De Antwerpse vzw 5voor12 kruipt opnieuw in zijn pioniershuid. In 1994 verblijdde dit ‘creatief lab’ ons met de 10 Days of Techno, dat 20 jaar lang diverse generaties danslustigen letterlijk en figuurlijk op de been hield in de Gentse Vooruit. Anno 2016 komt 5voor12 op de proppen met Over Tijd, een gloednieuw elektronisch muziekfestival. Dat luidt een nieuwe lente in met een hoop aantrekkelijke namen zoals James Holden, Bob Moses en Shackleton…
Gedurende drie dagen ambieert Over Tijd om “vooruitstrevende, vernieuwende en ongehoorde elektronische muziek” te presenteren aan een breed publiek. En dit aangevuld met kunstinstallaties en spreekbeurten. Of nog: een combinatie van 10 Days Off, de Red Bull Music Academy en het Amsterdamse dance-evenement ADE.
Dansen, kijken en luisteren dus… Zoals naar Grischa Lichtenberger en Robert Lippok die een verhaal brengen over de teloorgang van de avantgarde binnen de hedendaagse elektronische muziek. ‘Binkbeater’ Frank Wienk toont je op zijn beurt setup, werkwijze, sound en plugins.
Keuze te over dus. Of wat dacht je van volgend rijtje? Fort Romeau, Hauschka, Kettenkarussel, Leon Vynehall, Luke Abbott presents 555 Hz, Luke Vibert, Michael Mayer, Robert Lippok A/V, Shobaleader One, Valentin Stip. Voor de volledige lijst, kunt u op de website terecht. Die oogt trouwens bijzonder strak en to-the-point. Een metafoor voor dit nieuw muzikaal kuiken? Dan komt het goed met Over Tijd.
Organisator Philip De Liser heeft alvast grote plannen met zijn nieuw creatief geesteskind. “We willen op termijn ook andere disciplines, zoals multimedia en beeldende kunst, betrekken bij Over Tijd. Waarom geen stadshappening met musea en andere trekpleisters in Antwerpen? Een event dat een meerwaarde biedt aan de wereld van de elektronische muziek. 5voor12 is in ieder geval klaar voor een nieuw tijdperk én een nieuwe dynamiek.”
Over Tijd slaat van 11 t/m 13 maart zijn tenten op in vijf Antwerpse clubs: De Studio, Piaf, Petrol, Trix en Ampere.
Meer info: www.overtijd.be
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby02LTA3LTAzLTIwMTYlMjUyRiUyNmhpZGVfY292ZXIlM0QxJTI2bGlnaHQlM0QxJTIyJTIwZnJhbWVib3JkZXIlM0QlMjIwJTIyJTNFJTNDJTJGaWZyYW1lJTNF
Lonely The Brave kondigde bijna twee weken geleden de release van Things Will Matter aan. De langverwachte opvolger van debuut The Day’s War zal op 20 mei het levenslicht zien. Als voorproefje op dat album slingerde de band uit Cambridge ook al de single’s Black Mire en What If You Fall In naar buiten. Vandaag hebben we de primeur van al weer de volgende single Radar.
Lonely The Brave’s debuutalbum, The Day’s War, werd niet alleen zeer goed ontvangen door muziekcritici, maar ook zeer geliefd bij de steeds groter groeiende fanbase. Sinds de release van The Day’s War speelde de band al onder andere op Reading & Leeds, Glastonbury, Pinkpop, Pukkelpop, Rock Werchter, Paaspop en als supportact voor Bruce Springsteen en Deftones. Tevens stonden ze afgelopen jaar – 4 april 2015 – op ons eigen festival Pinguins in Paradiso.
Thing Will Matter werd geproduceerd door Ross Orton (M.I.A., Drenge, Arctic Monkeys). Het tweede album komt uit bij Hassle Records die voor Nederland en België een samenwerking aan zijn gegaan met V2 Records.
