Author: Marcel van Gastel

Terwijl de tenten worden afgebroken, de laatste prullenbakken worden geleegd en de hekken langzaam worden verwijderd is de datum voor 2016 ook al weer naar buiten. Reserveer vast vrijdag 19, zaterdag 20 en zondag 21 augustus 2016 in je agenda, want dan gaat het spektakel wat A Campingflight to Lowlands Paradise heet weer helemaal los…

Je leest hieronder de verslagen van onze journalisten en de foto’s van DAG 1, DAG 2 en DAG 3 zitten onder de link. Ach en we gooien er uiteraard een paar door dit verslag heen, als kers op de taart.
Wil je nog meer, dan vind je hier de audio-interviews die we hebben gehad met onder meer FFS, DMA’s, Slaves, The Bohicas en The Maccabees.

VRIJDAG 21 AUGUSTUS

Curtis Harding – Charlie
Diegenen die het maximale uit een weekendje Lowlands willen halen kwamen de donderdagavond al aan hun trekken in (bijvoorbeeld) de Silent Disco. Voor de anderen begint het pas echt als Curtis Harding om half één het podium van de Charlie ‘ontmaagd’. De authentieke southernsoul aangevuld met een paar bekende covers doen het prima in deze zomerse ambiance maar Curtis is ondanks de hitte wel heel erg ‘cool’tjes. Zijn muziek is wel eens strakker uitgevoerd. Onduidelijk is wat er met zijn vaste bandleden is gebeurd. De begeleiding verschilt nogal ten opzichte van de muzikanten die hem op het North Sea Jazz Festival bijstonden. Desondanks vermaakt het zeer goed gestemde Lowlandspubliek zich uitstekend. De kop is er af en terwijl wij naar boven kijken op het moment dat Keep On Shining wordt meegezongen, kan ook wat ons betreft het feest nu echt beginnen. Jeroen Bakker

Years & Years – Heineken
De uitdrukking: ‘één zwaluw maakt nog geen zomer’ gaat zeker op voor het optreden van Years & Years. Lowlands 2015 heeft met Drank & Drugs, Parijs (Praat Nederlands Met Me) en King de grootste hits van dit jaar op het festival en die laatstgenoemde is de enige reden waarom de Heineken tot het laatste toe vol blijft staan. Het muzikale gedeelte klinkt ieltjes maar vocaal is het pas echt afzien. Tot die tijd wordt uitgebreid de tijd genomen om lekker even bij te kletsen. Hij boft maar met dit geduldige publiek want wat deze broekies onder leiding van Olly Alexander live neerzetten is bijzonder magertjes. Jeroen Bakker

Chef’ Special – Alpha
Chef’ Special warmt het Lowlandspubliek op in de goedgevulde Alpha. De band houdt rekening met de verstikkende hitte in Biddinghuizen, want ze speelt een relaxte set. Dat is een verstandige keuze. De vlam slaat eigenlijk pas echt in de pan met gasten op het podium, waaronder De Staat, met een nummer van Beastie Boys. Adam Yauch zou tevreden zijn geweest. Ongetwijfeld. Het is verrassender dan Chef’ Special zelf, dat wél weet te overtuigen overigens. Pieter Visscher

Limp Bizkit – Alpha
Het is opvallend hoe de lyrics van Limp Bizkits Fred Durst steeds minder lijken te versmelten met de beats van zijn band, die ruim twintig jaar bestaat. Hoe weinig het de massa deert, is minder opvallend. Achterhaald is het optreden van de Amerikaanse band nog geenszins. Het is knallend als vanouds wat Durst en zijn mannen over de massa uitstorten. Alsof de tijd heeft stilgestaan? Jazeker. Zeker als je constateert wat een ouderwets gekkenhuis het toch weer is tijdens nummers als Nookie en Break Stuff. Fred Durst toont zich verbijsterd over alle enthousiasme. Onbetaalbaar. Pieter Visscher

