Het Zesde Metaal heeft de eer om de mainstage van Rock Werchter 2017 te openen. Nog slechts een kleine duizend man op de wei op het vroege tijdstip (13.15 uur) zien de in het West-Vlaams zingende band genieten. De kleine, verstilde liedjes vragen om aandacht en die krijgen Wannes Cappelle en zijn mannen absoluut. Rock Werchter is rustig van start gegaan. Het blijkt de start te zijn van een topweekend. Qua weer en zeker muzikaal.
Tekst en foto’s Pieter Visscher
Minstens zo verstild zijn de songs van het Amerikaanse Cigarettes After Sex dat in The Barn staat. Volle bak en zanger Greg Gonzalez slaagt erin zijn toehoorders gefocust te houden, tijdens een optreden dat misschien wat opwinding mist. Daarvoor is Savages aangetrokken, dat op de mainstage haar kunsten mag vertonen. Jehnny Beth heeft er zin in en is bijzonder actief. Knap dat ze zo tekst- en toonvast blijft, al crowdsurfend. Het zou zo maar eens een hobby van Beth kunnen worden, gezien het plezier dat ze erin heeft. Ze zweept de massa op terwijl er stevig wordt gepogood op de postpunk van de vier dames. Eerste hoogtepunt van de dag. Bevlogen en overtuigend.
Het is niet zo dat de composities ondergeschikt zijn aan het stemgeluid (uit duizenden herkenbaar) van Mark Lanegan (foto) maar hij is wel in staat songs met een wat magerder melodie naar een hoger niveau te tillen. Het zweet gutst de Amerikaan van het voorhoofd in The Barn, feeëriek verlicht aan het plafond, als ware het Kerstmis. En welja, gods zoon op het podium met zijn rasperige stem. Je moet het je in durven beelden en dan krijg je ook wat. Het dreigende Nocturne, van zijn onlangs verschenen album Gargoyle, is misschien wel de beste song die Lanegan ooit op plaat heeft gezet. In de finale plots een cover en niet de minste: Joy Divisions Love Will Tear Us Apart. Meesterlijk vertolkt door Lanegan en zijn band.
Het optreden van Prophets Of Rage op de mainstage wijkt niet gek veel af van dat op Pinkpop enkele weken geleden. De ode aan Chris Cornell is anders, zonder Serj Tankian die in Landgraaf de vocalen verzorgde van Audioslaves Like A Stone. De klasse druipt ervan af bij Prophets Of Rage, met al die geweldige namen van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill. Gitaarvirtuoos Tom Morello steelt nog meer dan op Pinkpop de show.
De zanger van Imagine Dragons Dan Reynolds geeft terroristen een loeiharde beuk op de bebaarde kaak met een hout snijdende reprimande richting IS en ander gewetenloos onkruid op deze aardbol. Die furie wordt helaas niet het gehele optreden vastgehouden, al is de muziek van de band uit Las Vegas daar ook te poppie voor. Niettemin sleept de band een 7 uit het vuur. Dikke voldoende. Ook vanwege de fijne coverversie van Blurs Song 2.
Arcade Fire maakt op hetzelfde hoofdpodium álle verwachtingen waar met een optreden waar de klasse vanaf druipt. Als je de vraag al kunt stellen wat momenteel de beste band ter wereld is, geeft Arcade Fire het antwoord. De Canadezen starten met Everything Now, de catchy hit die herinneringen oproept aan ABBA. Win Butler serveert meer hits en het optreden kakt dan ook nergens in. De diversiteit aan songs, de hegemonie binnen het gezelschap; superlatieven schieten tekort. Er zijn weinig bands die zo veel monden voeden als Arcade Fire. Eenzame klasse. Arcade Fire komt, ziet en overwint. Beste optreden van het weekeinde? Grootste band ter wereld? Deze avond zeker.
Vrijdag
Na een met veel enthousiasme ontvangen hiphopset van de Belgische Coely op de mainstage, volgt Slowdive. De Engelse band speelt shoegaze zoals het ooit bedoeld is. Oerdegelijk gebracht en toch zonder meer onderhoudend. Zangeres Rachel Goswell heeft er plezier in. Ze lacht haar tanden geregeld bloot.