LIVEDATA30/05 Melkweg, Amsterdam 31/05 Cacao Fabriek, Helmond 17/07 Welcome To The Village festival, LeeuwardenJTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI3MjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjI0NTAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwJTNBJTJGJTJGY2FjaGUudmV2by5jb20lMkZhc3NldHMlMkZodG1sJTJGZW1iZWQuaHRtbCUzRnZpZGVvJTNER0JRNDUxNjYxODcxJTI2cGFydG5lcklkJTNENmEzYWFjOGQtZTZjZi00YjhjLWEwYTctYTY4MjExZjAwMmU0JTIyJTIwZnJhbWVib3JkZXIlM0QlMjIwJTIyJTIwYWxsb3dmdWxsc2NyZWVuJTNFJTNDJTJGaWZyYW1lJTNF
Woensdag 27 april viert Zwolle samen met Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima de hele dag feest. De gemeente heeft Hedon gevraagd om een deel van het muzikale programma van de koninklijke route te verzorgen en het Zwolse poppodium maakt nu bekend dat op deze heuglijke dag een fantastische line-up is samengesteld.
Niemand minder dan Typhoon (Foto Ferdy Damman) zal met zijn band onder de noemer Typhoon & Friends een optreden geven op het Broerenkerkplein in het bijzijn van de koninklijke familie. Welke vrienden hij meeneemt is nog even een verrassing, maar gezien de reputatie van Typhoon kan dit op voorhand als één van de hoogtepunten gezien worden.
Vervolgens zullen er de gehele dag optredens zijn op het intieme festivalterrein op het Broerenkerkplein. Onder andere Dazzled Sticks (foto) en Causes zijn inmiddels bevestigd en meer namen zullen spoedig volgen. Dazzled Sticks is de samenwerking tussen Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid, Voicst) en Sticks (Opgezwolle, Fakkelbrigade, Great Minds). Causes is een indiepop band met Engelse en Nederlandse muzikanten bekend van o.a. megahit Teach Me How To Dance With Me.
Aan het begin van de route zijn het de jongeren van de Fakkelteit die momenteel een bijzondere act aan het voorbereiden zijn. De Fakkelteit is een initiatief van Travers Welzijn en Hedon, waarbij jongeren onder aanvoering van o.a. Rico (Opgezwolle) aan de slag kunnen met hiphop / rap.
Meer informatie over Koningsdag in Zwolle is te vinden op koningsdag.zwolle.nl. Voor informatie over de festiviteiten op het Broerenkerkplein kan je ook terecht op www.hedon-zwolle.nl.
Live Review: Complexity Fest@ Patronaat, Haarlem 05 maart 2016 Tekst Milo Lambers
17/8 maatsoorten, operametalbreakcore, mathcore, djent-rap. Je kon het zo gek niet verzinnen of het kwam zaterdag in Patronaat voorbij. De eerste editie van Complexity Fest had voor een ieder wat wils die van hard en ingewikkeld houdt. Een festival voor prog, djent en mathcore. Dat hadden we nog niet in Nederland. En dat terwijl er zeker een publiek voor is. Dat blijkt zaterdag wel. Al bij de eerste bands staat het vol. Prog en vooral djent zijn hot.
Voor wie geen metaal in z’n hoofd heeft: djent is in de eerste plaats de meest treffende omschrijving van het geluid van een laaggestemde metalgitaar. Met dank aan bands als Meshuggah, Periphery en Tesseract is het zelfs een volledig genre geworden dat gekenmerkt wordt door met brute riffs, polyritmiek en virtuoos gitaarwerk.
De djent is zaterdag prominent aanwezig in Haarlem. Originaliteit is voor sommige bands nog een probleem. Het Hongaarse Orient Fall speelt retestrak, maar wijkt nergens af het boekje ‘hoe speel ik djent?’ De Italianen van Destrage (foto) zijn duidelijk een stap verder. Bulderende riffs, van de pot gerukte tussenstukken, bizarre solo’s; het is genieten geblazen. Zeker omdat de muzikanten geboren showmannetjes blijken te zijn. Als die geen ADHD hebben…. IJzersterke show!
