Author: Flip van der Enden

Slipknot – All Out Life

De afdeling geluidsoverlast heeft weer een blommige plaat geselecteerd als nieuwe Breekijzer. All Out Life is de langverwachte nieuwe single van een zootje ongeregeld dat enige bekendheid geniet onder de naam Slipknot.

Inderdaad ze zijn weer terug, ouder en nog onwijzer! Nieuwe single All Out Life is een stukje teringherrie van heb ik jou daar. Slipknot heeft een naam hard te houden en dat doet de band net verve. Het niet toevallig op Halloween  verschenen All Out Life is een tirade tegen alles wat de band dwarszit en dat is niet niks. Politieke correctelingen krijgen ervan langs, net als figuren die vooruitgang en vernieuwing tegen houden en zelfs de POTUS krijgt een haal. Dat laatste kan overigens wel wishful thinking zijn.

Het ongenadig beukende All Out Life is stap 1 van album 6 dat naar verwacht zo vlak voor de zomer van 2019 zal verschijnen, hopelijk nog voor de publieke vertoning die Slipknot op 22 juli zal geven tijdens de metaaldagen van  Graspop.

Sam Fender – That Sound

Een nummer of acht heeft Sam Fender nu uit, genoeg om te stellen dat de 22 jarige Brit wel het een en ander in zijn muzikale mars heeft. En iets te vertellen. Met oud IJsbreker Dead Boys bijvoorbeeld vroeg hij aandacht voor de zelfmoordgolf onder jonge mannen in Engeland. That Sound heeft een iets maar niet veel lichtere toon. Het nummer gaat over de kracht van muziek.

Muziek kan helpen bij het overwinnen van sombere en negatieve gevoelens. Muziek als therapie werkt volgens Sam, ‘it helped me from going off the rails as a kid’. Het geluid dat hij zelf voorbrengt is klassieke Engelse indie-rock, gekleurd door de traditionele bas, drums, en gitaar opstelling en zijn wat donkere stemgeluid. Sam’s van tierelantijnen gespeende songs werken niet alleen op plaat, maar ook op de bühne, zoals iedereen die hem in actie heeft gezien op bijv. Lowlands of Rock Werchter zal beamen.

LIVEDATUM: 1/12 De helling, Utrecht.

Balthazar – Fever

Eind 2016 maakte Balthazar bekend na zes jaar onafgebroken toeren voorlopig even alle activiteiten te op te schorten. De vrees sloeg de vele fans om het hart. Was dit het begin van het einde van misschien wel de beste band van het Europese continent?

Veel tijd om zorgen te maken was er niet. De virtuele inkt van het persbericht waarin het hiaat werd aangekondigd was nog niet droog of de eerste solo-projecten verschenen al online. Wat bleek? In plaats van de gevreesde magere jaren was het smullen geblazen met prachtalbums van Maarten Devoldere’s Warhaus, Jinte Deprez’ J Bernhardt en Simon Casier’s Zimmerman.

Het succes van de bij-bands was van dien aard dat niemand verbaasd zou zijn geweest als de werkonderbreking voor onbepaalde tijd zou zijn verlengd.  Maar niet dus. Min of meer vanuit het niets verscheen deze week een nieuw nummer van Balthazar met de mededeling dat het hier het titelnummer betrof van een gloednieuwe langspeler, Fever geheten.

Je vraagt je af waar de band de tijd en de inspiratie vandaan heeft gehaald, want het nieuwe album is geschreven en opgenomen terwijl Maarten, Jinte en Simon druk in de weer waren met hun buiten-bandse activiteiten. Hoe dan ook Balthazar heeft weer de geest.

Het heupwiegende Fever belooft weer een prachtalbum. Een Afrikaans aandoend intro (duimpiano, Marimba?) en intermezzo doen aan Talking Heads denken, de nadrukkelijk onnadrukkelijke leadzang en de ruimtelijke koortjes zijn echter gepatenteerde handelsmerken van de band die onuitwisbare indruk maakte met songs als Fifteen Floors, Sinking Ships en Bunker.   

Dus alles is weer wel in het Balthazar-kamp? Niet helemaal. Violiste Patricia Vanneste heeft haar vertrek heeft aangekondigd. Ze speelt nog wel mee op het nieuwe album, maar zal live niet meer van de partij zijn. Dus ook niet op 7 maart als Balthazar in de AFAS Live staat.

Julia Holter – I Shall Love 2

Als Lou Reed en Laurie Anderson een dochter hadden gehad, die in hun voetsporen zou zijn getreden, had ze waarschijnlijk geklonken als Julia Holter. De 33 jarige singer-songwriter heeft vorige week haar vijfde album gepresenteerd. Het is nog te vroeg om het met stelligheid te beweren, maar het zou wel eens haar beste plaat kunnen blijken.

