Martje Schoemaker, auteur op Pinguin Radio

Album van de Dag: Alt-J – Relaxer

Alt-J – Relaxer (Infectious)

De uit Leeds afkomstige band Alt-J debuteerde in 2012 verpletterend met het magische debuut An Awesome Wave. Prijzen en awards vielen hen ten deel en dan komt altijd de moeilijke tweede plaat. This Is All Yours verscheen in 2014 en de band was – na het vertrek van bassist Gwil Sainsbury – uitgedund tot een trio. De plaat kreeg gemengde kritieken maar de band won nu zelfs een Grammy.

Terecht, want Alt-J liet een duidelijke groei horen. Dan komt de altijd moeilijke derde plaat. Eerder dit jaar verschenen al de veelbelovende singles 3WW, In Cold Blood en Adeline en die waren een voorproefje op het geluid dat Relaxer typeert. Alt-J heeft zich met deze plaat voorgenomen zich niets aan te trekken van de omgeving en de hooggespannen verwachtingen, maar zijn vooral een plaat gaan maken waar ze zelf zin in hebben. En dat werpt zijn vruchten af.

Ook hier is Charlie Andrew de producer en er werd gebruik gemaakt van verschillende studio’s in Londen. Wat vooral opvalt is het oog voor detail; ieder nummer wordt opgebouwd met de juiste instrumenten en daarbij worden effecten zoals een knisperend haardvuur of twintig klassieke gitaren (in de eigenzinnige coverversie van House Of The Rising Sun) niet geschuwd. Japan lijkt ook een invloed te zijn op het album, want in Hit Me Like That Snare en vooral in het door Marissa Hackman gezongen Last Year, waar Joe Newman in het Japans aftelt, klinkt dit door.

Het afsluitende Pleader werd in de Abbey Road Studio opgenomen met een groot orkest. Het is de perfecte, wat bombastische afsluiter van een zeer boeiend nieuw hoofdstuk van deze band. Geef het album meerdere draaibeurten en laat het op je inwerken. Alt-J zal je niet teleurstellen.

Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen

Uriah Heep exclusief naar Victorie in Alkmaar

De Britse rockband Uriah Heep, in 1969 opgericht, komt 11 juli voor een exclusief concert naar poppodium Victorie in Alkmaar. Het afgelopen halfjaar ging een aantal shows van de band door ziekte en overmacht niet door, maar de band laat zich niet uit het veld slaan: ze komen ijzersterk terug voor een exclusieve Nederlandse show.

Uriah Heep slaagt er al bijna een kwarteeuw in progressieve rock, hardrock, heavy metal, jazz en soms zelfs country te combineren. In 1970 introduceerde Uriah Heep debuutalbum Very ‘Eavy… Very ‘Umble. In Nederland kwam de grote doorbraak met het album Look At Yourself, waarvan vooral de song July Morning en de titelsong rockklassiekers werden.

In totaal bracht de band 23 studioalbums, 12 live-albums, 13 compilatiealbums en 27 singles uit. De klassieke rocksongs van de groep zijn voor veel liefhebbers het schoolvoorbeeld van hoe hardrock moet klinken. In Nederland zorgt een flinke, fanatieke schare fans voor een grote populariteit. Uriah Heep stond bijvoorbeeld al twee keer op het Arrow Rock Festival en eenmaal op Bospop.

De band zorgt steevast voor een overweldigende rockshow. Met hun meest recente album Outsider uit 2014 gaat de band meer dan ooit terug naar de sound van de oude Uriah Heep-albums. Outsider is opnieuw het bewijs dat de band nog lang niet toe is aan pensioen.

LIVEDATUM 11/07 Poppodium Victorie, Alkmaar

Intergalactic Lovers brengen ode aan René Magritte

Unday Records kondigt vandaag met trots haar nieuwste signing Intergalactic Lovers aan. De video bij Between The Lines, een hommage aan René Magritte, is meteen ook de voorloper van hun derde album Exhale, dat 15 september verschijnt.

Met Between The Lines betreedt Intergalactic Lovers nieuwe paden. Alles voelt heel precies en gefocust aan, als het werk van een groep in volledige controle over het creatieve proces. De gitaarlijnen balanceren tussen de post-punk van Interpol en de melancholie van Editors, met zelfs elementen van The Cure en een pompende baslijn die klinkt als New Order op hun best.

En dan is er natuurlijk Lara Chedraoui’s stem nog, die zweeft tussen het smachtende verlangen van PJ Harvey en de puurheid van Karen O, zonder aan eigenheid in te boeten. Het is de interactie tussen al deze elementen die Intergalactic Lovers naar een hoger niveau tilt. Between The Lines is een krachtige song die perfect de sfeer van hun liveshows vastlegt.

De band heeft voor Between The Lines ook een verrassende en surrealistische videoclip gemaakt, een ode aan René Magritte. In de clip, die gedraaid werd in Magrittes geboorteplaats Lessines, zit een tiental referenties naar schilderijen van Magritte verstopt, waaronder klassiekers als De Geliefden, Het Slot in de Pyreneeën en De Therapeut.

