Author: Martje Schoemaker

Vrijdag

Een festival kan nauwelijks beter worden afgetrapt dan door My Baby. De openingsact van de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2017 stelt nooit teleur en nu ook niet. In de sfeervolle Hotot valt de Nederlandse band die het in binnen- en buitenland zo goed doet in de smaak met een bevlogen set psychedelische indierock. Cato van Dijck straalt van oor tot oor, omdat ze doorheeft dat de tent aan haar voeten en die van haar bandleden ligt. Een swingende aftrap om in te lijsten.

Tekst Pieter Visscher

Down The Rabbit Hole kreeg te maken met twee vervelende afzeggingen. Die van Anderson. Paak is nog wel op te vangen, maar topheadliner Massive Attack is natuurlijk een ander verhaal. Gelukkig staan daar nogal wat acts tegenover die die leegte collectief kunnen invullen. Bear’s Den bijvoorbeeld, de Londense folkrockers, die zich niet van slag laten brengen door wat technische strubbelingen aan het begin van hun optreden. De fidele Britten staan garant voor oorstrelende luisterliedjes. Songmateriaal dat net zo fragiel als innemend is en af en toe zelfs kan knallen.

Een van de ontdekkingen op Down The Rabbit Hole 2017 is Tash Sultana, de Australische onewomanband, want dat is wat ze is. Toetsen, gitaar, trompet en een panfluit zet ze in, en ze drumt er ook nog bij, maar haar voornaamste wapen zijn de loop-pedalen die ze gebruikt. En haar prachtige stem. Klassiek, pop, rock en dance versmelt Tash Sultana moeiteloos; stijlen die vlekkeloos in elkaar overlopen. Het is indrukwekkend en de Teddy Widder begrijpt dat.

Bonobo, de Brit Simon Green is ‘live’ op Down The Rabbit Hole en dat betekent dat hij een zes man sterke band heeft meegenomen en een zangeres. Het is tegen half tien op de vrijdagavond, de zon gaat voorzichtig onder en zelfs buiten de tent worden de heupen soepel losgegooid op de zwoele, sferische dance van Green cum suis. “It’s good to be back in The Netherlands”, zegt Bonobo. We geloven ‘m.

Na een degelijk optreden van Rag’n’Bone Man komt het danspubliek opnieuw aan zijn trekken met Moderat (foto). Wie het Duitse trio zonder oordoppen kan weerstaan, heeft een onwaarschijnlijke laag eelt op zijn of haar trommelvliezen. Publiek wordt welhaast de propvolle Hotot uitgeblazen door de formatie die voortkwam uit Apparat en Modeselektor. Sascha Ring is goed bij stem en de momenten van opwinding zijn talrijk.

Ook Trentemøller heeft de volumeknop geheel naar rechts gedraaid. Hij staat aan het begin van de nacht geprogrammeerd in de Teddy Widder, met zijn band en de eveneens Deense zangeres Marie Fisker. Trentemøller speelt de nodige tracks van zijn vorig jaar verschenen album Fixion, misschien wel zijn sterkste plaat sinds 2006, toen hij voor het eerst een langspeler uitbracht. Het is een bezwerende set, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van Fisker. Er is veel ruimte voor gitaar en percussie, terwijl elektronica de hoofdrol blijft opeisen. Nochtans zit Trentemøller live in een opvallende spagaat; enerzijds wil hij de wat organischer indiekant op en anderzijds wil hij zo graag toewerken naar elektronische climaxen tijdens zijn liveoptredens. Misschien moet hij een keuze maken; of linksaf of rechtsaf. Prijsnummer Complicated, met Marie Fisker in bloedvorm, wordt ook daardoor live een stuk minder knallend uitgevoerd dan op plaat. Maar wat een fenomenale song blijft het niettemin.

Zaterdag

De zaterdag start bijzonder swingend met het uit Senegal afkomstige Orchestra Baobab. Negen man sterk. Traditioneel geklede West-Afrikanen die wel raad weten met een Teddy Widder aan het begin van de middag. Rumba, soukous en jazz zijn slechts enkele ingrediënten van de mêlee aan stijlen waarvan Orchestra Baobab zich bedient. Niemand die stil kan blijven staan. De mannen ogen zelfs wat verbouwereerd. Wat een feest!

“Down The Rabbit Hole, laat jullie horen!”, is niet aan dovemansoren besteed.  Vlaanderen wordt onder andere vertegenwoordigd door Bazart, dat nogal wat sterke indiewaveliedjes laat horen. Dat die prima in het Nederlands gezongen kunnen worden, bewijst ook een in no time uitverkocht concert in het Sportpaleis in Antwerpen. Een definitieve doorbraak in ons land kan niet lang op zich laten wachten. Frontman Mathieu Terryn lijkt per optreden meer te groeien als blikvanger. Hij bespeelt het publiek en is zichtbaar emotioneel wanneer hij en zijn bandmaten het podium verlaten. Na een uur komen, zien en overwinnen. Nergens is het publiek tijdens Down The Rabbit Hole zó enthousiast als tijdens Bazart. Beuningen gaat volledig plat.