Textures is natuurlijk Neerlands trots op het gebied van technische metal. De band is strak als vanouds en geniet zichtbaar van het in grote getalen aanwezige publiek. Het nieuwe werk van album Phenotype is even wat zwaarder dan dat van zijn voorganger. Het zorgt ervoor dat een slepend nummer als Awake bijna aanvoelt als een ballad. Een welkome ballad, want de kracht van de band blijft hem zitten in z´n dynamiek.
Ook het gitaargeluid van The Algorithm uit Frankrijk mag je djent noemen. De band onderscheidt zich echter door het gebruik van elektronica. Het is zelfs voor een getraind oor af en toe niet te volgen wat er hier ritmisch allemaal gebeurt. Georganiseerde chaos. Hacktivist is een voorbeeld van een band die een totaal eigen draai aan djent heeft gegeven. De band opereert met rappers in plaats van grunters. En dat werkt. Als de nü-metalbands uit de jaren negentig dit destijds hadden gekend, waren ze waarschijnlijk niet eens opgericht.
Djent is volop aanwezig, maar Complexity biedt meer. Het Duitse The Hirsch Effekt houdt met zenuwslopende jazzcore weinig heel van het Patronaat-café. Rolo Tomassi is schreeuwig en neigt meer naar de hardcore. Blikvanger is de schattig ogende, maar angstaanjagend schreeuwende Eva Spence. De band is meester in het je op het verkeerde been zetten van z’n luisteraars.
Liefhebbers van death metal komen aan hun trekken met Apophis en Alkaloid. Voor wie het echt niet extreem genoeg kan, is er Igorrr. Beenbrekende beats vol dissonante gitaren, bliepjes en knallen worden voorzien van grunts en zelfs operazang. Mening gitaarliefhebber haakt hier af, maar het getuigt van lef dat de organisatie ook dit soort acts een podium geeft.
Complexity Fest vult een hiaat in de festivalwereld op en de eerste editie is meteen een schot in de roos. Op naar volgend jaar!
“Dat was een van onze beste shows ooit.” Met een twinkeling in zijn ogen blikt zanger Conor Mason van Nothing But Thieves even terug op augustus vorig jaar, toen de Britse rockers Lowlands verpletterden. Destijds keken ze uit op een uitpuilende Charlie-tent, nu hebben ze ook een boeking voor Pinkpop op zak en gaan ze vol voor de internationale doorbraak. Net voordat Conor het vliegtuig naar Amerika instapt, spreken we de sympathieke frontman nog even.
Voor een jonge band is het moeilijk om voet aan overzeese grond te krijgen, maar Nothing But Thieves zou daar zomaar in kunnen slagen. Tijdens de zes weken durende tour door de VS, waar het titelloze debuut in elke club en saloon gespeeld wordt, staat onder meer een bezoekje aan de talkshow van Jimmy Kimmel op het programma. Al zou Conor eigenlijk het liefst succes boeken aan de andere kant van de wereld. “Ik ben echt verliefd op Japan! Ik wil gewoon daarnaartoe verhuizen.”
Tijdens een Japanse tour raakte de Engelsman onder de indruk van de bevolking. “Heel speciaal hoe zij elkaar en nieuwe mensen behandelen. Zo beleefd en zo professioneel. Ik voelde me erg welkom en het gaf echt een goed gevoel. Een stad als New York is net zo goed heel tof, maar daar kijk je toch sneller over je schouder, als je begrijpt wat ik bedoel. Tokio is ook gigantisch, maar daar heb je dat gevoel niet. Het is er heel relaxed en dat is voor mij erg belangrijk.”
De kalme zanger kon het dan ook goed vinden met het publiek. Waar hier de monden nooit dicht lijken te gaan tijdens een concert, is dat in Japan heel anders. “Het publiek is daar waanzinnig. Als ze alleen al zien dat ik iets in de microfoon ga zeggen, worden ze doodstil. Op Lowlands hoorde je continu gegil van enthousiasme. Dat is te gek, maar in Japan gaat dat dus heel anders. Daar bleven ze stil tot ik klaar was met praten, waarna ze als een soort leger begonnen te klappen en gillen.”
