Author: Flip van der Enden

Steady Space is de opvolger van Big Love en de derde single van het eerste album van Matthew E White in totaal. De man met het rode hemd en de bruine baard is een van de beste nieuwkomers van de laatste paar jaar. Op zijn Big Inner album mengt hij soul met rock en gospel en country en folk en noem maar op een manier zoals nog maar zelden eerder is gedaan. Namen als die van The Band en Allen Toussaint duiken op, maar White staat bij niemand in het krijt. Officieel is Big Inner dan wel zijn debuutalbum, maar White is geen debutant. Eerder maakt hij twee albums met The Great White Jenkins en twee met Fight The Big Bull. Niemand buiten de White clan heeft die albums ooit gehoord, maar het verklaart wel waarom Big Inner klinkt als het werkstuk van een veteraan. Het succes dankt Matthew aan zijn bijzondere talent.

The Babies met i e i.p.v. y is een fijne garagerockband uit Brooklyn, opgericht als hobby project door Cassie Ramone van Vivian Girls en Kevin Morby van pinguinfavorieten Woods. Het kwartet bracht twee jaar geleden een aardig maar niet opvallend debuutalbum uit. Eind vorig jaar verscheen de opvolger, die een bijna compleet andere band liet horen, niet alleen was de fi een stuk minder lo, de band klonk ook brutaal en vurig en bleek dit keer gewapend met sterke songs. Our House On The Hill heet dat album, dat de kern vormt van de show die The Babies op 16 juni in de kleine zaal van de Paradiso ten beste zal geven. Er zijn nog kaarten, maar wees snel.

JAWS, genoemd naar de grofgebekte tegenstander van James Bond is een piepjonge band uit Birmingham. De stad in de Britse West Midlands blijkt een gezonde muziekscene te herbergen. JAWS is namelijk al de derde band binnen korte tijd uit Birmingham, die op de pinguinradar verschijnt. Eerder signaleerden we Swim Deep en Peace. Het blijkt dat de leden van die bands elkaar ook nog eens goed kennen. Ze hebben bijna allemaal op de zelfde middelbare school gezeten en zagen elkaar wekelijks op de Zombie Prom, een indie avond in de plaatselijke poptempel. Behalve de zelfde achtergrond hebben de drie bands nog iets gemeen, een voorkeur voor galm en jengelende gitaren, The Edge lijkt een held in Birmingham. Bono gelukkig een stuk minder.

Waiting For Something To Happen is het titelnummer van het verse, tweede album van Veronica Falls. Zangeres Roxanne Clifford klinkt als het jonge zusje van Morrissey: beetje lijzig en onderkoeld, maar broeierig van binnen. Veronica Falls past dus prima in de Britse indiepop traditie, maar is ook hoorbaar beïnvloed door 60’s groups als The Shangri-las en Ronettes. Producer van Waiting For Something To Happen is Rory Atwell, die hard op weg is Engeland’s heetste producer te worden met cliënten als Palma Violets, Vaccines en Mazes.

MGMT slaat twee vliegen in één klap met Alien Days. Het nummer is speciaal voor Record Store Day uitgebracht op cassette nog wel. Maar is ook de nieuwe single van het eigenzinnige duo, de opmaat naar het derde album. Wie hoopt dat Andrew en Ben terug zouden keren naar de hitsound van hun debuut, heeft pech. Alien Days is net zo freaky en psychedelisch als de songs op Congratulations. Het duo lijkt zich dus niets aan te trekken van de wensen van hun platenmaatschappij, die publiekelijk verklaarde niet blij te zijn met het hitloze tweede album van de makers van Kids. ‘We willen een muziek maken, die je niet direct begrijpt als je het voor het eerst hoort’. Dat is dus gelukt en voor ons een reden om Alien Days regelmatig te draaien.

Bibio is een Engelse producer die zichzelf de op papier onmogelijke taak heeft gesteld om folk en electro te laten samensmelten tot een levensvatbaar genre. Dat hij toch een heel is gekomen met zijn missie mag je concluderen na het horen van À Tout à l’Heure, de leadtrack van het zevende Bibio album. Wilkinson zoekt zijn inspiratie vooral in exotische hoeken en gaten, bij acts die je niet zou verwachten van een man die onder contract staat bij Warp Records, handelaars in extreme ecletro. Op de harde schijf van Bibio staat opnamen van o.a. Nick Drake, bossa nova legende João Gilberto, hippe hip hopper J. Dilla en, wat minder verrassend misschien Daft Punk. Misschien dat die hem ook inspireerden voor de titel van zijn nieuwe single.

Ja het is alweer vier jaar geleden dat het laatste album verscheen van het Schotse Camera Obscura. Maar aan het lange wachten komt binnenkort een einde. Op 3 juni is Desire Lines overal te koop. Veel lijkt er niet veranderd op dit zesde album, behalve dan dat de dromerige indiepop van Camera Obscura tegenwoordig een stuk hipper is dan ten tijde van My Maudlin Career (2009). Tracyanne Campbell en de haren gaan ook weer op tournee, ons land staat helaas nog niet op de speellijst.