Intergalactic Lovers kondigt naast een nieuw album ook meteen een hele reeks concertdata aan. Deze zomer zal de band te zien zijn op Pukkelpop en op 2 november speelt de band in de Ancienne Belgique in Brussel. Op 25 oktober is de band te zien in Paradiso Noord in Amsterdam.

Maandag Pinkpop 2017 boordevol hoogtepunten en nostalgie

Het is de pinkstermaandag van Pinkpop 2017. De laatste keer dat Liam Gallagher op het festival in Landgraaf stond, 17 jaar geleden, vlogen hem en zijn broer Noel de kartonnen biertrays om de oren. Liam sjouwde van het podium, om even later, onder druk van de Pinkpoporganisatie toch weer terug te keren. Het was niet meer dan spielerei, maar Liam trok dat niet.

Ditmaal blijft de norse man uit Manchester alle kartonleed bespaard. Hij en zijn band verzorgen een plichtmatig optreden, dat nog wat kleur krijgt met onder meer Rock ‘N’ Roll Star en Morning Glory van Oasis, maar geregeld geheel inzakt, wanneer Gallagher zijn solomateriaal laat horen. Liedjes die maar niet willen beklijven, terwijl broer Noel twee prachtige soloplaten heeft afgeleverd.

Liam heeft een Stone Island-hooliganjasje aan, staat karakteristiek met de handen achter de rug voor de microfoon en heeft een tamboerijn in zijn rechterhand. Nog altijd geen artiest die zichzelf makkelijk een houding weet te geven. Het songmateriaal ligt dan wel in het verlengde van Oasis, een van de grootste bands van de jaren 90, maar is zó veel magerder.

Gallagher laat zijn menselijkste kant horen aan het eind van het optreden wanneer hij zegt: ‘Stay safe and take care of yourself’, duidelijk refererend aan recent islamgerelateerd terrorisme in zijn thuisland. Het doet zelfs wat paternalistisch aan. Wie Liam Gallagher weet op te vrolijken de komende jaren heeft recht op een standbeeld.

Na een blokje singer-songwriters (Passenger en Chris Ayer) is het tijd voor het echte werk met het sublieme gezelschap Prophets Of Rage, dat bestaat uit Chuck D en DJ Lord (Public Enemy), Tom Morello, Tim Commerford en Brad Wilk (Rage Against The Machine) en B-Real van Cypress Hill. Wat matchen die stemmen van Chuck D en B-Real goed als ze werk spelen van zowel Public Enemy, RATM en Cypress Hill.

Dit is een concept om heel erg vrolijk van te worden. Het is overdonderend. RATM-songs als Take The Power Back, Bullet In Your Head, Killing In The Name en Know Your Enemy worden ouderwets furieus gebracht, met een hoofdrol voor de ritmesectie van Rage Against The Machine. Ook Bring The Noise van Public Enemy krijgt de handen flink op elkaar. B-Real, met geinige Arafat-sjaal om het hoofd geknoopt, eist de hoofdrol op tijdens versies van Insane In The Membrane en Jump Around.

Dan, plotseling wandelt System Of A Downs Serj Tankian het podium op. Like A Stone van Audioslave, oorspronkelijk gezongen door Chris Cornell wordt ingezet. Een ode aan de Soundgarden-zanger, die onlangs besloot niet meer verder te willen leven. Tankian gaat door merg en been en zorgt her en der voor betraande ogen. Het is puur en oprecht en van een grote schoonheid. Hoe een memorabel optreden opeens een legendarische status krijgt. Prophets Of Rage is hét schot in de roos van Pinkpop 2017.

Niet de reünie van Live dus, op het hoofdpodium, terwijl het wel ouderwets goed is. Het lijkt zelfs alsof de band nooit uit elkaar is geweest. Ed Kowalczyk is bovendien niet kaler geworden dan hij al was. Vooral de songs van het inmiddels klassieke Throwing Copper (1994) blijven onverwoestbaar en zorgen voor de meeste deining in de menigte. Stichtelijke woorden van Kowalczyk over de toestand in de wereld leiden Lightning Crashes in en klonk Overcome ooit urgenter, met dat in het achterhoofd?

Ook System Of A Down speelt een gewonnen wedstrijd. Serj Tankian heeft inmiddels een continue glimlach op zijn gelaat, genietend van het dolenthousiaste publiek voor het podium. Het is al snel duidelijk dat de Armeense Amerikanen er zin in hebben. Tankian heeft de baard wat grijzer dan de vorige keer dat hij en zijn band op Pinkpop speelden, maar zijn stembanden zijn nog altijd van roestvrij staal. System Of A Down is van begin tot eind overrompelend en zo zien we de band het liefst. Frivool bovendien bij vlagen – als een gedeelte van Olivia Newton Johns Physical voorbij komt – maar altijd betekenisvol. SOAD is een van de winnaars van het weekend.