Maar wat vindt Conor dan van dat luidruchtige publiek in de rest van de wereld? “Je hebt concertbezoekers die overal doorheen lullen. Dat is voor mij heel lastig, omdat ik er soms iets van wil zeggen, maar tegelijkertijd zal er vast ook wel een reden zijn dat ze zo hard praten. Ik vind het moeilijk om daar dan wat van te zeggen, aangezien ik bang ben dat het dan ongemakkelijk wordt. Je zult mij dat dus niet zo snel zien doen. Als wij gewoon ons best doen, worden ze uiteindelijk vanzelf wel stil.”
Net als in zalen, vindt trouwens ook on the road nog weleens een cultuurclash plaats. “Onze geluidsman Dave was in een Italiaanse kroeg met een meisje aan het praten. Dave houdt van flirten, he loves the ladies. Op een gegeven moment komt een brede vent naar hem toe, grijpt hem in zijn nek, sleept hem mee naar buiten en vraagt wat hij met zijn vriendin moet. Dave antwoordt iets als: ‘Ik vroeg haar alleen maar wat het Italiaanse woord voor bier is’. Komen er opeens twaalf vrienden van die kerel de hoek om, waarna ze de achtervolging op Dave inzetten. Ze hebben hem flink toegetakeld. Niemand van de band was erbij, we waren aan het pitten, dus hij was alleen. Hij is gelukkig opgelapt, maar je leert van zoiets wel dat je beter niet in je eentje op pad kan gaan in een onbekend land.”
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Soulwax – Belgica (PIAS) Zo rond 2004, na drie albums, begon het te wringen dat de broertjes Stephen en David Dewaele als dj-duo en eclectische popfröbelaars (The Flying Dewaele Brothers, 2Many DJ’s) veel succesvoller waren dan met hun gitaarband Soulwax.
Door: Menno Pot – 02 maart 2016
Het leidde tot een fascinerende zoektocht naar een manier om hun parallelle werelden te verenigen: de band en het dancefeest, de riffs en de beats, de eigen songs en de onbedwingbare lust tot plaatjes draaien en mixen. Soulwax Nite Versions. Radio Soulwax. Soulwax dat remixen van 2Many DJ’s live uitvoerde.
De soundtrack bij de film Belgica is het eerste studioalbum met nieuwe Soulwax-songs sinds 2004 en een glorieuze halte tijdens de zoektocht. De plaat is als een toverbal in de kleverige vingers van twee jongetjes uit Gent die graag Soulwax willen zijn, maar dat keurslijf toch te benauwend vinden.
Soulwax komt tot ons in vijftien verschillende gedaanten: fictieve popacts, van de soulpopzangeres Charlotte tot rockband The Shitz, van hardcoreband Burning Phlegm tot de LCD Soundsystem-achtigen Erasmus en Rubber Band. Light Bulb Matrix is reggaepop. Kursat 9000 biedt een Turks hipsterfeestje.
Allemaal Soulwax (plus gasten), maar toch ook weer niet. Het knappe is: vrijwel alle tracks zijn volstrekt geloofwaardig. Zo blijven de Dewaeles, ook als veertigplussers, popkameleons om van te houden. Veelvraten die alles tegelijk willen en er nog mee wegkomen ook.
Ty Segall – Emotional Mugger (Drag City/V2) De boog kan niet altijd gespannen blijven bij iemand die zo veel platen uitbrengt als de Californische garagerocker Ty Segall. Het laatste half jaar bracht hij een plaat uit met zijn psychedelische rockband Fuzz en onder eigen naam een album, Ty Rex, met T.Rex-covers.
Door: Gijsbert Kamer – 03 februari 2016
Leuke platen voor liefhebbers van het rauwere meer gruizige gitaarkabaal, maar het werd toch wel weer tijd voor een echte Segall met door al het gitaargeweld heen ook een paar onontkoombare nieuwe liedjes.
