heet. Die heeft nu een probleem. Dat is namelijk niet de Bloodwitch uit de serie. Die bestaat alleen in het hoofd van Graham Coxon van Blur. Hij heeft de songs speciaal voor ‘I Am Not Okay With This’ geschreven en opgenomen. Dat deed hij in opdracht van de producers van de show, die hem eerder hadden gecharterd voor de soundtrack van ‘The End Of The Fucking World’. Een paar nummers werd een heel album dat Coxon opnam met de 16 jarige Tatyana Richaud op vocals.

Het was Coxon’s idee om net te doen alsof Bloodwitch een echte band was. Hij heeft er zelfs een ontstaansgeschiedenis verzonnen. Bloodwitch zou in 1983 opgericht zijn door twee tieners, die fan waren van The Velvet Underground, My Bloody Valentine en The Jesus & Mary Chain. Wie een beetje op de hoogte is van de popgeschiedenis ziet meteen dat Coxon’s bio onzin is. Zowel My Bloody Valentine als The Jesus & Mary Chain hadden nog geen platen uit in 83. Wel stond de sound van beide shoegaze-pioniers model voor die van Bloodwitch.

Fly klinkt als een in galm gedrenkte, langzaam uitgesmeerde Ramones cover inclusief Phil Spector drums. Als een zusje van Just Like Honey dus.

De andere tracks op het album zijn in de zelfde stijl, soms wat meer oude Blondie soms wat meer My Bloody Valentine, maar altijd zwaar, donker en lekker spooky. Coxon hoopt op een tweede seizoen van ‘I Am Not Okay With This’, want hij popelt om een tweede Bloodwitch album te maken. Het zou niet verbazen als hij dat sowieso doet.

The Lemon Twigs – The One

The Lemon Twigs zijn weer met hun tijdmachine in de weer geweest. Jaar van bestemming was dit keer 1974, de periode waarin bands als Badfinger, E.L.O. en The Raspberries triomfen vierden met hun overdadig gearrangeerde Beatlesque powerpop.

Brian en Michael D’Addario worden steeds beter in wat ze doen. The One heeft vaart en flair en een voller geluid dan eerdere succes als These Words en I Wanna Prove To You. Origineel is het niet, maar dat is ook niet de bedoeling.

The One is single 1 van album 3 van de extravagante broertjes uit Long Island. De opvolger van Go To School (2018) en Do Hollywood (2016) heet ‘Songs For The General Public’. Op 1 mei komt hij uit.

The Jaded Hearts Club – Nobody But Me

Je hebt bijbands en je hebt hobbybands, En hoofdbands natuurljk. Een bijband is meestal bedoeld als uitlaatklep voor een muzikaal ei dat men niet kwijt kan in de hoofdband. Denk aan The Voidz van Julian Casablancas. Een hobbyband is een clubje muzikanten dat gewoon ongecompliceerde lol wil maken. Zoals The Jaded Hearts Club, een speeltje van Matt Bellamy van Muse, Graham Coxon van Blur en Miles Kane. Plus nog een paar mindere goden. Paul McCartney is soms ook van de partij.

De meeste hobbybands nemen niet de moeite om ook de studio in te gaan. The Jaded Hearts Club heeft dat wel gedaan. Het resultaat is zo leuk dat we onze ongeschreven ‘geen covers’ wet er graag voor opzij zetten. The Jaded Hearts Club is ooit begonnen als Beatle coverband. Vandaar de naam. Hun eerste release komt echter uit een andere koker dan die van Lennon & McCartney. Het origineel is de enige hit van The Human Beingz, een 60’s garage-rockband uit de V.S. Qua lol en opwinding doet de versie van The Jaded Hearts Club niet veel onder voor het origineel.

The Human Beingz hadden niet The Beatles als rolmodel maar The Stones. Nobody But Me is een rafelige witte r&b track die het moet hebben van een opwindende uitvoering. Oorspronkelijk werd met garage-bands amateurs bedoeld. Bands die alleen in het weekend actief waren in de garage van pa met de auto op de oprit. Ze imiteerden bands als The Stones, Them en The Yardbirds die op hun beurt de kunst hadden afgekeken van Amerikaanse bluesartiesten. Bands als The Human Beingz deden dus Engelse bands na die Amerikaans artiesten nadeden. Kan je het nog volgen?

Veel 60’s garagebands worden nu met terugwerkende kracht beschouwd als pioniers van de punk. Dat geldt zeker voor The Huan Beingz. Tot zo ver dit lesje popgeschiedenis 🙂

Hockey Dad – Itch

De nieuwe single van het Australische Hockey Dad (niet te verwarren met Soccer Mom) is een variatie op het thema Creep. Het groots en meeslepende Itch doet, zeker in het begin sterk aan de classic van Radiohead denken. Is dat een probleem? Misschien voor de advocaten van Yorke en co, maar niet voor luchtgitaristen en fans van aansteker-ballads.

Er zijn twee Hockey Dads, Zach Stephenson en Billy Flemming. Het duo maakt sinds 2013 deel uit van de surfrock scene van New South Wales. Samen spelen doen de jeugdvrienden al veel langer. Hockey Dad heeft twee albums uit, de release van Itch kondigt de komst van een derde aan. Die gaat Brain Candy heten en eind mei uitkomen. Afgaande op de nieuwe single kan album 3 best wel anders gaan klinken, minder lo-fi meer classic rock. In mei weten we dus meer.

Car Seat Headrest – Can’t Cool Me Down

Bereid je voor op een nieuwe Car Seat Headrest, letterlijk en figuurlijk. Will Toledo, de motor van Car Seat Headrest heeft de elektronica ontdekt. Het nieuwe album van zijn band staat er vol mee.

Will had eerst een band versie opgenomen van ‘Making A Door Less Open’, het eerste album met nieuwe songs in vier jaar. Maar geïnspireerd door zijn elektronisch side project met Car Seat drummer Andrew Katz heeft hij de hele plaat opnieuw opgenomen, maar dan met computers en andersoortige elektronica. De uiteindelijke release telt tracks uit beide sessies, maar het karakter van de plaat zal digitaal zijn.

Dat klinkt radicaler dan het in werkelijkheid is. Tenminste als nieuwe single Can’t Cool Me Down de lading dekt. Het is in ieder geval geen EDM of synthipop wat Car Seat ons voorschotelt. De beat komt weliswaar uit een doosje, de gitaren zijn door een computer gehaald en keyboards domineren het arrangement. Maar alles staat in dienst van de stem. Met zijn naar een climax toewerkende herhalingen is de song is ook puur Car Seat Headrest. Toledo zingt niks minder dan geweldig met een serie uithalen waar John Lennon trots op zou zijn.

De Bandcamp ster van weleer is weliswaar ver te zoeken, maar wordt geen moment gemist. ‘Making A Door Less Open’ verschijnt op 1 mei.