De net zo Nederlandstalige Spinvis krijgt de zaak minder in beweging, maar is instrumentaal een stuk rijker en dat is ook wat waard. Erik de Jong heeft weer een mooie band meegenomen, waaronder een fraaie, vrouwelijke strijkersectie. Spinvis wil alleen maar zwemmen en dat komt hartstikke goed uit op Down The Rabbit Hole, schitterend gesitueerd aan een prachtig meer bij De Groene Heuvels.

Benjamin Clementine, met zijn indrukwekkende stemgeluid, is duidelijk op stoom in de Teddy Widder, waar zijn soulvolle songs goed uit de verf komen aan het begin van de zaterdagavond. Opvallend is het geheel in het wit geklede achtergrondkoor dat Clementine heeft meegenomen. De wildste associaties schieten door je hoofd.

Wie nog niet stokdoof is geworden omdat de oordoppen in de tent waren blijven liggen tijdens de optredens van Moderat en Trentemøller, wordt dat wel tijdens de werkelijk oorverdovende show van Soulwax (foto) in de Hotot. Het Belgische gezelschap verzorgt een optreden waarin de accenten definitief richting elektronica zijn verschoven. Wie rocknummers als Much Against Everyone’s Advice verwacht van het net zo getitelde superalbum uit 1998 komt van een bijzonder koude kermis thuis. De broers Dewaele draaien aan knoppen,  er zitten drie (!) drummers op het podium en een oorverdovende opzwepende portie elektronica valt de massa ten deel. Een optreden zonder al te gek veel climaxen. Daar zit nog redelijk wel wat rek in.

Na de frisse, funky soul van de begeerlijke NAO met haar fijne stemgeluid is het tijd voor Fleet Foxes, dat een van de allermooiste optredens van het weekend verzorgt. De band verkeert in bloedvorm en speelt veel werk van het net verschenen, avontuurlijke Crack-up, evenals prachtklassiekers zoals Mykonos, dat toch gewoon weer voor kippenvel zorgt over het hele lijf. De show is betoverend, zelfs bevlogen voor Fleet Foxes-begrippen en ook ontroerend.

 

 

Zondag

Britt Daniel, geweldig bij stem, gaat er na een nummer of vijf, zes even lekker bij liggen tijdens het optreden van zijn band Spoon (foto) en zingt het eerste gedeelte van I Ain’t The One, van het onlangs verschenen, ijzersterke album Hot Thoughts ook in horizontale houding. Spoon maakt veel indruk in de propvolle Teddy Widder (konijn met een lange pluizige vacht overigens) met een speels en frivool optreden waar de energie vanaf spat. De hoekige, met elektronica aangelengde indierock van de Amerikanen is van absolute wereldklasse en dat weet Beuningen nu ook.

Bovendien uit Amerika en in diezelfde Teddy Widder is Warpaint een lust voor het oog aan het begin van de avond. Voor het dameskwartet is het publiek op Down The Rabbit Hole wat minder massaal toegestroomd, terwijl een show wordt neergezet die zeker begeesterd is. De atmosferische postrock van Warpaint wordt live lekker stevig aangedikt en geeft je eigenlijk geen moment de kans de aandacht te laten verslappen. “It’s nice to see you all dancing and having a good time”, klinkt het welgemeend uit de mond van bassist en een van de twee zangeressen Jenny Lee Lindberg.

 

Een absolute verrassing op DTRH is het met maar liefst elf man uitgerukte De La Soul, dat voor een bijzonder soulvolle hiphopshow zorgt, met jazzy elementen. Het geheel zou zelfs niet misstaan op North Sea Jazz en laten de Amerikanen daar nou over een paar dagen acte de présence geven. Er komt niet veel werk van het klassieke 3 Feet High And Rising voorbij, niettemin is elke klap raak. Dit is een interactief hiphopspektakel om je vingers bij af te likken. En daarom zien we de onherroepelijke rapclichés met alle liefde door de wingers. De La Soul is een van de winnaars van het weekeinde. Het gezelschap sluit af met Name And Number van eerdergenoemd album en dan gaat het dak er helemaal af.

Snel door naar Father John Misty, die als een ware casanova paradeert over het podium van de Teddy Widder. Hij steekt de ene na de andere sigaret in de brand en test om de haverklap de slijtvastheid van zijn skinny zwarte jeans, door op zijn knieën het publiek te bespelen. Wat dat betreft niet veel nieuws onder de zon bij de Amerikaan. Wel de ouderwetse kwaliteit die we van hem gewend zijn. Het accent ligt op zijn onlangs verschenen nieuwe album Pure Comedy. Een wat mindere plaat dan het twee jaar geleden verschenen I Love You, Honeybear, dat in talloze jaarlijstjes geheel terecht op de eerste plaats eindigde in 2015. Hij sluit af met het titelnummer van het album en dat is ouderwets lekker. Father John Misty is misschien wel de mooiste stem in het huidige internationale mannelijke en vrouwelijke pop- en rockcircuit en ook als showman behoort hij tot de absolute wereldtop. Natuurlijk, het toetje dat Oscar And The Wolf daarna serveert in de Hotot mag er ook zijn, maar Father John Misty blijft een uurlang nagalmen.

Resumerend kan gesteld worden dat DTRH 2017 een editie is geweest om met heel erg veel plezier aan terug te denken, met veel prachtmuziek en een festivalaankleding die ongekend is, in binnen- en buitenland. Ook daarom is het driedaagse evenement in Beuningen nog stiekem het best bewaarde geheim in festivalland.