Author: Flip van der Enden

Ciao Lucifer – Anywhere

Een naam als Ciao Lucifer doet een band vermoeden die in metal handelt. De meeste duivelaanbidders vind je immers in de metal. Maar nee. Ciao Lucifer is de naam van een duo, bestaande uit twee Hollandse jongens van het aardige en muzikale soort, Marnix Dorrestein en Willems Wits.

Beide heren timmeren ook solo aan de weg, Marnix maakt smart-pop als IX en Willem Nederlandstalige neuro-rock onder eigen naam. Inmiddels al weer lang geleden vormden ze samen met Jelte ‘Jett Rebel” Tuinstra het veel te vroeg overleden Metro Mortale. Ciao Lucifer is de serieuze bijband van Marnix en Willem, in het leven geroepen omdat ze graag samen spelen, maar ook als uitlaatklep voor experimenten, probeerseltjes en gekke gedachten, die niet direct in hun reguliere straatje passen. Eerder dit jaar hebben de twee vrienden een huurhuisje in Frankrijk omgebouwd tot een tijdelijke studio en een album opgenomen. Anywhere, een song over fehrnwee -het tegenovergestelde van heimwee- is pure pop met een hoge meezing factor, maar dan vrij averechts geproduceerd met een ritme gitaar die klinkt alsof het gaatje van de plaat niet in het midden zit, een drumbreak die klinkt alsof het toerental verkeerd staat afgesteld en een outro dat klinkt alsof de elektriciteit uitviel tijdens de opname. De oude term Rivella-rock is hier op zijn plaats, beetje vreemd, maar wel lekker. En er is dus meer waar Anywhere vandaan komt.

Charles Watson – Voices Carry Through The Night

Slow Cub is niet meer, lang leve Slow Club!  Het Britse duo dat ooit met veel bombarie werd onthaald, heeft een punt gezet achter een loopbaan, die ondanks een veelbelovende start nooit echt van de grond wilde komen. Dat is jammer, maar ook weer niet, want de breuk heeft twee solisten opgeleverd die beiden behoorlijk interessant bezig zijn.

De vrouwelijke helft van Slow Club, Rebecca Taylor opereert tegenwoordig onder de naam Self Esteem. Haar hoor je momenteel dagelijks op de Pinguin met het aanstekelijke Wrestling. Charles Watson kiest ervoor onder eigen naam te werken. Hem ga je vanaf nu regelmatig horen met het sfeervolle Voices Carry Through The Night.

De ex-partners wijken niet heel erg af van wat ze als Slow Club uitvraten, ze maken allebei sfeervolle, goed verzorgde medium tempo mood muziek. Self Esteem is iets pittiger dan Charles, die zich op zijn debuutalbum Now That I’m A River van een gevoeliger kant laat horen.

De single Voices Carry Through The Night is een dromerig lied, dat zachtjes aan kracht wint en uitmondt in een mooie gitaarsolo, die niet niet aan Neil Young doet denken. De rest van het album is even sfeervol en muzikaal als de single en derhalve een aanrader.

Richard Swift – Broken Finger Blues

Zou Richard Swift postuum dan eindelijk zijn welverdiende erkenning krijgen? Zou zo maar kunnen. Swift is afgelopen zomer op 41 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een alcoholverslaving.

Richard Swift was een multi-instrumentalist, die ondanks het feit dat hij zo’n acht solo-albums heeft uitgebracht vooral bekend is geworden als producer en sessiemuzikant. Hij heeft albums geproduceerd voor o.a. Foxygen, Sharon van Etten, Nathaniel Rateliff en Damien Jurado. Swift toerde met Black Keys als bassist en was een tijd lang lid van The Shins. Ook drumde hij in The Arcs, de vriendengroep van Dan Auerbach. Op zijn eigen albums duiken namen op als Mark Ronson, Sean Lennon en Ryan Adams.