INTENS
Zo’n plaat is Emotional Mugger, waarop Segall veel intenser klinkt dan op Manipulator (2014), zijn poging toenadering te zoeken tot meer mainstreamrockmuziek.
Zo verbeten als op Emotional Mugger horen we Segall eigenlijk het liefst. Zo gemeen als hij op gitaar soleert als in Candy Sam is zeldzaam. En wat een ijzersterk liedje is Mandy Cream. Zo een die Segall-verzamelaars onmiddellijk in hun playlist met beste hedendaagse garagesongs zullen plaatsen. Wat een heerlijk opruiend plaatje, dit Emotional Mugger, zoals alleen Ty Segall dat kan en gelukkig ook weer wil maken.
Cavern of Anti-Matter – Void Beats/Invocation Trex (Duophonic) Tim Gane van de experimentele indieband Stereolab toog naar Berlijn en vormde een trio met onder anderen de synthesizertovenaar met de best denkbare synthesizertovenaarsnaam Holger Zapf.
Er kwamen vrienden langs, onder wie Bradford Cox van Deerhunter. En het werd gezellig, getuige de heerlijke plaat van Cavern of Anti-Matter. Want de instrumentale stukken op Void Beats/Invocation Trex zijn opgewekt en enerverend, en goed voor ruim een uur vrolijke vervoering.
De mooiste genres uit de instrumentale muziek worden samengevoegd, in sessies die in één keer live lijken opgenomen; hoekige postrock, warme analoge Krautrock, groovende synthpop en in Blowing My Nose Under Close Observation pure Detroitse techno a la Drexciya.
De plaat zit vol ideeën en pakkende meefluitmelodietjes. Langgerekte tracks als Melody in High Feedback Tones ontwikkelen zich als waren ze elektronische progrock van de meest toegankelijke soort. Void Beats/ Invocation Trex is voorlopig de gaafste instrumentale plaat van het jaar en hoera.
Marlon Williams – Marlon Williams (Dead Oceans/Konkurrent) Verrassing uit Nieuw-Zeeland: de titelloze plaat van Marlon Williams uit het sprookjesachtige havenstadje Lyttelton kan zich meten met de nieuwe Amerikaanse generatie country- en rootstalent. Williams deed ervaring op in tal van bluegrass – en folkbandjes, en die betaalt zich uit in een magnifiek eerste soloalbum.
Williams heeft geen aangeboren briljante zangstem, maar dat biologische feit compenseert hij met een aangename theatraliteit en daarmee veel vertelkracht, die zelfs antieke country & westernliedjes als Hello Miss Lonesome fascinerend maakt.
In het plechtstatige rootslied Dark Child laat Williams Nick Cave en psychedelische sixtiespop door zijn americana zweven en daarmee ontstijgt zijn muziek de retromanie. In de gedragen en orkestrale cover I’m Lost Without You doet Williams ineens denken aan The Walker Brothers, en zo blijf je je verbazen.En dan volgt nog een geniaal afsluitend drieluik. Strange Things is weer zo’n fijn theatraal, maar ogenschijnlijk luchtig rootsliedje, over een loodzwaar onderwerp: dood door kanker. En When I Was a Young Girl is een welhaast opera-achtige folksong die je niet meer loslaat. Wát een debuut!