Veel artiesten beginnen en blijven goed. Er zijn er echter maar weinig die beter worden naarmate hun carrière vordert. Julia Holter is zo’n uitzondering. Ze is ook geen gewone singer-songwriter. Haar songs zijn zelden recht toe recht aan en lenen zich niet echt voor lekker languit luisteren op je bed met een tekstvel in de hand. De term ‘uneasy listening’ dringt zich op. Maar wie de wereld van Julia Holter durft te betreden wordt ruimschoots beloond. Julia houdt zich nauwelijks aan de conventies van wat een popsong zou moeten zijn en experimenteert ook met sounds en stemmingen. Op het Aviary album misschien nog wel meer dan ooit.

Het zegt genoeg dat I Shall Love 2 een van de meer toegankelijker songs is op het album. De eerste single van Julia’s vijfde heeft wel een kop en staart en zelfs een (gezongen) hook. Naast de stem van de componiste valt de akoestisch bas op, die samen met een strijkje en een verre trompet de instrumentatie vormt van een song die broeit als een bermbrand. I Shall Love  neemt de zangeres zich heilig voor. Of het lukt?

LIVEDATA: 24/11 Explore The Nord, Leeuwarden. 26/11 Paradiso Noord, Amsterdam.

Nothing But Thieves – Take This Lonely Heart

En weer raak! Nothing But Thieves heeft een uitstekend hitsaldo. De ene na de andere track treft doel. En de Britse band schiet niet alleen zuiver, maar ook vrij vaak. Take This Lonely Heart is het zesde nieuwe nummer dat dit jaar is verschenen en dat terwijl het Broken Machines album nog geen eens zo oud is, van vorig jaar pas.

Take This Lonely Heart maakt deel uit van de nieuwe EP, die de band uitbracht vlak voor hun bezoek aan ons land. Je kunt ze gaan zien half november in de AFAS Live en in 013. tenminste als je tickets hebt, want beide concerten zijn stijf uitverkocht. Opvallend is dat alleen de optredens in ons land al ver van te voren zijn uitverkocht. We vlijen ons met de gedachte daar een kleine rol in te hebben gespeeld. Het was immer op één van onze Pinguins In Paradiso festivals dat de band voor het eerst hier te zien was. Dat was in april 2015, een half jaar voor de release van hun debuutalbum. Gelukkig heeft het succes nog geen negatieve gevolgen gehad. Veel bands raken in de war als het geld begint te stromen en proberen dan muziek te maken, waarvan ze hopen dat zoveel mogelijk mensen het mooi vinden. Vooralsnog gaat de band van Conor Mason gewoon zijn eigen gang. Take This Lonely Heart begint lief en aardig, maar na ongeveer een minuut barst de bui los en rockt de band zich een weg naar een glorieus eind. Op naar de Johan Cruyff Arena.

Lewsberg – The Smile

Het is geen toeval dat Lewsberg onlangs op Crossing Border stond. Niet alleen is de band uit Rotterdam muzikaal één van de grote lichten van de huidige indie-scene, ook tekstueel voldoet Lewsberg aan de criteria van het Haagse festival, dat muziek koppelt aan literatuur.

De clou zit in de bandnaam. Lewsberg is de naam die schrijver Robert Loesberg zou gebruiken mocht hij internationaal doorbreken. Helaas heeft het (nog) niet zover mogen komen. Loesberg overleed in 1990 op 46 jarige leeftijd na een val van een trap. Vergeten is hij dus niet. Niet alleen is de bandnaam een eerbetoon aan de dode dichter, ook de teksten van Lewsberg ademen de geest van hun stadsgenoot, die cynisme tot levensstijl had verheven.

Muzikaal vinden de Rotterdammers inspiratie in de new wave/no wave scene van het New York -niet toevallig ook een havenstad- van de jaren 70. Het als single-cassette uitgebrachte The Smile is edit van een van de, zo niet het hoogtepunt van het eerder dit jaar verschenen debuutalbum van Lewsberg. Frontman Arie van Vliet zingt de tekst niet, maar declameert hem. Geen rap, maar parlando zoals de muzikaal technische term luidt. Na twee minuten geeft hij het woord aan de band, die gretig gebruik maakt van de spreektijd en zorgt voor een climax van bas, drums en vooral gitaren, of zoals de muzikaal technische term luidt, een crescendo.

Cari Cari – Summer Sun

Met Summer Sun heeft Cari Cari een sterke troef in handen, een single die een pan-Europese hit kan worden. ‘The xx meets Ennio Morricone meets The Kills’ staat er in de bio, en daar hebben we weinig aan toe te voegen.

Cari Cari is een koppel. Hij heet Alexander en zij Stephanie. Ze komen uit Oostenrijk en dat is jammer voor hen, want dat betekent dat het waarschijnlijk bij deze ene hit blijft. Niet omdat ze niet goed genoeg zouden zijn, maar omdat de ervaring leert dat acts, die niet uit een Engels sprekend land komen, gedoemd zijn de geschiedenis in te gaan als one hit wonder.

