Author: Flip van der Enden

The Big Moon – Take A Piece

Met Your Light maakte The Big Moon een van de betere singles van deze herfst. Met nieuwe single Take A Piece komen we de winter wel door.

De nieuwe track van het dameskwartet uit Londen is een mid tempo rocker in een stijl die ouder is dan de meiden zelf. Als ze hadden gezegd at Take A Piece een oud liedje van the Bangles of The Pretenders was geweest hadden we het ook geloofd. Dat maakt het nummer niet ouderwets, maar tijdloos. Take A Piece komt samen met Your Light en nog negen andere door frontvrouw Juliette Jackson geschreven songs op het tweede Big Moon album, Walking Lie We Do, dat op 10 januari gaat uitkomen.

Concert: 13 maart Paradiso

Bombay Bicycle Club – Everything Else Has Gone Wrong

De tweede single van het nieuwe album van Bombay Bicycle Club is het titelnummer. Everything Else Has Gone Wrong is een knap liedje en het bewijs dat de band na een intermezzo van vijf jaar de kunst nog niet is verleerd. Of misschien hadden de mannen die rust juist wel nodig om op hoog niveau hun carrière voor te zetten. Hoe dan ook BBC is terug en dat is goed nieuws.

Net als vorige single, Eat, Sleep, Wake, maar anders dan de oude BBC hits is Everything Else Has Gone Wrong vrijwel gespeend van tierelantijnen.  De kracht zit hem in het dwingende ritme en de half gezongen/half gesproken tekst. De minimalistische aanpak heeft het effect van een mantra dat je langzaam maar onontkomelijk in vervoering brengt. Dat past ook bij de boodschap van het nummer die anders dan de titel doet vermoeden positief is. Yes I’ve Found My Peace Again, And Yes I’ve Found My Second Wind, scandeert frontman Jack Steadman. En dat is goed om te horen, letterlijk en figuurlijk. Everything Else Has Gone Wrong, het album verschijnt op 17 januari.

Concert; 19 maart Melkweg/Max, Amsterdam.

Sorry – Rock ‘n’ Roll Star

Sorry is de naam van het muzikale samenwerkingsverband van Asha Lorenz en Louis O’Bryen. Beiden komen uit Noord Londen en kennen elkaar als eeuwen. Live zijn er vier Sorry‘s.

Hun songs zijn min of meer conventioneel, maar de productie is dat zeker niet. Neem nieuwe single Rock ‘n’ Roll Star als voorbeeld. Het nummer begint zwoel en spannend met een basloopje en een gitaarlickje. Dan valt er een instrument in met een klank ergens tussen een sirene en een kettingzaag al snel gevolgd door een dronken saxofonist, een op hol geslagen drummer en nog meer gitaren. Asha blijft cool en zingt met een vervormde stem op spraakniveau over een ontmoeting met ‘a washed-up rock ‘n’ roll Star.

Het meest bijzondere is misschien nog wel dat je gewoon kunt meezingen, want het refrein is poppy en sterk. En zo klinken de meeste nummers van Sorry als een muzikale hindernisbaan, als een kruising tussen Blondie en Nine Inch Nails. Sorry is na een paar mixtapes en een serie singles toe aan een eerste album. De titel wordt 925 en de release zal ergens in het voorjaar plaatsvinden. Rond die tijd staat er ook een Europese tour gepland. Sorry, onthoud die naam. Je zult er geen spijt van krijgen.

Concert: 15 januari Eurosonic, Groningen.

Love Ghost – Let It All Burn

Tussen de 13 en de 15 waren de leden van Love Ghost toen ze hun eerste single uitbrachten. Dat was in 2016. De debutanten klonken toen als een Nirvana cover band met eigen nummers.

16 singles later hoor je een band die duidelijk kilometers heeft gemaakt, een eigen sound heeft gevonden en klaar is om uit de obscuriteit te treden. En het eerste bandlid moet nog twintig worden! In de verte hoor je nog wel iets van het grunge verleden, maar Let It All Burn is vooral een gretige rocksong met een glam randje gezongen door een 18 jarige frontman, die ontdekt dat als puntje bij paaltje komt hij er alleen voor staat. ‘Fuck What They Say, I Make My Own Way’ is zijn tekst.