Lucky Fonz III – In Je Nakie (Top Notch) Jarenlang zocht Otto Wichers de juiste vorm voor de muziek die hij als Lucky Fonz III componeerde. Engelstalig? Nederlandstalig? Croonen of juist zingen als een Amerikaanse roots-zanger? Hij kan het allemaal, maar het liefst horen we hem toch in het Nederlands zingen, zoals op het album Hoe je honing maakt uit 2010.Door: Gijsbert Kamer – 17 februari 2016
Op In je nakie, zijn zesde album, heeft hij zijn ideale vorm te pakken. Veertien Nederlandstalige liedjes die hem van zijn openhartigste kant laten zien. Goudeerlijk, soms een beetje ongemakkelijk, maar altijd geloofwaardig. Wichers raakt daarmee aan de essentie van hiphop en de kern van goede folk, en dat zijn precies de stijlen die de basis vormen voor het treffend getitelde In je nakie. Hij zingt over zijn liefde (Linde met een E) of over het raadsel van de ontroering die sporters bij hem teweegbrengen als ze terugkeren naar de plek van hun jeugd (Sporters). Regelmatig schiet je van zijn zinnetjes in de lach, zoals in Dat was gisteravond: “En word je dan gelukkig van die sukkel van een gast? / Gaan je vrienden zeker zeggen dat-ie beter bij je past.”
De liedjes zijn kaal, soms een beetje moeilijk gearrangeerd. Maar de valse orgeltjes en lelijk zoemende synths zijn met zorg gekozen en voorkomen dat Lucky Fonz III richting kleinkunst afglijdt.
Hij maakt gewoon popmuziek zoals de door hem in Linde met een E genoemde voorbeelden: ‘Guusje Meeuwis, Meindert Talma, Elly & Rikkert, Ronnie Flex.’ Daar mogen de namen Armand, Tol Hansse en Peter Koelewijn aan worden toegevoegd. Zo goed is Lucky Fonz III op In je nakie op dreef.
Textures – Phenotype (Nuclear Blast Records) De technische hardcore en metal (ofwel ‘metalcore’) van de Etten-Leurse band Textures wordt tot in India bejubeld. In eigen land blijft de adoratie wat achter. Het probleem met veel ingewikkelde en syncopische metal: het ontbreekt vaak aan aanknopingspunten – een lekker refrein, een goed uitgespeelde riff – waardoor de muziek zelden meeslepend wordt. Maar op Phenotype weet Textures boeiende muziekstukken uit te vouwen.
Door: Robert van Gijssel – 17 februari 2016
Door: Robert van Gijssel – 10 februari 2016
De zanger en frontman van Hexvessel, de in Finland wonende Brit Mat McNerney, lijkt in zijn muzikale carrière wat weifelachtig. Met zijn bands Grave Pleasures en Beastmilk maakt hij straffe, maar epigonistische postpunk, met Hexvessel schakelt hij graag een tandje terug en zoekt hij de rockende puurheid bij de jaren zestig en zeventig, bij spacerock en psychedelische blues.
ALLE GOEDS SAMEN
Op When We Are Death komt alle goeds samen, in kosmische bluesballads als Cosmic Truth en het benevelende rocknummer Drugged up on the Universe – het hoogtepunt van de plaat. Eigenlijk is elk nummer raak, dankzij de sterke refreinen, de betekenisvolle poëtische teksten en passend geëxalteerde zang van McNerney en natuurlijk het fijne en laagdrempelige bandgeluid van kermende gitaren en zoemende orgels. De luxe cd-versie, met secuur vormgegeven tekst- en fotoboek in zware verpakking, is een aanrader.
Shearwater – Jet Plane and Oxbow (Sub Pop/Konkurrent) Breed gebarende, theatrale gitaarrock vol verwijzingen naar symfonische rock, compleet met plechtige, soms geëxalteerde zang: Jonathan Meiburg en Shearwater bewegen zich over aalglad terrein, maar het levert al heel wat jaren prachtalbums op.
Door: Menno Pot – 10 februari 2016
Jet Plane and Oxbow is de achtste reguliere studioplaat van de band uit Austin, Texas, begonnen als afsplitsing van Okkervil River.
Hoe herkenbaar het bandgeluid ook is, toch is weer van alles anders: na een groots, bijna orkestraal drieluik over eilanden en vogels (2007-2010) en een plaat die kaler, rauwer en persoonlijker was (Animal Joy uit 2012) wordt Jet Plane and Oxbow gedomineerd door synthesizers, beats en in de tekst een flinke eetlepel politiek.
LEKKER IN PARADISO NOORD
“Where are the Americans?”, vraagt Meiburg zijn landgenoten, die hij een ‘dimmed conscience’ verwijt.