Er zijn een paar uitzonderingen op deze regel. Acts uit Scandinavië houden het vaak wat langer vol en er zijn voorbeelden van Franse acts met een meerjarige internationale carrière. Verder ‘not so much’. Maar wat niet is kan komen natuurlijk. Dankzij het internet is er de mogelijkheid van muziekliefhebbers waar ook ter wereld om dingen te ontdekken en trouw te blijven zonder de tussenkomst van labels of andersoortige filters. Het is Cari Cari gegund om de ban te doorbreken.

Middle Kids – Salt Eyes

Middle Kids is het zoveelste bewijs dat de Australische indie-scene groeit en bloeit en boeit. Het trio uit Sydney maakt melancholieke indie met gitaar als basis en de stem en teksten van Hannah Joy als hoofdattractie.

Eerder dit jaar verscheen het debuutalbum van Middle Kids, maar de band heeft zoveel ideeën en inspiratie, dat ze nu alweer nieuwe songs uitbrengen. Zoals Salt Eyes, dat ze  opnamen in de studio van Ryan Adams, tijdens hun eerste Amerikaanse toernee. Salt Eyes is Middle Kids op zijn best, mid tempo met mooie zang van Hannah en een tekst over een keer lekker uithuilen na de ellende van een gebroken relatie. De effecten in de productie markeren de emotie en de opluchting als de laatste traan is geplengd.

Na hun Amerikaanse avontuur gaat Middle Kids niet meteen naar huis. Eerst komen ze de oude wereld nog met een bezoek vereren, waarbij ook ons land niet wordt overgeslagen.

LIVEDATUM: 5/11 Kleine Zaal Paradiso, Amsterdam

Hands Like Houses – Sick

Hands Like Houses is een Australische band die probeert hard te rocken zonder de melodie uit het oog (oor?) te verliezen. Getuige het vers verschenen vierde album heeft het vijftal de truc inmiddels aardig onder de knie.

Het nieuwe Anon. album is in meerdere opzichten een stap voorwaarts. De teksten zijn veel meer dan lekker bekkende rijmelarijen, maar gaan ergens over. Ze beschrijven relatieproblemen, persoonlijke ervaringen en levenslessen op een bijna poëtische manier. Thematisch en muzikaal zijn de 10 songs zo verbonden dat Anon. een conceptalbum kan worden genoemd.

Sick is sterk voorbeeld van het gerijpte Hands Like Houses. De track is een inventieve en bandgebonden mix van borrelende keyboards, zagende gitaren en een heldere zanglijn. Trenton Woodley zingt over opoffering en identiteit, onderwerpen die niet echt des metal zijn. Het land dat ons eerder AC/DC en Silverchair schonk heeft weer een topband in de offerte. Dat ze maar snel onze kant mogen opkomen.

Agar Agar – Sorry About The Carpet

Wie zijn band Agar Agar noemt, heeft of voedingskunde gestudeerd of is overtuigd veganist. Agaragar is namelijk een bindmiddel dat vaak gebruikt wordt als vervanger van gelatine, dat blijkbaar wel dierlijke stoffen bevat.

Zo leer je nog eens wat. We stuitten op deze informatie op zoek naar de band die zich Agar Agar noemt. Agar Agar is een duo uit Parijs. Hij heet Armand Bultheel en zij Clara Cappagli. Vorige week stonden ze nog op ADE waar ze een beetje de vreemde eend waren, want ook al gaat het duo live schuil achter een batterij elektronische keyboards, ze zijn toch echt meer pop dan EDM.  Dansbare pop, dat dan weer wel.  

Agar Agar is cultureel erfgenaam van Daft Punk, Phoenix, Air etcetera, de bands die -twintig jaar geleden alweer- de Franse electronica op de internationale kaart zetten. Agar Agar is niet de enige nieuwe Franse act, die internationaal aan de weg timmert. Het duo bevindt zich in het goede gezelschap van entre autre Christine & The Queens, Juniore en Polo & Pan.  

Agar Agar debuteerde in 2016 met een EP met daarop het nummer Prettiest Virgin, dat met enige vertraging een pan Europese hit is geworden en waarschijnlijk de reden dat het duo gevraagd werd voor ADE. Vorige maand verscheen het debuutalbum, The Dog And The Future met daarom een tiental intrigerende songs, die zowel retro als futuristisch klinken. De teksten zijn net zo bijzonder als de producties. Ze gaan bijna allemaal over een hond. Zo ook de single, een nummer over een trouwe viervoeter, die tot spijt van de eigenaar zijn behoefte heeft gedaan op het tapijt. Vandaar de titel van onze nieuwe IJsbreker , Sorry About The Carpet.