Author: Flip van der Enden

MGMT slaat twee vliegen in één klap met Alien Days. Het nummer is speciaal voor Record Store Day uitgebracht op cassette nog wel. Maar is ook de nieuwe single van het eigenzinnige duo, de opmaat naar het derde album. Wie hoopt dat Andrew en Ben terug zouden keren naar de hitsound van hun debuut, heeft pech. Alien Days is net zo freaky en psychedelisch als de songs op Congratulations. Het duo lijkt zich dus niets aan te trekken van de wensen van hun platenmaatschappij, die publiekelijk verklaarde niet blij te zijn met het hitloze tweede album van de makers van Kids. ‘We willen een muziek maken, die je niet direct begrijpt als je het voor het eerst hoort’. Dat is dus gelukt en voor ons een reden om Alien Days regelmatig te draaien.

Bibio is een Engelse producer die zichzelf de op papier onmogelijke taak heeft gesteld om folk en electro te laten samensmelten tot een levensvatbaar genre. Dat hij toch een heel is gekomen met zijn missie mag je concluderen na het horen van À Tout à l’Heure, de leadtrack van het zevende Bibio album. Wilkinson zoekt zijn inspiratie vooral in exotische hoeken en gaten, bij acts die je niet zou verwachten van een man die onder contract staat bij Warp Records, handelaars in extreme ecletro. Op de harde schijf van Bibio staat opnamen van o.a. Nick Drake, bossa nova legende João Gilberto, hippe hip hopper J. Dilla en, wat minder verrassend misschien Daft Punk. Misschien dat die hem ook inspireerden voor de titel van zijn nieuwe single.

Ja het is alweer vier jaar geleden dat het laatste album verscheen van het Schotse Camera Obscura. Maar aan het lange wachten komt binnenkort een einde. Op 3 juni is Desire Lines overal te koop. Veel lijkt er niet veranderd op dit zesde album, behalve dan dat de dromerige indiepop van Camera Obscura tegenwoordig een stuk hipper is dan ten tijde van My Maudlin Career (2009). Tracyanne Campbell en de haren gaan ook weer op tournee, ons land staat helaas nog niet op de speellijst.

Low is alles wat je niet verwacht (of verlangt) van een rockband. Kern van de band is een echtpaar met twee kinderen. Het zijn Mormonen. Ze maken hele langzame muziek met uitgeklede arrangementen. Hun bekendste nummer is een kersliedje. Kortom niet bepaald rock ‘n’ roll. Maar toch. Die langzame liedje zijn niet zelden van een bijzondere schoonheid. De samenzang van man en vrouw is hemels en hun covers, niet alleen van kerstliedjes voegen echt iets toe. Low bestaat nu 20 jaar. Er valt heel veel te vertellen over de band. Dat heeft journalist/programmamaker David Kleijwegt gedaan in de must have docu You May Need A Murderer. Wij volstaan hier met de opmerking dat het nieuwe, zevende Low album weer een indringend en indrukwekkend album is vol louterende liedjes voor die momenten dat je even geen herrie aan je hoofd wilt. Op 9 mei staat Low in -waar anders- de Duif, een oecumenische kerk in Amsterdam.

Lightning Dust is wat de Engelsen noemen een ‘offshoot’ van Black Mountain, een rockband uit Vancouver van het soort dat zich helemaal thuis voelt op het Tilburgse Incubate Festival. Duister dus en nogal stevig. Vrolijk mag je Lightning Dust ook niet noemen, maar vergeleken bij de moederband klinkt het duo lichtvoetig. Amber Webber en Joshua Wells lijken het roer op hun derde album samen te hebben omgegooid. Vorige albums waren grotendeels opgenomen met akoestische instrumenten als piano, gitaar en viool. Diamonds is een synthipop track, die doet denken aan de oude Depeche Mode. Onveranderd is de gothic geest, die rondwaart in het muzikale landschap van Amber en Joshua.