Author: Flip van der Enden

Lescop is de nom de plume (en die van zijn oma) van Matthieu Peudupin uit Chateuroux, een stad die bijna precies in het midden van Frankrijk ligt. Lescop beoefent een genre dat in Frankrijk pop noir wordt genoemd, zwarte pop. Dat zwart zegt niets over zijn herkomst, maar alles over de sfeer van zijn muziek. La Foret is een track van Lescop’s eerste soloalbum, voorheen zat hij in de band Asyl. In Frankrijk is Lescop nogal succesvol, maar niet alleen daar. Zijn faam is het kanaal overgestoken, wat opvallend is voor een Franstalige act, maar niet verwonderlijk als je zijn muziek hoort. La Foret klinkt een beetje als een langzame versie van Ca Plane Pour Moi van Plastic Bertrand. Binnenkort maakt Lescop zijn podiumdebuut in Londen, hopelijk komen wij ook een keer aan de beurt.

Een graag geziene gast in pinguincontreien. Hooded Fang is een band uit Toronto (spreek uit teronna), die rock maakt zoals rock bedoeld is; ruig, opwindend, meezingbaar, traditiebewust, vernieuwend, sexy en vul maar in. Dat het Canadese kwartet weet hoe de rotsen rollen weten we sinds hun debuutalbum Tosta Mista (2012). Graves is de aanjager van de opvolger Gravez, die op uitkomen staat. Deze blijde gebeurtenis wordt gevolgd door een tour die de band pas in december bij ons in de buurt brengt. Maar noteer maar alvast: Hooded Fang, 17 sept. Incubate, Tilburg, 18 sept. Paradiso.

Overladen is misschien te zwaar uitgedrukt, maar we hebben heel wat verzoekjes gekregen om Ya Hey van Vampire Weekend per direct van onze playlist te verwijderen. Het nummer blijkt op een groot deel van onze luisteraars te werken als als zonlicht op een vampier. Sorry. We maken het goed door misschien wel het mooiste liedje van het nieuwe album van de nerds uit New York te draaien, Step, een ballad. Wie zich hier een buil aanvalt moet maar mailen en in geen geval naar het DWDD festival gaan waar, de VW’s de hoofdact zijn.

Down By The River is een hit in Duistland en niet zo’n kleintje ook. Dat is opvallend, want iedereen die wel een op een Duitse zender beland, weet dat het niet meevalt met de muzieksmaak van onze oosterburen. Down By The River is een anti schlager, geen sentimentele bierdrink meedein deun, maar een fris zomers liedje gebracht door een 20 jarig hippiekind. Milky, die eigenlijk Clemens heet en zijn achternaam niet bekend wil maken om zijn familie te beschermen, is doorgebroken via Youtube. Hij postte een paar liedjes en 400k views later is hij helemaal heet in Duitsland. Maar, Clemens laat zich niet gek maken, samen met een paar vrienden heeft hij een label opgericht om zijn debuutalbum, Sadneccesary uit te brengen. Daarop staan meer van dit soort leuke luisterliedjes met licht elektronische begeleiding.

De grens tussen kunst en kitsch in de r&b is flinterdun. Team Pinguin denkt echter dat Myron & E met hun If I Gave You My Love aan de goede kant blijven. Het duo maakte organische soul, een beetje zoals Sharon Jones, Charles Bradley en al die ander neo soulacts, die net als wij walgen van autotune, dominante producers en clips die net niet NSFW zijn. ‘Myron and E paid their dues’, zoals dat heet als achtergrondzangers bij diverse ‘wannabees en never has beens’. Een harde maar goede leerschool, die ze heeft klaargestoomd voor hun eigen loopbaan. Een album komt deze zomer, hopelijk gevolgd door een tour..

Mikal was in ‘t land vorige week voor optredens in Amsterdam en in Utrecht. Daar tussen zat een minuutje in DWDD, dat opvallend goed klonk. Het kan dus wel. Cronin is een mattie van Ty Segall, de twee spelen vaak samen. Segall is een rocker puur sang, Mikal meer een songschrijver. Cronin is geneigd zijn melodieën onder te dompelen in een poel van geluid, ze zijn echter zo sterk dat ze toch altijd boven komen drijven. Vooralsnog lopen de critici warmer voor Cronin dan het publiek, maar met juweeltjes als Change van MCII zal daar wel eens snel verandering in kunnen komen.

Engelsen die meer van Amerikaanse muziek houden dan van Britse, die zijn best zeldzaam. Het is aan de overkant van het Kanaal een beetje vloeken in de kerk als je zegt dat je meer met Tom Petty hebt dan met Oasis, liever naar the Pixies luistert dan naar Radiohead. De keus van Tribes om de gitaren te laten scheuren in plaats van tokkelen, uit volle borst te zingen liever dan ritmisch mompelen is dan ook een dappere en niet zonder risico. Vooralsnog lijkt de gok goed uit te pakken. Tribes, dat pas drie jaar bestaat, heeft al een eigen plek verdiend. De vorige single, How The Other Half Live was een prettig stukje no nonsense rock dat het bracht tot IJsbreker. De nieuwe single, die gelijktijdig verschijnt met Wish To Scream, het tweede album mag er ook zijn. Sluit niet uit dat je Tribes binnenkort tegenkomt op een festival. Of twee..

Wolf Alice is nieuw, Brits en bijzonder veelbelovend. Ellie Rowsell (zang) en Joff Odie (gitaren) probeerden het eerst samen. Hun songs vroegen echter om meer body, dan alleen stem en gitaar dus werd er een ritmesectie geronseld. Denk nu niet dat Wolf Alice een ruig rockend kwartet is met een zangers aan het hoofd. Er zijn nu zo’n zes songs bekend van Wolf Alice en die zijn allemaal anders. ‘I’m always a fan of bands who don’t write the same song twice’, zei Ellie onlangs in een interview. Goed voorbeeld, doet goed volgen.