De musicerende ornitholoog heeft weer een gelaagd, meeslepend en melodieus album afgeleverd, vol knap uitgewerkte songs als A Long Time Away, Pale Kings en de schitterende ballad Only Child. Shearwater is zo’n zeldzame band die groots en dramatisch durft te klinken, maar toch vrij klein bleef, zodat we ze zaterdag (red. afgelopen 13 februari) lekker in Paradiso Noord kunnen zien spelen, dezelfde avond als Blitzen Trapper.
Nonkeen – The Gamble (R&S/ N.E.W.S.) Vrijwel geen piano te bekennen bij het instrumentale gelegenheidsproject Nonkeen van de Duitser Nils Frahm. En dat doet de muziek van de posterboy van de neoklassieke verstillingspop hoorbaar goed: van al te veel minimalistische piano krijg je ook een keer de zenuwen.
Door: Robert van Gijssel – 10 februari 2016
Nonkeen is een samenwerking van Frahm met twee ex-schoolvriendjes, met wie Frahm in de tussenuren geluidsopnamen maakte; van schreeuwende leraren tot speelvreugd op het schoolplein.
Oude bandopnamen zijn bewerkt en gebruikt als inspiratie voor sfeervolle, zeer analoge en dus akelig mooie synthesizer- en samplemuziek. Je dwarrelt mee op bescheiden dance en dub, op warm en wollig omgevingsgeluid en zo nu en dan stuurse jazz- en krautrock met behoorlijk driftige drumpartijen.
STUURLOOS
Aanvankelijk een beetje stuurloos: je vraagt je af welke kant dit instrumentale verdikkingsmiddel op zweeft. Maar bij de aangrijpende ambient van Re:Turn! of bij de dromerige jazzjam van This Beautiful Mess, vol bijna verstopte maar prachtige melodieën, ben je toch weer verkocht. En dan merk je dat je steeds meer van dit goudeerlijke en pretentieloze plaatje gaat houden.
Lucinda Williams – The Ghosts of Highway 20 (Bertus)
Bij zo’n enorme productie van een roots- en countryrockzangeres die wat op leeftijd raakt zou je denken: selecteer strenger en breng dat ene meesterwerk uit. Maar verdomd, de veertien liedjes op dit nieuwe album, inclusief covers, komen in de buurt.
Door: Robert van Gijssel – 17 februari 2016
Haar stem klinkt nog wat ouder, slepender dan voorheen. Maar dat komt de intensiteit van existentiële overpeinzingen in de trage rootsrocker Dust juist ten goede. Het bijzonderst aan deze Williams is de begeleiding van die prachtig zwabberende stem, en vooral de vluchtige gitaren van Greg Leisz en jazzgitarist Bill Frisell, die weergaloos ineenvlechten in een gaaf gitaarjazzliedje als Place in my Heart.
Beklemmend is het titellied, een spookachtige countryballad, waarin Williams de angst van zich af probeert te zingen met een zuchtende, vermoeide maar bloedmooie kraakstem.
Vandaag wordt bekend dat de Britse band Muse naar Lowlands 2016 komt. De vierentwintigste editie van het festival vindt plaats van 19 t/m 21 augustus.
Na de drie razendsnel uitverkochte shows in de Ziggo Dome op 7, 9 en 10 maart komt Muse in augustus ook naar Lowlands. De band rond gitaarvirtuoos Matt Bellamy wist de weg naar Biddinghuizen al vaker te vinden. Sterker nog: trouwe Lowlanders hebben de opmars van het Britse overpowertrio van dichtbij meegemaakt want in 2001 en 2006 zette Muse al twee legendarische Lowlandsconcerten neer. Dat maakt 2016 op zijn minst scheepsrecht, want tien jaar later laait het heilige podiumvuur hoger dan ooit bij deze compromisloze anthemrockers en hun bombastische supershows.