Paolo Nutini – Alpha
Tijdens Lowlands 2009 hadden wij al het sterke vermoeden dat Paolo Nutini wel eens een hele grote kon worden. Het zal niet de eerste, en zeker ook niet de laatste keer zijn dat er van die voorspelling uiteindelijk helemaal niets terecht komt. Groot is dan ook onze opluchting als wij het door ons voorspelde kippevel tijdens dit optreden overal om ons heen kunnen waarnemen. Het prachtige muzikale epos ‘Iron Sky’  is slechts één van de vele hoogtepunten die we tegenkomen in deze weergaloze show. Het is niet alleen die stem die door merg en been gaat. Er staat ook nog eens een geweldige band achter hem. Het idee om ook een stel blazers mee te nemen komt het soulgehalte alleen maar ten goede. Het prachtige muzikale epos ‘Iron Sky’ is slechts één van de vele hoogtepunten die we tegenkomen in deze weergaloze show. Nutini zingt geen liedjes. Hij leeft ze en is zijn ‘New Shoes’ duidelijk uitgegroeid. Jeroen Bakker

DMA’s – Charlie
In de Charlie is het Australische zestal DMA’s te vinden. Ze zien eruit als hooligans, deze jonge Australiërs. De band uit Sydney maakt duidelijk dat ze onder meer Stone Roses, Primal Scream en Oasis als grote voorbeelden hebben. Bijna alles van DMA’s klinkt alsof je het al vaker hebt gehoord en dat is misschien wel het knappe aan de muziek van de zes branieschoppers. Gaan we nog véél meer van horen in de nabije toekomst. Dat kan niet ander. Sterker nog: DMA’s gaat gewoon een hartstikke grote band worden. Pieter Visscher

La Roux – Bravo
La Roux is een dame geworden en dat bewijst ze in de Bravo. Gesoigneerd staat de Engelse op het podium om de tent alras tot een dansje te verleiden. Nummers van haar twee sterke albums komen voorbij. Natuurlijk gaat het dak eraf tijdens de geweldige single Bulletproof, maar het is ook goed te zien dat veel van de songs op het sterke Trouble in Paradise, dat vorig jaar verscheen, geregeld woordelijk worden meegezongen door velen in het publiek. Het is fris, het is fruitig. Allemaal bijzonder smaakvol derhalve. Pieter Visscher

Underworld – Heineken
Oude bekenden zijn ze, de twee van Underworld. Karl Hyde en Rick Smith. Hyde mag dan inmiddels 58 zijn, hij is nog altijd ouderwets goed bij stem en danst nog als in zijn vroegste jaren. De Heineken swingt van voor naar achter en ook daarbuiten. Shouting! Lager, lager, lager, lager! Juist ja. Het dak eraf. Techno van wereldklasse. Nog altijd. Fijne visuals ook, die de songs uitstekend complementeren. Dat geldt ook voor de oogverblindende lichtshow. Underworld is nog altijd state of the art. Pieter Visscher

ZATERDAG 22 AUGUSTUS

José González – Bravo
Je kunt je eigenlijk geen betere dagopener voorstellen dan José González in de Bravo. De dromerige, akoestische popliedjes van de ingetogen Zweed doen het uitstekend met een bakje koffie in de hand. Of zien we daar al mensen staan met een pilsje? Absoluut. Want het is wéér bloedheet in Biddinghuizen, maar niemand die daar over klaagt. José González maakt gelukzalige muziek, die gevoelige snaren raakt. Precies op het juiste moment geprogrammeerd dus, want je moet wel de aandacht er bij houden en dat is in het verloop van de dag steeds lastiger. Pieter Visscher

Rico & Sticks – Alpha
Bezige baasjes Rico & Sticks vieren dat ze al een jaar of vijftien op de planken staan als rappers. Onder andere met Opgezwolle uiteraard. Er wordt volop reclame gemaakt voor muziek- en voetbalstad Zwolle. Zo heeft Sticks een PEC Zwolle-sjaaltje om zijn nek. De Alpha kan de tracks van onder meer Opgezwolle prima waarderen. Hoedenplank blijft een prijsnummer. Maar het dak gaat er pas écht af, als Typhoon barrevoets het podium op wandelt en Zandloper wordt gespeeld. Jiggy Djé en Winne doen ook een behoorlijke duit in het zakje. Pieter Visscher

