Author: Flip van der Enden

Colored Emotions is gewoon een lekker, melodieus licht melancholiek popwerkje, niks meer maar zeker niks minder. De makers noemen zich Night Moves, wellicht een verwijzing naar het tijdstip van het etmaal waarin hun muziek het best tot zijn recht komt. De bandnaam zou ook kunnen verwijzen naar het gelijknamige nummer van blue collar rocker Bob Seger. Night Moves komt uit Minneapolis en maakt vrij pure pop met lichte country en psychedelische invloeden. IJkpunten zijn (de oude) Neil Young en (een minder anarchistische) Flaming Lips.

De zangeressen die je hoort op Sonsick heten geen San noch Fermin, sterker nog San Fermin heet geen San Fermin, maar Ellis Ludwig-Leone, een 24 jarige componist uit Brooklyn met een bul van de Yale universiteit op zak. Voor de volledigheid, San Fernin is een stad in Baskenland, bekend van gedoe met stieren. Terug naar San/Ellis. Hij geniet aanzien in culturele kringen in New York als componist van balletmuziek. In de popregio is hij bekend als arrangeur van The National. San Fermin (de artiest) heeft zijn debuutalbum geschreven afgezonderd in een gehucht in de Canadese Rocky Mountains. Het album voelt als een popopera, maar de songs zijn niet verbonden door een verhaallijn. Invloeden zijn er uit diverse hoeken, pop, jazz, dance en uiteraard klassiek. En die zangeressen? Dat zijn Holly Lessig en Jess Wolfe van de band Lucius.

Hip hop is niet wat je noemt een core-genre voor Pinguin, maar soms doemt er een track op die gewoon te goed is om te negeren. Enter Sweat van Pink Oculus. Niet alleen is dit een supertof nummer, de maakster komt ook nog eens uit Amsterdam. Het zou zonde zijn als haar inspanning niet beloond wordt met airplay buiten de regulier kanalen (lees FunX) om. Pink Oculus (= een malinese magiër uit de 14e eeuw) is de artiesten naam van Esperanzah Denswill, tot voor kort actief in Re;Freshed Orchestra. Haar solodebuut is geproduceerd door twee aanstormende toptalenten uit hoofdstad, Mano Yeah en Gino Cochise en doet niet onder voor bijv. de internationaal vermaarde Child Of Luv.

Uit Australië komt Panama. Zoals het gros van hun land en generatie genoten maakt Panama synthi-pop. De band o.l.v de klassiek geschoolde Jarrah McCleary doet dat echter niet uit opportunisme, maar uit liefde voor electronica en dan met name voor vintage synthesizers. Op hun best eet Panama van twee walletjes, oude house en eigentijdse sympho. Het is niet toevallig dat Panama in het voorprogramma van Muse heeft gestaan. Een album is in de maak, geproduceerd in L.A. door Eric Broucek (Holy Ghost/ Eleonor Friedberger).

Alweer zo’n mooi nummer van The National. Lean staat niet op het recente album van de boys uit Brooklyn maar is speciaal geschreven voor de soundtrack van Hunger Games 2: Catching Fire. Dat is sowieso een aardig album (en film) met naast The National nieuwe nummers van o.a. Patti Smith, Antony & The Johnsons en Coldplay.

Als ‘onze jongens’ binnenkort naar Mali gaan treffen ze daar niet alleen een onveilig en deels verwoest land aan, maar ook een bloeiende muziekscene. Ook buiten wereldmuziekkringen doen namen als Ali Farke Toure, Amadou en Mariam en Tinariwen een belletje rinkelen. Ondanks de dreiging van Islamistische militia’s, die muziek het liefst willen verbieden wordt er nog steeds mooie muziek gemaakt in de Malinese hoofdstad Timboektoe. Daar is ook de groep Songhoi Blues actief. Zij deden mee aan een project van Africa Express. Samen met een aantal Westerse producers (Damon Albarn, Brian Eno, David McLean van Django Django e.a.) namen een groep lokale muzikanten vorig jaar oktober in één week elf tracks op die begin volgende maand op album verschijnen onder de titel, Maison Des Jeunes. De bijdrage van Songhoi Blues valt meteen op, een sterk staaltje woestijn blues met bevlogen zang van de 21 jarige Kankou Kouyaté.

Begin 2014 verschijnt het 12e album van Damien Jurado. Dat is er zo’n beetje één voor elk jaar dat hij bezig is subtiele, persoonlijke een doorleefde songs aan de man te brengen. Opvallend is dat de ster van Jurado per release een stukje feller gaat stralen. Veel van zijn soortgenoten pieken te vroeg, vaak al met hun eerste album. De singer-songwriter uit Seattle is als goede wijn, hoe ouder hoe beter. Silver Timothy is de introductietrack van Brothers and Sisters Of The Eternal Son, een album dat Jurado opnam met producer Richard Swift (Foxygen/Shins). Jurado staat komend weekend (28/11) op Le Guess Who in Utrecht. Op 18 februari komt hij terug voor een concert in de Duif in Amsterdam.

Single nummer vier alweer van Pinguin-favorieten Temples. Tastten we bij de vorige drie noch in het duister of en wanneer er een album zou komen. Nu kunnen we melden dat Mesmerise de voorbode is van die langverwachte langspeler. Op 24 februari verschijnt Sun Structures, overigens het 100ste album dat hun label Heavenly Records (Toy/Mark Lanegan/Doves) uitbrengt. Op het debuut van Temples staan uiteraard alle singles, maar niet de b-kantjes. Voor de Die-hard Temples fans zijn die nog wel digitaal en op vinyl verkrijgbaar.