Ondanks zijn constante output onder eigen naam en de lof die hij kreeg toegezwaaid van clienten en collega’s is Swift altijd een ‘musician’s musician’ gebleven. Pas na zijn dood drong het besef door dat hij een belangrijke achtergrondspeler was, die het verdiende om zelf ook voor het voetlicht te verschijnen. Gezegd moet worden dat Swift geen geweldige zanger was, maar dat is Neil Youn ook niet aan wie hij wel doet denken op de prachtige postuum verschenen single Broken Finger Blues.

Er wordt wel beweerd dat een voortijdige dood de best denkbare carrièremove is in in de popmuziek. Het lijkt er op dat Richard Swift daar het zoveelste bewijs van is.

Stationschef #324 Pale Waves

‘What’s In A Name?’ vroeg Julia ooit aan Romeo, volgens Shakespeare.

De naam Pale Waves spreekt wel een boekdeeltje of twee. Heather Baron-Gracie (zang/gitaar) en drummer in crime Ciara Dorgan doopten hun band Pale om aan te geven dat hun muziek een sober, zo niet somber randje heeft en Waves omdat ze een deel van hun kunst hebben afgeluisterd van klassieke new wave bands als The Cure en mede Mancunians, Joy Division.

Heather en Ciara leerden elkaar kennen op de BIMM (the British and Irish Modern Music Institute), dat in de 10 jaar dat de opleiding bestaat een vracht aan toptalent heeft klaargestoomd, denk aan Adele, The Kooks en Black Honey.

Naast Heather en Ciara bestaat Pale Waves uit Hugo Silvani op 2e gitaar en bassist Charlie Woods. De band had meteen beet met hun debuutsingle, There’s A Honey. Een hit met je eerste single is vaker een vloek dan een zege, want hoe ga je daar overheen? Het tekent het talent van de millennials, dat ze met hun tweede release, Television Romance het succes van de eerste overtroffen. Toen was wel duidelijk dat Pale Waves geen one hit wonder was. Vorige maand verscheen het debuutalbum, My Mind Makes Noises, waarop alle singles te vinden zijn.

De Britse pers dook diep in de bak met superlatieven om te beschrijven hoe goed ze de nieuwkomers wel niet vonden. Ook de BBC liet zich niet onbetuigd. De Britse omroep nam Pale Waves op in de selecte selectie van ‘BBC Talent of 2018’ en prees de single Eighteen aan als ‘The Hottest Record In The World’.

Inmiddels is Pale Waves aan een omgekeerde Brexit begonnen en heeft de band het oog op Europa laten vallen. De eerste tekenen wijzen er op dat Pale Waves ook hier op een warme ontvangst kan rekenen. We zouden nu de Europese reacties kunnen citeren, maar mocht je interesse in Pale Waves inmiddels zijn gewekt zijn, dan raden we je aan om zaterdagavond om 7 uur naar Bazz op de Buzz te luisteren. Onze Bazz heeft frontvrouwe Heather namelijk uitgebreid gesproken en er tijdig aan gedacht om haar microfoon onder de charmante neus te duwen zodat we met zijn allen kunnen meeluisteren.

Mocht je verhinderd zijn zaterdag, dan is er een mogelijkheid tot inhalen op donderdagavond 18 oktober om 10 uur. Zoals gebruikelijk larderen we het gesprek met plaatjes, die speciaal voor de gelegenheid zijn uitgezocht door de geïnterviewde.

Maak hier kans om het debuutalbum van Pale Waves te winnen!

De playlist van Pale Waves

  1. Paramore – Hallelujah 
  2. The Cure – Lullaby 
  3. M83 – Graveyard Girl 
  4. Lady Gaga – Paparazzi 
  5. Kings Of Leon – Wait For Me 
  6. Carly Rae Jepsen – Run Away With Me
  7. The Naked And Famous – Girls Like You  
  8. Bon Iver – Perth 
  9. Bleachers – Rollercoaster       
  10. Florence and The Machine – Never Let Me Go 
  11. Swimming Girls – Beneath You
  12. Morgan Saint – On Fire 
  13. Tory Lanez – B.I.D 
  14. Vince Staples – Lift Me Up
  15. DVSN – Do It Well
  16. Lana Del Rey – Cherry
  17. Rihanna – Pour It Up
  18. Meek Mill – R.I.C.O
  19. Ariana Grande – Breathin
  20. BROCKHAMPTON – TONYA
  21. Khalid – Better  
  22. Justin Bieber – One Less Lonely Girl
  23. Katy Perry – Waking Up In Vegas
  24. Taylor Swift – All Too Well
  25. Eric Carmen – Hungry Eyes