The Bohicas – India
Wij recensenten hebben de gewoonte om bij het beoordelen van een bandje te vertrouwen op ons analytische vermogen. Hoe wordt het albumgeluid vertaald naar het podium? Kan deze groep een grote zaal aan? Hoe verhoudt het zich tot genregenoten? Soms kun je beter gewoon naar je lichaam luisteren. Als je beentjes beginnen te trillen, je hand op je dijbeen trommelt en er een aangenaam sidderende rilling over je rug loopt…. Dan weet je te maken hebben met een opwindend groepje. Dat doen we dan ook maar bij The Bohicas. Eindelijk weer een heerlijk brutaal Brits bandje. Niets nieuws, gewoon goudeerlijke rock’n’roll. Groovende riffs en refreinen die je wél moet meezingen. En dat gebracht door een kleurrijk gezelschap met een heerlijke come-on-and-hit-me-attitude. Het rammelt nog aan alle kanten, maar niemand die daar zaterdag ook maar één woord aan verspilt. Speel honderd shows in een jaar en dat komt helemaal goed. Zet ze dan maar meteen in een grotere tent! Milo Lambers

MØ – Bravo
Deze Deense is bekender dan je misschien denkt: zij is verantwoordelijk voor de vocalen van de zomerhit van dit moment: Lean On van Major Lazer. Karen Marie Ørsted is een integrerend figuur: uitbundig, sexy, maar ook een tikkeltje vaag. Zingen kan ze, maar nergens worden we omver geblazen. Het blijft allemaal wat vlak. Ook qua performance. De Bravo loopt dan ook geleidelijk leeg. Ze mag zich gelukkig prijzen dat ze Lean On nog achter de hand heeft. Het radiopubliek weet niet hoe snel hoe ze weer naar binnen moet rennen. Milo Lambers

FFS – Alpha
Het publiek is in de Alpha massaal afgekomen op het project FFS, dat Franz Ferdinand en Sparks samenbrengt. Muzikaal heeft dat een prima album opgeleverd dit jaar en veel van die plaat komt voorbij. Qua muzikale opwinding is het allemaal wat minder echter en juist daar is het publiek op afgekomen. Natuurlijk, leuk die Sparks, maar het gaat ons vooral om Franz Ferdinand. Want we willen een feestje bouwen, hoor je ze denken. Dat lukt ten dele, met de Sparks-klassieker This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us. De tent komt evenwel pas ouderwets in beweging tijdens een Do You Want To van Franz Ferdinand. Ouderwetse taferelen. Pieter Visscher

Balthazar – Heineken
Op plaat klinkt Balthazar nog wel eens ingetogen en intiem. Toch blijkt ook vandaag weer dat de band wel degelijk een echte liveband is. Geen festivaltent die te groot te lijkt. Nergens lijken de Vlamingen onder de indruk te zijn van de drukte in de toch zeker niet kinderachtige Heineken. Nog meer dan op plaat, draait Balthazar live op een enorme groove. Dat komt goed naar voren in een song als Fifteen Floors. Balthazar is een hecht collectief. Zowel muzikaal als op persoonlijk vlak. Het klinkt retestrak en het plezier spat er van af.  Van zo’n optreden krijg je een glimlach op je gezicht. Milo Lambers

Father John Misty – India
Het is opvallend hoe betrekkelijk rustig het is in de India tijdens Father John Misty. Toch de man die met I Love You, Honeybear met afstand de sterkste plaat van het jaar afgeleverd heeft – tot nu toe. Met een aantal instant klassiekers. Zoals Holy Shit, het titelnummer, of wat te denken van Bored In The USA alsook het swingende The Ideal Husband? De folky pop-rock van de Amerikaan is honing voor de ziel. Ook live. De man is óngelooflijk goed bij stem en je gelooft alles wat hij zingt. Het is een optreden waar alles in zit: ijzersterke songs, doldwaze bewegingen en fratsen. Veel fratsen. Hij ontpopt zich als een van de grappigste artiesten in het circuit, zo niet de grappigste. Father John Misty is misschien wel de eigenaardigste muzikant van de laatste jaren, maar misschien ook wel de beste. I love you, honeybear! Jawel. Pieter Visscher