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats is de kolderiekste naam op het affiche, al doen Frank Carter & The Rattlesnakes natuurlijk ook een aardige duit in het zakje. Rateliff en zijn kornuiten hebben een hitje te pakken, dat I Need Never Get Old heet en waarop gedanst kan worden. Dat gebeurt prompt. Opvallend is de stem van Rateliff, die geregeld doet denken aan die van Kings Of Leons Caleb Followill, de oerdegelijke afsluiter van de avond ervoor. De bluesy countryrock van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats galmde vorig jaar door een van de tenten van Werchter en ditmaal mag de band plaatsnemen op het hoofdpodium. Hij sleept opnieuw een 6,5 uit het vuur.
Let’s grow old together and die at the same time; het blijft een van de krachtigste oneliners uit de muziekgeschiedenis. Het Britse White Lies is er verantwoordelijk voor. Liefde is sowieso de rode draad door de teksten van de band. Ze staan voor de zoveelste keer op Rock Werchter en elke keer weer verbaas je je over het enorme aantal hits dat White Lies laat horen. Postpunk met een gouden randje. Paar weken terug speelden ze nog in poppodium Victorie in Alkmaar voor een uitverkochte zaal van 800 man en nu staan ze op de wei van Werchter, voor een kleine 80.000 toeschouwers. Met dezelfde bezieling. Zanger Harry McVeigh is een van de vrolijkste jongens in het circuit.
Het is ongelooflijk hoe snel de ster van Royal Blood rijst. Geheel terecht overigens, want het is zeldzaam knap wat het Britse duo presteert. Het tweede album van het tweetal How Did We Get So Dark? dat onlangs is verschenen heeft hetzelfde hoge niveau als het debuut en wat klinken ook deze songs live geweldig. Royal Blood heeft zich in no time genesteld in de kopgroep van de mondiale rockmuziek en Werchter gaat opnieuw volledig voor de bijl. Evenals de driemaal hiervoor dat Mike Kerr (zang, bas, toetsen) en Ben Thatcher (drums) op het podium stonden op het terrein aan de Haachtsesteenweg. “I fucking love this festival!”, roept Kerr. And we fucking love your band, my friend!
Het legendarische The Pretenders is ‘veroordeeld’ tot Klub C. Prachtige tent, absoluut, maar zo’n naam had natuurlijk op het hoofdpodium moeten staan. De belangstelling voor Chrissie Hynde en haar mannen is dermate groot dat de tent zelfs op slot gaat. Dikke rijen belangstellenden moeten de show buiten zien te volgen. Hynde is gekleed in een T-shirt met de tekst This guy needs beer. Ze is een rockdiva die maar niet ouder wil worden. Bijzónder goed bij stem bovendien. Klassiekers als Back On The Chain Gang en Brass In Pocket blijven onverwoestbaar. The Pretenders zijn een van de grote smaakmakers van Rock Werchter 2017.
Radiohead is de afsluiter van de vrijdag. Een headliner vanjewelste, die in de loop der jaren toch wel kind aan huis is geworden op het Belgische festival. De band uit Engeland komt bijzonder moeizaam op stoom door vrijwel alleen onbekender werk te spelen. Albumtracks waarop het grootste gedeelte van het publiek geenszins zit te wachten, die in een tent ook veel beter uit de verf zouden zijn gekomen, ware het niet dat Radiohead daar veel te groot voor is. Zorgvuldig opbouwen kun je dat noemen, maar de realiteit is dat de wei steeds leger geraakt en Radiohead af en toe verzuipt in haar eigen experimenten; nodeloos gepriegel zo nu en dan. Zelfs het bloedstollend fraaie You And Whose Army komt niet uit de verf. Even veert het publiek op, tijdens Paranoid Android en afsluiter Karma Police, dat eindigt in een mooie samenzang met het overgebleven publiek. Al met al echter een afknapper, dit optreden. 5’je voor de moeite.
