Author: Flip van der Enden

Immortal begint als een dochter van ‘Killing In The Name Of, maar gaat al snel een heel andere kant op, een kant die typisch is voor Marnie Stern. Rivella rock noemen we dat, vreemd maar wel lekker. Marnie Stern zou je een vrouwelijke Tom Morello kunnen noemen, want een technisch hoogbegaafde gitarist. Haar stem zorgt ervoor dat alle verdere vergelijkingen mank gaan, Marnie is gewapend met een meisjesachtig timbre, dat haar songs toegankelijker maakt dan ze feitelijk zijn. Immortals is een nummer dat direct intrigeert, maar niet meteen aanslaat. Daarvoor zijn een paar draaibeurten gewenst. Het zijn dan ook geen easy listening acts die de dame noemt als inspiratie, maar namen als Deerhoof, King Crimson en Yoko Ono. (Toon)Kunstenaars dus. De New Yorkse heeft vier langspelers op haar kerfstok, The Chronicles Of Marnia is van maart jongstleden.

Young Galaxy maakt heerlijke synthipop, die meer dan een klein beetje leunt op het pionierswerk dat New Order in de jaren 80 verrichtte. Een belangrijk verschil is wel dat het Canadese band met Catherine McCandless een bijzondere troef in handen heeft. Haar ijzige en lijzige stem geeft de songs van Young Galaxy een mooie melancholieke ondertoon, die perfect past bij het onderwerp van Pretty Boy: liefde tussen mensen, die het niet van hun uiterlijk moeten hebben. De track staat op Ultramarine, het alweer vierde album van het jonge sterrenstelsel.

Dat onze zuiderburen blij zijn met de terugkeer van Girls In Hawaii mag je wel afleiden uit het feit dat de clip van Misses op Youtube bijna 75.000 x is bekeken. De band is nooit opgehouden te bestaan, maar heeft in 2010 een pauze ingelast na een fataal auto-ongeluk van drummer Denis Wielemans. Over hem gaat Misses. Waarschijnlijk. Antoine Wielemans en Lionel Vancauwenberghe hebben geen directe ode aan hun overleden vriend geschreven, maar een hartverwarmende ballad waarin iedereen, die iemand heeft moeten missen zich kan herkennen. Dat is kunst. Een derde album is in aantocht, releasedatum volgt.

Het zal je maar gebeuren als Nederlands bandje, dat je nieuwe single getipt wordt door Coldplay. Dat is nou precies wat Mister & Mississippi is overkomen. Op de site van Chris en co staat de clip van Same Room, Different House, de opvolger van Northern Sky met een vriendelijke aanbeveling. Het gaat hard met Maxime en haar mannen. Maar het succes is hen gegund, want verdiend.

De naam van Laura Marling wordt vaak in één adem genoemd met die van Marcus Mumford. Zij is namelijk zijn ex. Zonder Mumford fans tegen de schenen te willen schoppen, willen we wel zeggen dat Laura meer verdient dan de geschiedenis in te gaan als scharrel van Marcus. Sterker nog, misschien heeft zijn wel meer in haar mars, of een langere adem dan de man die de banjo salonfähig maakte. Marling componeert en zingt diepgravende songs, veelal te introvert voor airplay, maar live en op plaat weet ze diep te raken. Master Hunter is voor haar doen een extroverte song, een sneer naar een oude liefde met een citaat van de oude meester, It Ain’t Me Babe van Bob Dylan. Steek die maar in je zak Marcus. Op Youtube staan verschillende live uitvoeringen van Master Hunter, waaronder een hele mooie, recente bij Jools Holland.

Het nieuws dat Wolfmother uit elkaar was, maakte op ons niet veel indruk. De band had immers toch maar één vast lid, Andrew Stockdale. Die is nu dus solo. Feitelijk is het enige dat is veranderd de naam. Stockdale’s ‘debuut’ is opgenomen met de laatste incarnatie van Wolfmother, was ook bedoeld voor het derde album van de band, maar halverwege de opname heeft Andrew dus besloten alle schijn van een band te laten varen en onder eigen naam door te gaan. Niet onlogisch want de zanger/gitarist heeft alle songs geschreven en het hele album ook zelf geproduceerd. We hoeven ook niet bang te zijn dat hij geen oude nummers speelt tijdens zijn concerten. Dus eigenlijk is er niks veranderd. En dat is goed nieuws.

Het uur van de waarheid is aangebroken voor CrystalFighters. Gaat de band de annalen in als een One hit wonder of krijgt Plage gezelschap? Het lijkt op het laatste. You & I klinkt een beetje als Plage Part 2, maar wat maakt dat uit als het resultaat lekker zomers is en op de meezingspieren werkt? You & I staat op Cave Rave, het langverwachte 2e album van de Brits/Spaanse band, die eind deze maand in de winkels ligt. Dat is goed nieuws. Beter is nieuws is misschien wel dat Crystal Fighters weer gaat toeren. Op 17 mei komt het circus naar de Paradiso en op 15 augustus staat het hippie orkest op Pukkelpop.

Australische hip hop, dat hadden we nog niet. Bliss n Eso maken dat gemis goed met House Of Dreams, een stevige track met gitaren in plaats van samples. Hoewel die gitaren kunnen natuurlijk gesampled zijn. Anders dan de naam doet vermoeden is Bliss n Eso geen duo maar een trio. MC Bliss is een Amerikaan, MC Eso komt uit Australië en DJ Izm is een Moccro. Rappen doen ze sinds 2004. De oorspronkelijke inspiratie komt van Public Enemy, wat het stevige en militante karakter van House of Dreams en de andere tracks van het Circus In The Sky album verklaart. Down under is House een giga-hit en hier is het nummer alles behalve kansloos, zeker niet als de mannen hun woorden kracht komen bijzetten met een optreden, want live schijnen ze dubbel dope te zijn.