Courtney Barnett – India
Je hebt het liever niet, die hoge verwachtingen maar stel nu dat ze uitkomen. Was je er toch maar weer mooi bij op Lowlands 2015. Om een redelijk plaatsje te bemachtigen in de India voor het optreden van Courtney Barnett heeft een grote groep liefhebbers zich al ver voor aanvang in de frontlinie gemeld. Iedereen heeft Sometimes I Sit And Think And Think And Sometimes I Just Sit naar alle waarschijnlijkheid al lang in huis want al tijdens de albumopener waarmee ook de set wordt geopend, zien we alles woord voor woord meegezongen worden. Toch klinkt Elevator Operator daar tussen al die fanatieke fans niet zoals het zou moeten zijn en ook gedurende de volgende vier nummers heerst er nog geen gevoel dat je normaal gesproken zou moeten bij een historische gebeurtenis. Het ligt niet aan de performance en ook de band, Courtney heeft een drummer en bassist bij zich, is goed op elkaar ingespeeld. Het is simpelweg de magie die vanavond ontbreekt. De transformatie van India-tent naar Indie-garage lijkt pas in het slot van het optreden plaats te vinden. Helaas zijn dan veel bezoekers al ergens anders gaan zoeken naar de festival-sensatie van 2015. Jeroen Bakker

The Chemical Brothers – Alpha
Er is geen band die zo vaak op Lowlands heeft gestaan als The Chemical Brothers. De Britten hebben een lasershow meegenomen om je vingers bij af te likken, ondersteund door sterke visuals. Gelukkig maar, want verder gebeurt er natuurlijk niet veel meer op het podium dan bij een dj. En dat is bijna niks. De twee (Tom Rowlands en zijn compagnon) starten met prijsnummer Hey Boy Hey Girl. Dat klinkt geen moment anders dan met Ed Simons achter de knoppen. Die andere Chemical Brother, die geen zin meer heeft om op tournee te gaan. ‘The Chemical Brothers’ rijgen de hits aaneen en de ene na de andere climax volgt. De uitpuilende Alpha werkt zich in het zweet. Nog iemand die Ed Simons gemist heeft? Vast niet. Pieter Visscher

ZONDAG 23 AUGUSTUS

Concertgebouworkest – Alpha
Concertgebouworkest in de Alpha? Het is niet voor de eerste keer en zeker ook niet voor de laatste keer dat er klassieke muziek te horen is op Lowlands. Want het is hartstikke fijn wakker worden op de zonovergoten zondagmiddag. Dat weet de massa ook wel van voorgaande jaren; de tent zit lekker vol. En dat met de moordende concurrentie van Kenny B in de Bravo. Toch? Ook al zo’n opvallende ‘vreemde’ eend in de bijt.  Het Concertgebouworkest speelt werk van onder meer Brahms en Mahler. Die zijn al een poosje niet meer onder ons, maar wat zouden ze glimlachen als ze er nog bij waren. Koude pils en violen gaan prima samen. Koninklijke combinatie. Pieter Visscher

PAUW – X-Ray
Zondag is op voorhand al een heerlijke dag voor de Lowlander die zich op muzikaal gebied graag in hogere sferen begeeft. Nederlands eigen PAUW mag ons daar voor het eerst naar toe loodsen. Dat hebben ze snel voor elkaar. De uitgesponnen sixties-psychpop gaat er wel in zo vroeg op de derde festivaldag. PAUW is zo’n band die precies weet hoe je ongemerkt met een melodie onder iemands huid kruipt. Vanzelf geraak je in een intense dagdroom. De simpele, maar hallucinerend werkende visuals versterken dat nog eens. Naar het podium hoef je eigenlijk niet te kijken, want op prachtige muziek maken na doet het viertal eigenlijk niets. Voor show ga je maar naar Major Lazor, de Temples van Twente hebben dat niet nodig. Milo Lambers