 

 

 

Windhand – Diablerie

Zwaar, zwaarder, Windhand. Uit Richmond, Virginia komt Windhand, een band vergeleken waarbij Black Sabbath een luchtig feestorkestje is.

Diablerie, wat iets betekent als duivelswerken is één van de negen loodzware tracks, die tezamen het nieuwe Eternal Return album vormen, opus no 5 van de occulte stoner-rockers. Echt te horen is het niet, maar de bezwerende zang ontspringt uit een vrouwelijk keel. Dorthia Cottrel is de naam van de leidster van deze muzikale heksenkring.

Ondanks de onheilspellende wolken, die zich boven Diablerie samenpakken, zou het zonde zijn als alleen doemdenkende metalmannen zich aan deze track vergrijpen. Jack Endino, die als producer van o.a. Screaming Trees, Mudhoney en Nirvana en een belangrijke rol speelde in de ontwikkeling van de grunge zorgde ervoor dat het nieuwe album van Windhand klinkt als de spreekwoordelijke (doods)klok en de lome tempo’s die Windhand aan de meeste van hun songs meegeven, maken ze ook geschikt voor fans van woestijnrockbands als Kyuss en d’oude QUOTSA. Misschien even wennen, maar dan heb je ook wat.

Pond – Sixteen Days 

Pond valt met de deur in huis op nieuwe single Sixteen Days. Na een kort intro op een instrument, dat nog het meest lijkt op een vuvuzela, begint Pond-frontman Nick Allbrook aan zijn verhaal over – ja waar over eigenlijk?- waarschijnlijk gewoon over liefde. Of ongewone liefde. Het is tenslotte Pond.

Zo vaag als de tekst is zo duidelijk is de song. In nog geen drie minuten zet Pond een nummer neer dat compact is en dansbaar. Met zijn knorrende bassen, synthesizer riedels en gecentrifugeerde achtergrondzang lijkt Sixteen Days geïnspireerd door 80’s electro-pop. Anders dan we van de Australiërs gewend zijn dus, maar we zijn niet anders van ze gewend. De offshoot van Tame Impala waakt er voor om in herhaling te vallen.

Hopelijk is Sixteen Days de voorloper van een nieuw album van de band uit Perth, die een kleine tien jaar geleden begon als trio aangevuld met wie maar mee wilde doen. Vooropgesteld dat men interesse had voor geestverruimende rock. Dat bleken er heel wat te zijn. De pool waaruit kan worden geput telt een klein dozijn muzikanten, waaronder Kevin Parker van Tame Impala. De kern van Pond, Allbrook, Jay Watson en Joe Ryan speelt mee op Innerspeaker, het debuutalbum van Tame Impala en maakt deel uit van de liveband.

Als wederdienst produceerde Parker alle albums van Pond tot nu toe. Of hij ook betrokken is bij Sixteen Days is nog onduidelijk. Evenmin is dus helder of de nieuwe single de voorbode is van een nieuw album, het zou hun 8ste worden. Vooralsnog heeft de band alleen laten weten weer op tournee te gaan, deze maand al. Helaas alleen in Canada, de V.S. en in thuis in the land down under.

Juniore – Panique

Juniore komt uit Frankrijk, vandaar die e op het eind. De band stond onlangs in het voorprogramma van Miles Kane in de Melkweg. Daar maakten ze een uitstekende indruk, niemand liep weg en het applaus was luid en welgemeend.