Zaterdag
De zaterdag wordt om 13 uur overweldigend geopend door Frank Carter & The Rattlesnakes. Furieuze punkrock uit Londen, bijzonder aanstekelijk gebracht door de opvallende verschijning Frank Carter, die eigenlijk in niets onderdoet voor zijn landgenoot Johnny Rotten. Sterker, hij is de verbeterde versie. De in een knalharde, woeste punkrocksong verpakte boodschap aan terroristen (“The stupidest form of emptiness”) komt keihard binnen. Zijn Frank Carter & The Rattlesnakes al de winnaar van de dag?
Meer rock’-n-roll op de mainstage komt van Bluespills, uit Zweden. Zangeres Elin Larsson, blootsvoets en met benen waarnaar je blíjft kijken, heeft flink wat beklijvende liedjes meegenomen vanuit Scandinavië. Jefferson Airplanes Somebody To Love is een schot in de roos als afsluiter van de show.
Machine Gun Kelly verwerkt zeker 150 keer het woord motherfucker in de openingssong van het gezelschap uit Cleveland. De kans dat het nummer Motherfucker heet, is dan ook aanzienlijk. Of die 150 keer in een song een record is, wordt op moment van schrijven nog onderzocht. Machine Gun Kelly is een soort Linkin Park light. Muzikaal allemaal net even wat te magertjes om serieusgenomen te kunnen worden, als is Colson Baker zeker geen onaardige rapper. Eindcijfer: 5-.
Achter het pseudoniem Sohn gaat de in Wenen woonachtige Chris Taylor schuil. In de schitterende The Barn produceert hij samen met zijn band een smaakvolle mix van soulvol gezongen, elektronische songs. Die nodigen uit om even de ogen te sluiten en dat is geen overbodige luxe, na tweeënhalve dag festival. Stukje contemplatie. De kopstem van Taylor wordt mooi aangevuld door de vrouwelijke muzikant in zijn band, die ook achter een palet aan knoppen en toetsen zit.
Het blijft opvallend hoe – laten we eerlijk zijn – toch wat mediocre rockbandjes als Jimmy Eat World en Blink 182, achtereenvolgens te vinden op het hoofdpodium in Werchter, de wei zo aan het springen krijgen. Dat is dus wat er gebeurt, met name tijdens het optreden van Blink 182. Tatoeages? Goed verzorgd hoor. Zonnebril oplaten, terwijl het volledig bewolkt is? Check. Er wordt een rits clichés aaneengeregen om u tegen te zeggen. En dat doen we dan ook. Het verlangen naar System Of A Down neemt toe..
Dat verlangen wordt beantwoord wanneer blijkt dat de Amerikaans-Armeense metalgoden geen vleugje energie hebben verloren na hun bevlogen zegetocht op Pinkpop een paar weken eerder. System Of A Down klinkt bovendien nog net zo urgent als tijdens de hoogtijdagen van de band, ten tijde van Toxicity (2001). Geen overbodige poespas, geen maniertjes, terwijl de zon voorzichtig ondergaat en een sprookjesachtig wolkendek zich openbaart. Een decor dat SOAD toekomt, of afdwingt. Allebei waarschijnlijk.
Linkin Park neemt als afsluiter van de zaterdag vooral revanche op zichzelf en het net verschenen, veel te poppie album One More Light, met een gedreven show. Sterke, afwijkende versies van een aantal hits en heel veel interactie met het publiek maken het allemaal erg aangenaam om naar te kijken en te luisteren. Chester Bennington staat langer tussen zijn fans dan op het podium. Onvermijdelijke songs van One More Light zijn feitelijk de enige dissonanten tijdens een verrassend, vlammend optreden.
Zondag
Karen Elson (foto), voormalig model voor Louis Vuitton en Yves Saint Laurent, opent Klub C met ingetogen songs in de traditie van Nick Cave. Fraaie stem en nog altijd een snoet om blij van te worden. Ze heeft onder meer een harpiste meegenomen, als een soort honing-mosterddressing op een schaal met verse krulsla en rijpe tomaten. Ravissant, naast een stuk kipfilet en gebakken aardappelen. Zeer smakelijk optreden aan het begin van de zondagmiddag, terwijl de zon voorzichtig doorbreekt.