Mighty Oaks – Lima
De rustige indiefolkliedjes van Mighty Oaks gaan erin als koek voor de drukke Lima, waar jong en oud zich massaal heeft verzameld. Een viooltje, een orgel en de koperen ploert op de bol doen de rest. Fleet Foxes light zou je kunnen zeggen, en dat doe ik dan ook. Pieter Visscher

The Districts – Charlie
‘Dit is indierock zoals indierock is bedoeld’, zo belooft de presentatrice van de Charlie-tent ons vooraf. Dat heeft ze goed gezien, want dat is precies wat het is. The Districts is zo’n bandje dat de invloeden overal vandaan trekt. Soul, blues, americana, maar ook Dinosaur Jr. en af en toe zelfs Sonic Youth. Voorman Rob Grote oogt op voorhand als de verveelde medewerker van een aftandse cultvideotheek, maar zodra hij z’n gitaar ophangt komt daar verandering in. Als een bezetenen stuitert hij over het podium. Headbangen, tong uit de bek, kreunen, steunen, hijgen; heerlijk om te zien. Klagen doen we sowieso, want de heren uit Pennsylvania zetten een dijk van een set neer die wordt afgesloten met een slopend noisestuk. Hoogtepuntje. Milo Lambers

Allah-las – India
Tja, wat moeten we toch met deze Californische lanterfanters? Er is waarschijnlijk niemand die zulke prachtig zomerse popliedjes maakt die stiekem ook nog een heel venijnige boodschap vertellen. Waarschijnlijk zijn er ook maar weinig bands die live zo ontzettend saai zijn. Op het podium gebeurt echt helemaal niets. We zien slechts kleurloze studentikoze lulletjes die op geen enkel moment een poging tot interactie maken. En zelfs met de meeste fantasie kun je hun nummers niet gevarieerd noemen. Het blijft maar voort kabbelen. Het is dat de zon zo lekker schijnt, anders was de India snel leeggelopen. Milo Lambers

POND – Charlie
Roadie zijn is misschien wel de meest ondankbare taak in de muziekindustrie. De hele dag loop je te slepen met de spullen van de ster, regel je alles voor hem, maar geen hond die je daar de credits voor geeft. De roadies van Tame Impala hebben het wat dat betreft beter voor elkaar. Zij mogen ’s middags zelf een setje neerzetten met POND. Een band die net even weirder en meer spacey is dan hun grote broer. De ausies hebben een passende stoneruitstraling en zetten een lekker dansbaar setje neer. De Charlie gooit de heupen in de strijd en doet onbezorgd mee. Echt gedenkwaardig wordt het desondanks niet. De band slaagt er niet in om het publiek mee te nemen naar een andere wereld. Het is allemaal effetjes te vlak. Zouden de roadies zichzelf soms sparen voor vanavond? Milo Lambers

The Maccabees – Alpha
The Maccabees vissen zo ongeveer in dezelfde vijver als Mighty Oaks, maar de band uit Londen heeft veel betere liedjes op zijn repertoire staan. Het is sowieso vele malen opzwepender. Veel werk van Marks To Prove It komt voorbij, dat verscheen eerder dit jaar. Het is het vierde festival voor de mannen in vier dagen (!). Daar lijdt de spontaniteit niet onder en dat is klasse. The Maccabees is een van de uitschieters van de zondag. Pieter Visscher