De band onder aanvoering van Anna Jean maakt Franstalige muziek, een eigentijdse versie van de klassiek yé yé sound, die in de jaren 60 de kop op stak en eigenlijk nooit meer is weggegaan. Yé yé was het Franse antwoord op de Britse beat, de muziek van The Beatles en The Stones en al die andere beatgroepen, die in hun kielzog de wereld veroverden.

De Fransen zijn nogal chauvinistisch en weigerden in eerste instantie dan ook om in het Engels te gaan zingen, de internationale voertaal van de popmuziek. De Franse taal gaf de yé yé iets exotisch en iets eigens en heeft mede daardoor de tand des tijds dus goed doorstaan. Nog steeds is het genre een inspiratie bron, vraag maar aan ons eigen Donna Blue. Zoals Juniore zijn er nog wel meer in Frankrijk, maar het Parijse kwartet hoort wel tot le top, dat heeft Miles goed gezien. Het zou een leuke afwisseling zijn als op Nederlandse festivals een keer een frisse Franse band als Juniore wordt geprogrammeerd. Succes garanti!

Dawn Brothers – How Come

Een van de grote mysteries van de popgeschiedenis is, hoe het kan dat een band, die aan de wieg stond van de Americana niet uit de V.S. kwam, maar uit het kille Canada. We hebben het natuurlijk over The Band, de voormalige backing-band van Bob Dylan. Alleen hun drummer zong uit ervaring, de rest liet hun verbeelding spreken. Maar wat een verbeelding!

Een vergelijkbaar mysterie vormt Dawn Brothers. Hoe kunnen vier Hollandse jongens zo authentiek Amerikaans klinken? Alsof Rotterdam aan de Mississippi ligt i.p.v. aan de Maas. Nieuwe single How Come maakt duidelijk dat Bas, Levi, Rowan en Rafael volledig geassimileerd zijn, niet van Amerikaans te onderscheiden. Wat scheelt is dat ze hulp hebben gekregen van een andere veramerikaniseerde Nederlander, iemand die onlangs nog een uitgebreide reis heeft gemaakt door zijn artistieke vaderland, Pabo van de Poel van DeWolff. Hij produceerde samen met soul brother in het kwaad Mischa Den Haring van T99 het nieuwe Dawn Brothers album. De plaat heet Classic en komt nog deze maand uit.

LIVEDATA: 11/10 Rotown, Rotterdam(album release). 13/10 Festyland, Volkel. 14/10 Sounds (in store), Haarlem.

 

Night Beats – Her Cold Cold Heart

Night Beats is een trio uit Seattle, dat zich adverteert als garageband. Dat is dan wel een verdomd luxueuze garage waar de heren aan refereren, met plaats voor minstens één brand new Cadillac.

Nieuwe single Her Cold Cold Heart is namelijk een fraai gestroomlijnde  ballad, in sound en stijl niet zo heel ver verwijderd van wat The Last Shadows Puppets plegen te produceren, of in het verlengde daarvan Artic Monkeys op hun meest recente album. Kortom meer Hotel & Casino muziek dan garagerock.

In de bio van het Amerikaans trio staan ook termen als ‘bluesy’ en ‘psyched out’. Die omschrijvingen slaan dus op ouder werk, maar waren waarschijnlijk wel de reden dat Night Beats op de radar verscheen van Dan Auerbach van Black Keys.

Hij produceerde Her Cold Cold Heart en is dus verantwoordelijk voor de nieuwe richting, die de band is ingeslagen. Night Beats oude stijl was een van de vele garagerockbands, een van de betere dat wel. Night Beats o.l.v. Dan Auerbach rockt beter, pakt beter en brandt heter. Het lekker loom lopende Her Cold Cold Heart is de eerste proeve van een nieuw, vierde Night Beats album, Myth Of A Man. De naar Nashville verhuisde Black Keys voorman produceerde het album in zijn nieuwe woonstad en complementeerde het Night Beats trio met een aantal van zijn verse vrienden, superveteranen, die nog hebben gewerkt met Elvis en Aretha. Myth Of A Man is het 4e Night Beats album en komt uit op 18 januari 2019.