Nadat Nothing But Thieves de wei heeft opgewarmd met een foutloos optreden, waarin de androgyn ogende zanger Conor Mason continu de show steelt – zeker tijdens de afsluitende prachtsingle Amsterdam – is het de beurt aan Thurston Moore in The Barn. Een van de weinige artiesten op deze planeet die je echt kan bedwelmen met zijn instrument. De Amerikaanse gitaargod is nadat Sonic Youth uiteenviel eigenlijk op dezelfde voet doorgegaan. Er is nauwelijks sprake van een stijlbreuk in vergelijking met de New Yorkse band, hoewel Moore het experiment misschien nog wat minder schuwt. Steve Shelley zit bovendien achter het drumstel, net als bij Sonic Youth.
De Thurston Moore Band (foto) speelt voor een volle Barn en heeft dat ook verdiend met het hoge niveau dat Moore haalt op zijn soloalbums. Zo ook op het onlangs verschenen Rock n Roll Consciousness. Thurston Moore is een van de grote smaakmakers van Rock Werchter 2017 en benadert de perfectie geregeld met een nietsontziende portie noise, die door merg en been gaat. Natuurlijk mis je Kim Gordon, de vrouw waarvan Moore in 2013 scheidde, op het podium, maar ook niet meer dan dat. “Peace and love!“, zegt Moore, terwijl hij het podium af loopt. De vuist gebald in de lucht. Een overwinningsgebaar, want wát een zegetocht!
Stuk minder spannend zijn The Kills, op het hoofdpodium. Een enkele uitschieter daargelaten. Vlak en ook wat ongeïnspireerd. Na de wilde stamgasten Dropkick Murphys, met een stevige dosis folkpunk, is The Kills misschien wel een rustpunt waar sommigen op de wei aan toe zijn. The Lumineers tapt ook uit een folkvaatje, maar houdt het bij Jupiler light, om in biertermen te blijven. Hitje Ho Hey wordt uit volle borst meegebruld door de massa. Het is evenals donderdag en vrijdag schitterend festivalweer, met temperaturen boven de 20 graden en geen spat regen. Beter kan eigenlijk niet.
Alt-J, op het hoofdpodium nota bene, is een regelrechte miskleun op Rock Werchter. Hoop sterke nummers, zonder meer, maar duidelijk een band voor een tent. Het komt allemaal gewoon niet uit de verf bij de Britse indierockformatie, met tienduizenden mensen voor hun snufferd. Zelfs niet tijdens de hits. Toetsenist Gus Unger-Hamilton oogt ook daardoor met de minuut lulliger, zéker vanwege dat kolderieke snorretje. Even met de Philishave eroverheen luidt het advies. Zo gebeurd.
Topheadliner Foo Fighters is tegenwoordig de gedroomde afsluiter van elk groot festival. De band van wonderkind Dave Grohl is dan ook vrijwel nooit op een misstap te betrappen. Grohl en zijn mannen zijn blij dat ze van hun hobby hun werk hebben kunnen maken en stralen dat ook uit op het podium. Kings Of Leon zou eens moeten informeren hoe hun landgenoten dat nou toch doen. Foo Fighters speelt voor een uitzinnige wei, een dansende en zingende 80.000 man. Tussen de nummers door neemt de band misschien net te veel tijd, terwijl het publiek smacht naar meer, meer, meer.
Wat blijft This Is A Call toch een overheerlijke song, afkomstig van het titelloze debuut van Foo Fighters uit 1995. Nog altijd het sterkste album dat de Amerikanen hebben afgeleverd, hoewel de huidige topsingle Run, van het in september te verschijnen Concrete & Gold zeer veelbelovend is. Het is een van de prijsnummers in de set, die geen seconde de aandacht doet verslappen. Rock Werchter 2017, een vlekkeloze editie, heeft recht op een uitsmijter van dit niveau en wordt op haar wenken bediend.
Peter Perrett – How The West Was Won (Domino)
Het legendarische 
De kaartverkoop van 
King Gizzard & The Lizard Wizard – Murder Of The Universe (Flightless)
Eindelijk is het legendarische concert Hammersmith Odeon, London ’75 van 
Slaid Cleaves – Ghost On The Radio (Candy House)
Ruim twee jaar na de release van het debuutalbum Damn Pretty lanceert 
Ride – Weather Diaries (Wichita)
Het solodebuut van