Love Ghost komt uit L.A. en maakt deel uit van de zelfde Generation Z rockers als Greta van Fleet en Starcrawler. Jong volk dus dat de gitaar heeft (her)ontdekt als instrument bij uitstek om je hart te luchten. Een eerste album van Love Ghost is in de maak. Daarvoor vertoeft de band momenteel in de studio met veteraan producer Danny Saber (Bowie, Stones, Marilyn Manson).

Soccer Mommy – Yellow Is The Color Of Her Eyes

Na een liedje over de duivel komt Soccer Mommy met een mooi gedragen nummer over liefde en verlangen. Was Lucy een experiment om te zien of ze ook teksten kon schrijven die niet persoonlijk zijn. Met Yellow Is The Color Of Her Eyes beproeft Sophie Ellison uit Nashville haar vermogen een wat langer nummer te schrijven en te arrangeren. Proef geslaagd zullen we maar verklappen.

Yellow Is The Color Of Her Eyes, blijft de volle speeltijd van zeven minuten en vijftien seconden boeien. Het nummer, een soort symfonische country song bestaat grofweg uit twee delen. Part one heeft een strakke beat die contrasteert met Sophies introverte zang en een fijnmazig gordijn van snaren. In part 2 is de rol van de drum vrijwel uitgespeeld en verdwijnt Sophie in een aanzwellende golf van synths en gitaren, die ook weer langzaam wegebt. Net als Lucy staat Yellow Is The Color Of Her Eyes niet op het vorig jaar verschenen Clean album van Soccer Mommy. Anders dan Lucy gaat Yellow Is The Color Of Her Eyes gepaard met een prachtige video.

Soccer Mommy gaat volgend jaar juni op tournee door Europa. Opvallend genoeg staat Nederland niet op de agenda. Laten we hopen dat dat een foutje is.

Gnarlah – Fix Me

Aangespoord door uiteenlopende wapenbroeders als Highly Suspect, Muse en Audioslave is Gnarlah een jaar geleden begonnen met het maken van heavy rock met een melodieus hart.

Gnarlah is een trio met als uitvalsbasis het Britse Brighton. De verdachten heten Ren Woods, Travis Powers en Jacob Andrews, respectievelijk zang & gitaar, bas & zang en drums. Nieuwe single Fix Me is een sterk staaltje van het soort muzikaal edelmetaal waarin de heren handelen. De backing is log en luid en contrasteert mooi met de poppy leadzang van Ren Woods. Verder is alles aanwezig, een hook waaraan je betonblok kan hangen, een ritme waarop het goed headbangen is, een meebrulwaardig refrein en een oplopende spanning die in heel wat mensen de drang zal losmaken om van een podium te duiken. Opvallend en bijzonder is dat de vier singles die Gnarlah tot nu toe heeft uitgeworpen allemaal een andere smaak hebben, maar toch herkenbaar zijn als het werk van de drie nieuwe zware jongens uit Brighton.

Klangstof – Blank Page

Koen van de Wardt, de drijvende kracht achter Klangstof zag een lang gekoesterde droom in vervulling gaan toen hij werd benaderd door een grote Amerikaanse platenmaatschappij met een aanbod dat hij onmogelijk kon weigeren. Koen was zo in de wolken dat hij vergat de kleine lettertjes te lezen. Terwijl hij dacht met fans van zijn muziek te maken te hebben, roken de platenbonzen alleen maar geld. Lang verhaal kort. Koen is nu een illusie armer, maar een ervaring rijker. En weer helemaal eigen baas.

Het tweede Klangstof album is klaar voor release en klinkt precies zoals Koen het wil, niet als de Nederlandse Radiohead, maar als de eerste, enige en echte Klangstof. Blank Page is de tweede single van het tweede Klangstof album, ‘The Noise You Make Is Silent’, dat volgend voorjaar moet verschijnen. Blank Page is Klangstof in optima forma, een groeidiamant met één been in de electro en de ander in de prog-rock. Na een plagerig begin grijpen de machines de macht en komt de boel in beweging. Koen’s spaarzame zang geeft het nummer karakter. Blank Page is zeker geen dance-track toch is stilzitten nauwelijks een optie.

Blank Page en het eerder verschenen Atack Atack suggereren dat ‘The Noise You Make Is Silent’ een album wordt van wereldniveau. Die Amerikaanse platenbazen gaan nog spijt krijgen dat ze Koen niet gewoon hebben laten schuiven.

Concerten: 5 maart Doornroosje, Nijmegen. 6 maart Paradiso Noord, Amsterdam. 7 maart Paard, Den Haag.

