Als ik het Amsterdamse hotel binnenloop, maakt ook Guus Meeuwis net zijn entree. Ben ik er soms ingeluisd en heb ik een interview met hem in plaats van EL VY? Misselijke grap zou dat zijn, maar gelukkig zitten Matt Berninger en Brent Knopf gewoon boven. Ook daar voel ik meteen argwaan opborrelen, vanwege een nogal opvallende draaiende camera. “Je komt niet in beeld hoor”, stelt Berninger me meteen gerust. “Dit is voor een clip die mijn broer voor ons gaat maken.”
Tekst LiveGuideNL | Tim Arets Foto’s Deirdre O’Callaghan
Het Lloyd Hotel is een toepasselijke plek voor een interview met dit nieuwe collectief. Op debuutalbum Return to the Moon staat met I’m the Man To Be namelijk een nummer waarop je een schoonmaker de kamer van Matt Berninger hoort binnenkomen en veel nummers werden in hotels geschreven. Vaak gebeurde dat onder invloed.
“Alcohol maakt schrijven niet per se makkelijker, maar wel leuker”, zegt de zanger terwijl Brent Knopf (bekend van indierockbands Menomena en Ramona Falls) drie glazen water inschenkt. “Voor mij is schrijven altijd een stressvol proces geweest. Ik had er nooit veel vertrouwen in. Ik ben nog steeds onzeker als ik schrijf, maar heb dat gevoel inmiddels omarmd. Ik maak me nu meer druk om het liedje; de woorden komen later wel.”
Om de onrust die het schrijven hem geeft een beetje in toom te houden, probeert de Amerikaan het zichzelf altijd zo comfortabel mogelijk te maken. “Dat is het handige aan een laptop: je kan opnemen waar en wanneer je maar wilt. GarageBand (de Apple-software waarmee je muziek kunt componeren, red.) heeft voor mij echt deuren geopend. Ik kan gewoon een wijntje erbij pakken, mijn laptop openklappen, een microfoon aansluiten en een eind weg zingen!”
Dat klinkt niet alleen simpel: dat is het blijkbaar ook. Toch zijn Matts teksten op Return to the Moon opvallend persoonlijk. “Ik heb er nooit moeite mee gehad om over mijzelf te zingen. Wat dat betreft ben ik wel een beetje narcistisch, haha! Ik geniet ervan om te schrijven over de crap waardoor ik geobsedeerd ben en hoe mijn eigen onzekerheden me nerveus maken. Ik vind dat grappig, maar het zorgt er vooral voor dat ik mijzelf niet ga haten.”
Voor Matt is deze eerste plaat zonder The National zelfs zijn persoonlijkste album. Hij groef diep in zijn verleden om erachter te komen wie hij is en bovenal waarom hij zo is. Het heeft hem ook echt dichter bij de antwoorden gebracht, vertelt hij. “Ik heb inmiddels wel een idee, denk ik. Over sommige dingen dan.”
Multi-instrumentalist Brent krijgt eindelijk een kans om de spraakzame Matt te onderbreken: “Bedoel je de dingen die bij jou fout zijn gegaan?”
Matt knikt: “Precies. Als adolescent ging ik door heel diepe dalen, met periodes vol verdriet en duisternis. Ik weet nog goed dat het op mijn twaalfde helemaal fout ging. Ik voelde me verloren en haatte mezelf. Dat was een duister jaar. Mijn ouders probeerden te helpen en mijn moeder vroeg vaak wat er mis was, maar ik had geen idee. En nog steeds niet, eerlijk gezegd. Terwijl ik groef in mijn verleden, keek ik ook naar mijn dochter. Ze is nu nog een onschuldig klein kind, maar moet straks dezelfde worstelingen met de moderne wereld meemaken. Het is leuk om te zien hoe ze opgroeit en langzaam wordt wie ze is, maar tegelijkertijd ook heel spannend.”Kauwgombalzak
Matt en Brent hebben elkaar goed leren kennen door de gezamenlijke tours van hun bands. Gevraagd naar hun beste gezamenlijke herinnering, schieten ze in de lach. “Het eerste wat me te binnen schiet, is echt het stomste verhaal ooit”, grijnst Matt. “Het gaat over Kevin.”
“Ja, ja, met die kauwgom! Ik dacht precies hetzelfde!” Ze beginnen te vertellen over een vrij bizar voorval met hun goede vriend Kevin O’Connor, de helft van het postrockende folktronica-duo Talkdemonic.
“Ik weet echt niet waarom ik dit verhaal vertel, maar hij droeg altijd van die hardloopbroekjes”, begint Matt. “Tijdens het touren bood hij ons weleens een kauwgompje aan. Maar als je dan naar beneden keek om te zien wat hij in zijn hand had, bleek het heel iets anders te zijn. Dan had hij een stuk van zijn scrotum tussen zijn wijsvinger en duim vastgeknepen, onder dat korte sportbroekje vandaan, haha!”
Het geeft toch te denken, dat de heren van alle prachtige tourherinneringen dit voorval verkiezen als het meest dierbare. “Dat beeld heeft al onze andere herinneringen gewoon compleet weggevaagd. We zullen het nooit meer van ons netvlies krijgen. Ik ben echt blij dat ik dat verhaal eindelijk een keer heb kunnen vertellen. Dat beeld achtervolgt me al een decennium!”
LIVEDATA 03/12 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 07/12 Ancienne Belgique, Brussel (uitverkocht)
Klinkt als: The National voor droeftoeters die ook wel eens blij zijn
Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.
