Author: Marcel van Gastel

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

 

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Rosalía – El Mal Querer (Pop/Wereld)
Volslagen uit het niets kwam Rosalía Vila Tobella (25) natuurlijk niet. Maar de mensen die haar kenden, waren wat beter ingevoerd in de Andalusische volkskunst. In 2017 zong Rosalía, haar artiestennaam, op de Flamenco Biënnale Nederland. Leuk, maar een beetje aarzelend en eigenlijk nog vrij traditioneel.

Dit jaar verraste zij de wereld. In Spanje zagen ze de sensatie al aankomen, want daar scoorde de Catalaanse zangeres een zomerhit met het liedje Pienso en tu mirá. Maar toen in november haar album El mal querer verscheen, ging Rosalía globaal viraal.

Kacey Musgraves – Golden Hour (Pop/Roots)
Alle recensenten met pop en/of roots in het pakket waren het met elkaar eens. Kacey Musgraves, ooit deelnemer aan een van de vele Amerikaanse talentenjachten op tv, maakte een countrypopplaat die zelden nog uit de la van de cd-speler werd verwijderd. Vanaf het eerste nummer fonkelt Musgraves als een stralende ster boven Nashville, met tintelfrisse liedjes als Slow Burn en High Horse, waarop ze de country eigenhandig een nieuw tijdperk binnensleept. De arrangementen zijn luchtig, en Musgraves laat de banjo aanrukken naast synthesizers en disco. Gedurfd, maar het werkt. Traditioneel of futuristisch, het maakt haar niet uit. Haar lef wordt beloond met een eervolle tweede plaats in dit jaarlijstenspektakel.

Low – Double Negative  (Pop)
We waarschuwen nog maar even. Double Negative van het Amerikaanse trio Low is beslist geen makkelijk album, en erg vrolijk word je er ook niet van. Maar lieve help, wat een intense, verontrustende en zelfs angstaanjagende muziek maken deze meesters van de slowcore. De samenzang is hemels, de elektronische vervormingen en oversturing grijpt je bij de strot. En ja, dan schiet zo’n ‘moeilijke’ plaat toch gewoon naar de hoogste noteringen van deze jaarlijst. Die natuurlijk ook helemaal niet ‘makkelijk’ hoeft te zijn.

Mudhoney – Digital Garbage (Pop)
Mudhoney, doen die het nog? Ja nou en of die het nog doen. De minst boze grungeband uit de jaren negentig windt zich toch nog op – het zal iets met de staat van de wereld en uiteraard thuisland de Verenigde Staten te maken hebben – en maakt dus de mooiste boze plaat van het jaar. De band trekt van leer tegen hedendaagse wantoestanden als livezelfmoord op Facebook en uiteraard ‘Neanderfuck’ Donald Trump. Balans tussen boosheid en lol: dik in orde.

Tribulation – Down Below (Heavy)
Een heavy album dat de metal een compleet nieuwe richting op jaagt? Nee, dat is Down Below van de Zweedse band Tribulation niet. Maar bloedmooi zijn de tracks wel, en dit album is welbeschouwd een esthetische renaissance van pure hardrock. Wat een ongelooflijke gitaarpracht: melodieus en episch, en met uiterste precisie gearrangeerd. En dan hebben we hier ook nog een echt album te pakken, met een zoekend begin, een steeds bedwelmender middendeel en een paar klappers op het eind. Beheerste en zinnenprikkelende toprock.

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Pop)
De nieuwe Arctic Monkeys schoot niet bij iedereen direct naar de persoonlijke favorietenlijst. Het was gewoon even wennen. De driftige en zelfs opruiende gitaren van de vorige platen bleven in de koffer en de piano werd de studio binnengereden. Daaruit wist Alex Turner toch weer ontroerend mooie liedjes te toveren, al moet je er dus wat langer op kauwen. De sfeer op het album doet denken aan het werk van David Bowie in de vroege jaren zeventig. En dat is een aanbeveling.

Jon Hopkins – Singularity (Dance)
Jon Hopkins praat graag over zijn muziek en dat deed hij dit jaar ook in de Volkskrant. Hij heeft fraaie theorieën over muziek en geluid en weet daar haast wetenschappelijke verhandelingen over te geven. Maar als je Singularity draait, en je hoort de bedwelmende piano’s optrekken naast bubbelende synthesizers en schurende ritmen, dan vliegen de theorieën linea recta het hoofd weer uit en gaat het hart open. Wat een overweldigend mooie, mysterieuze en sfeervolle elektronische muziek maakt deze man.

Neko Case – Hell-On (Roots)
Wat is de Amerikaanse Neko Case toch een ongrijpbare zangeres. Ze is lid van de band The New Pornographers, maar blinkt vooral solo uit met messcherpe liedjes die langs de indiepop, folk en country zoeven. En die vooral met een fonkelend pennetje zijn geschreven: ieder nummer is raak op Hell-On. Het hoogtepunt is het duet Curse of the I-5 Corridor, dat Case zingt met de gezellige brombeer Mark Lanegan. Ze zingen over kalverliefde en ‘missen de geur van mysterie’. Schitterend.

Kali Uchis – Isolation (Pop)
Kali Uchis is de vierde grote popvrouw in de toptwintig van deze jaarlijst – u komt er verderop nog een aantal tegen. De Colombiaans-Amerikaanse gaf de r&b én de reggaeton een mooie slinger, en bracht er veel hiphop in, maar ook rock-’n-roll en sixtiessferen. En dan liet ze ook nog vreselijk hippe indiebands als Tame Impala meespelen, op bijvoorbeeld het heerlijk zwoele en zelfs psychedelische nummer Tomorrow. Een tombola van popstijlen, maar ook gewoon een weergaloos album.

Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Pop)
Het album met de wat sombere titel Hope Downs verscheen in juni – een prima timing, want de Australische band Rolling Blackouts C.F. maakte een fijn zomers gitaarplaatje. De melodieuze pop is soms dromerig en best lief, maar af en toe komt er ook een gitaarstorm opzetten die de gedachten doen uitgaan naar de dampende noise van Dinosaur Jr. Een uitmuntend debuut.

De hele top-50 van de Volkskrant vind je hier!

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – december 2018