Neon Indian – Toyota Man

Vier jaar geleden fleurde Neon Indian de zomer op met zijn elektronisch salsa track Annie. Het nummer kwam van het derde album van de enigmatische Neon Indian, het alter ego van Alan Palomo uit Denton, Texas.

Tijd dus voor een nieuwe, zou je denken. Of er een album in aantocht is, is onduidelijk maar Neon Indian laat wel weer van zich horen. Toyota Man   -de eerste Spaanstalige track van de van oorsprong Mexicaanse Palomo- is. een onvervalste protestsong. Neon Indian loopt te hoop tegen het inhumane immigratiebeleid van Trump: het opsluiten van kinderen en het wegzetten van Latijns -Amerikaanse arbeidsmigranten als boeven, bendeleden en moordenaars. 

Palomo heeft zijn protest vermomd als een sub-tropische party track met een hoempa beat, kermisgeluiden, kinderkoor en een aantal opvallende samples. Je hoort o.a. stukjes van The Star Sprangled Banner, Bidi Bidi Bom Bom van Selana, Party In The U.S.A. van Miley Cyrus en het Mexicaanse volksliedje La Cucaracha. Het feit dat Neon Indian de samples mag gebruiken geeft aan dat de rechthebbenden het eens zijn met de boodschap van Toyota Man.  

Minstens zo maf – en effectief- als de single is de clip van Toyota Man. Die begint met Palomo aan de Mexicaanse grens met een aantal cue-cards in zijn hand, een duidelijke verwijzing naar de nestor van de protestzangers Bob Dylan. Halverwege duikt Trump ook op. Als pinata. 

Honeymoan – Still Here

Een jaar geleden toen we We van Honeymoan uit de hooiberg visten was de band zo goed als onvindbaar. Bedoel je honeymoon? vroeg Google steevast. Nu weten de zoekmachines de band uit Kaapstad meteen te vinden.

Het gaat dus goed met Alison en haar mannen. Hoe goed blijkt wel uit het feit dat de nieuwe single van Honeymoan, Still Here werd getipt door de New York Times tegelijk met de nieuwe singles van Taylor Swift en Billie Eilish. Voorwaar geen slecht gezelschap voor een band die nog maar net komt kijken en niet op de steun van een major label kan rekenen. Tenminste nog niet.

Verslavend noemt de recensent Still Here. Hij roemt de parmantige bas, de fuzzy gitaar en sinistere synths en concludeert ‘A song that begs repeat plays’. Daar hebben we dus weinig aan toe te voegen, behalve dan dat Still Here niet alleen nieuw, maar ook vernieuwend is.  Compacter en eigenzinniger dan voorgaande Honeymoan singles. Benieuwd hoe de band er over een jaar voorstaat. 

Alfie Templeman – Who Am I

Vorige week heeft Alfie Templeman zijn eerste album uitgebracht. Misschien is mini-album een beter woord voor een collectie van zeven songs. In totaal heeft Alfie nu zeventien tracks online staan en daar zit weinig onzin tussen.  

Wie nu nog twijfelt aan het unieke talent van de 16 jarige Brit heeft hopelijk meer verstand van verzekeringen. Alfie schrijft en produceert zijn songs niet alleen zelf, hij speelt ook alle instrumenten. Wij volgen het wonderkind sinds zijn tweede single, Yellow Flowers uit 2018. Niet alles wat Alfie uitbrengt past in het Pinguinplaatje. Hij is hoorbaar een kind van de Spotify generatie en denkt dus niet in genres en doelgroepen. In sommige tracks hoor je duidelijke urban invloeden in andere komt zijn liefde voor indie bovendrijven.

Het zijn de tracks waarin hij zijn gitaar de vrije loop laat die wij het meest waarderen. Zoals Who Am I, een nummer waarin al Alfie’s talenten tot uiting komen, schrijven, zingen, produceren en gitaar spelen. Dat laatste heeft hij niet van een vreemde. Templeman senior is gitarist/verzamelaar met zo’n dertig vintage exemplaren in de collectie.

Alfie Templeman is ook nog op een andere manier een kind van zijn tijd. Hij voelt zich verwant met  Greta Thunberg en wil net als Billie Eilish gebruik maken van zijn podium om zijn fans aan het denken te zetten over bijvoorbeeld klimaatsverandering. ‘Doing a bit of Dylan’, noemt hij het zelf. Om een andere illustere voorganger te parafraseren; This kid is allright.

Concert: 15 januari ESNS Groningen.