Eerder werd bekend dat o.a. Disclosure, LCD Soundsystem, The Last Shadow Puppets, Paul Kalkbrenner, Foals, Sigur Rós en Hans Teeuwen naar Biddinghuizen afreizen. Op korte termijn volgen meer bevestigingen voor Lowlands waar in totaal zo’n 250 acts op twaalf podia staan.
—
A CAMPINGFLIGHT TO LOWLANDS PARADISE 2016
19 + 20 + 21 augustus 2016
Evenemententerrein Walibi Holland, Biddinghuizen www.lowlands.nl
Absolute Bowie is Europa’s beste David Bowie Tribute. De vijfkoppige band toerde 8 maanden aan een stuk om de muziek van Bowie op een overtuigende manier aan Europa te laten horen. Het publiek wordt meegenomen op een experimentele reis en ervaren de verschillende personages die Bowie was. Van Ziggy Stardust en Aladdin Sane tot The Thin White Duke en de jaren ’80.
ENGLISH DISCO AFTERPARTY
Aansluitend aan dit optreden vindt in het Volt café een ENGLISH DISCO plaats georganiseerd door The Undertow, Sittards jongste underground collectief, en geheel in de stijl van de glamrock van de jaren ’70 waar David Bowie natuurlijk groot trendzetter was.
De Antwerpse vzw 5voor12 kruipt opnieuw in zijn pioniershuid. In 1994 verblijdde dit ‘creatief lab’ ons met de 10 Days of Techno, dat 20 jaar lang diverse generaties danslustigen letterlijk en figuurlijk op de been hield in de Gentse Vooruit. Anno 2016 komt 5voor12 op de proppen met Over Tijd, een gloednieuw elektronisch muziekfestival. Dat luidt een nieuwe lente in met een hoop aantrekkelijke namen zoals James Holden, Bob Moses en Shackleton…
Lonely The Brave kondigde bijna twee weken geleden de release van Things Will Matter aan. De langverwachte opvolger van debuut The Day’s War zal op 20 mei het levenslicht zien. Als voorproefje op dat album slingerde de band uit Cambridge ook al de single’s Black Mire en What If You Fall In naar buiten. Vandaag hebben we de primeur van al weer de volgende single Radar.
Vervolgens zullen er de gehele dag optredens zijn op het intieme festivalterrein op het Broerenkerkplein. Onder andere Dazzled Sticks (foto) en Causes zijn inmiddels bevestigd en meer namen zullen spoedig volgen. 
17/8 maatsoorten, operametalbreakcore, mathcore, djent-rap. Je kon het zo gek niet verzinnen of het kwam zaterdag in Patronaat voorbij. De eerste editie van Complexity Fest had voor een ieder wat wils die van hard en ingewikkeld houdt. Een festival voor prog, djent en mathcore. Dat hadden we nog niet in Nederland. En dat terwijl er zeker een publiek voor is. Dat blijkt zaterdag wel. Al bij de eerste bands staat het vol. Prog en vooral djent zijn hot.
Textures is natuurlijk Neerlands trots op het gebied van technische metal. De band is strak als vanouds en geniet zichtbaar van het in grote getalen aanwezige publiek. Het nieuwe werk van album Phenotype is even wat zwaarder dan dat van zijn voorganger. Het zorgt ervoor dat een slepend nummer als Awake bijna aanvoelt als een ballad. Een welkome ballad, want de kracht van de band blijft hem zitten in z´n dynamiek.
“Dat was een van onze beste shows ooit.” Met een twinkeling in zijn ogen blikt zanger Conor Mason van 
Soulwax – Belgica
Ty Segall – Emotional Mugger 
Cavern of Anti-Matter – Void Beats/Invocation Trex (Duophonic)
Marlon Williams – Marlon Williams 
Lucky Fonz III – In Je Nakie 
Textures – Phenotype 
Shearwater – Jet Plane and Oxbow (Sub Pop/Konkurrent)
Nonkeen – The Gamble (R&S/ N.E.W.S.)
Lucinda Williams – The Ghosts of Highway 20 (Bertus)