WAND – Charlie
Wie goed gedijt bij een hoog aantal decibels, heeft het zwaar deze Lowlands. Echt harde bands ontbreken. WAND is misschien dan geen metal, de fuzzrockers uit Los Angeles trekken in elk geval fel van leer. Het is dan ook hoofdzakelijk man wat zondag met zijn hoofd staat te bangen. Na een net even te lang intro wordt het gaspedaal diep ingetrapt. Dat gaat lekker, maar dan breekt Cory Hanson een snaar. Hoe ‘ie het voor elkaar krijgt, weten we niet, maar goed komt het niet meer. De band komt geen moment meer in de vorm van de beginfase en vult de verwoede reparatiepogingen van Hanson met psychedelische jammetjes. Sneu, want rocken kunnen ze. Wat ons betreft volgend jaar in de herkansing. Milo Lambers

Interpol – Heineken
In het verleden wilde Interpol nog wel eens uitpakken met visuals en een spectaculaire lichtshow, maar zondag is de hele show behoorlijk sober. Zanger-gitarist Paul Banks zegt bijna niets tussendoor en beweegt slechts minimaal. Op gitarist en het brein van de band Daniel Kessler na, geldt dat eigenlijk voor iedereen. Dat geeft eigenlijk allemaal niets, want het gelaten voorkomen van het viertal pas perfect bij de vaak donkere postpunk. De band houdt de vaart er flink in met publiekslievelingen als Evil, Rest My Chemistry en Slow Hands. Het meeste recente album El Pintor uit 2014 komt er met drie liedjes bekaaid van af. Echt los gaat het niet in de Heineken. Daarvoor is de performance misschien dan toch iets te ingetogen. Interpol zet een oerdegelijke en strakke set neer, maar overweldigt niet. Milo Lambers

Dolomite Minor – Charlie
Publiek dat houdt van Led Zeppelin en Royal Blood weet wel raad met de muziek van het uit Southampton afkomstige duo Dolomite Minor. Een zanger/gitarist en een drummer. Meer is er niet nodig om veel herrie te maken. Dat bewijzen ook deze twee. Heel erg veel instant klassiekers hebben ze nog niet op hun setlist staan, maar de songs worden met een bepaalde bravoure gebracht, die een hoop goed maakt. Je hebt continu het idee: die twee komen er wel. Pieter Visscher

Tame Impala – Heineken
Het is nog maar twee jaar terug dat deze Australische voorlopers van de psychedelische opstanding totaal verdronken in de immense Alpha. Hoe mooi de liedjes ook, de Alphabezoeker – lees: geïnteresseerd in de grote namen en dronken of stoned – kon er niets mee. Vandaag is er werkelijk niets meer wat doet denken aan die band. De eerder zo introverte en nerdy opperman Kevin Parker ziet er dankzij zijn baard uit als een rockster en loopt zelfs het publiek op te zwepen. Mijn God! Maar dat is nog niet eens alles. Lang niet alles! Tame Impala zweeft niet meer, het knalt. De drums klinken bij vlagen als die van Rammstein en de bas is getuigen het extra hoge volume gepromoveerd tot hoofdinstrument. Zelfs dromerige pareltjes als Why Won’t You Make Up Your Mind? van het geniale debuut Innerspeaker zijn geëvolueerd tot een ware stampers. Alles in stijl van het nieuwe, meer elektronisch georiënteerde album Currents. De Heineken wordt totaal omver gerockt. Dat is ontzettend knap, maar van alle prachtige gitaarmelodieën en arrangementen blijft niets meer over. En dat is juist waar de band in excelleert. Laat Parker dat alsjeblieft niet vergeten. Milo Lambers

Viet Cong – Charlie
We duiken in de Charlie de late avond in met de overrompelende, maar ook melodische garage/noiserock van het Canadese Viet Cong. Een klein uurtje gitaarmuren optrekken. Viet Cong doet met een klein beetje fantasie denken aan Joy Division en een zeer stevige versie van The Velvet Underground bovendien. Werk van het dit jaar verschenen, knallende titelloze debuut komt voorbij. Flegel is enigszins aan de schorre kant, waardoor hij zich zo nu en dan dreigt te overschreeuwen. Het gaat maar net goed.  Muzikaal is het allemaal behoorlijk dik in orde en alles wordt met passie en overtuiging gebracht. Continental Shelf is het opwindendste rocknummer dat dit jaar is verschenen. Pieter Visscher