System Of A Down was een veel betere afsluiter geweest dan het andermaal oerdegelijke Kings Of Leon, dat het optreden nog van wat glans voorziet met een mooie visuele show op de projectieschermen. Frontman Caleb Followill en zijn kornuiten zijn nou eenmaal geen lachebekjes. Geen jongens die plotseling een mop tappen, voorop lopen in de polonaise en interactie met het publiek zoeken. Natuurlijk, ze hebben een enorme rits sterke nummers, maar van een afsluiter mag je meer verwachten.

Resumerend is Pinkpop 2017 tóch weer een fraaie editie geweest, met veel meer hoogte- dan dieptepunten, drie dagen schítterend weer bovendien. Geen onvertogen woorden en veel liefde. Heel veel liefde. Liefde voor elkaar en liefde voor de muziek.

Greenday grandioos op zondag Pinkpop 2017

Nadat Landgraaf prima is opgewarmd door de broeierige rock van My Baby en de Ierse rockformatie Kodaline de massa behoorlijk in beweging heeft gekregen, is het tijd voor de eerste verrassing van de zondag van Pinkpop 2017, de Nederlandse metalband The Charm The Fury. Dat betekent headbangen 2.0 in een uitpuilende tent. De lieflijk uitziende zangeres Caroline Westendorp eist alle aandacht op. Zo charmant als ze oogt, zo vernietigend is haar stemgeluid. Het crowdsurfverbod wordt genegeerd, er wordt gepogood in de voorste rijen en wie nog niet geheel wakker is van de dag ervoor is dat nu wel. The Charm The Fury knalt, beukt en overtuigt.

De lichtvoetige elektropop van het Britse Clean Bandit is van een geheel andere orde. Het gezelschap heeft een klassieke achtergrond. De viool die zo nu en dan wordt ingezet, is dan ook logisch en die krikt het niveau van de songs ook omhoog. Er wordt geheupwiegd en de catchy hit Rockabeye wordt massaal uit volle borst meegezongen.

Positieve verrassing op Stage 4 is het uit Nottingham afkomstige kwartet Amber Run, dat een prettige portie vlammende folkrock serveert. Het geluid raakt soms aan dat van Mumford & Sons. Enthousiaste band, die beloond wordt door dito publiek. Gaan we vast meer van horen.

De breekbare popliedjes van voormalig kindsterretje Birdy (foto) vallen ook goed in de smaak in Landgraaf. Al vroeg in de set zet ze de hit People Help The People in, alsof ze een statement wil maken. Een oproep aan een verdwaasde wereld. De Britse, met Belgische en Nederlandse roots, laat meteen horen welk een begenadigd zangeres ze is. Birdy scoort een hole in one. De prima versie van Kate Bush’ Runing Up That Hill wordt overtuigend gebracht. Stevig en pakkend. Birdy (21 inmiddels) is als een cadeautje op de zondagmiddag. Voorzichtig uitpakken, maar dan heb je ook wat. Een aandachtspuntje is er ook: die Jomanda-achtige jurk. Niet meer doen.

De aanstekelijke mix van onder andere dubstep, hiphop, elektronica en het Zuid-Amerikaanse cumbia van het door Will Smith (!) ontdekte Bomba Estéreo is retedansbaar. Het rockt en swingt. Ja, zelfs als de techniek de band tijdelijk in de steek laat. Colombia wordt op de kaart gezet in Limburg.

Nadat geilneef Sean Paul voor een oerdegelijke en zelfs wat saaie portie dancehall heeft gezorgd, in een magere show die vooral wordt gered door zijn twee uitermate wulps dansende, schaarsgeklede danseressen en de punkrockers van Rancid wél overtuigen, is het de beurt aan slotact Greenday.

Natuurlijk is de show redelijk uitgekauwd, natuurlijk kennen we elk kunstje van de Amerikanen inmiddels, maar wat blijft het een genot om Greenday aan het werk te zien. Fans worden het podium opgesleurd. Ja, alweer. Maar dat jochie van 9 dat een gitaar om zijn nek wordt gehangen, een paar akkoorden speelt en huilt als hij zo dicht bij zijn grote held Billie Joe Armstrong in de buurt staat; het is onbetaalbaar. Hij mag de gitaar mee naar huis nemen en beleeft het mooiste moment van zijn nog korte leventje. Hoewel voorspelbaar blijft Greenday een band om van te houden. Domweg omdat ze zó veel goeie punkrockliedjes in het repertoire hebben. Elke keer weer verbaas je je over die ongelooflijke hoeveelheid beklijvende songs die de Amerikanen op plaat hebben gezet.

‘No racism, no sexism, no homophobia and no Donald Trump!’, schreeuwt Armstrong (45), terwijl hij de Nederlandse vlag boven zijn hoofd houdt. Greenday heeft punk naar de massa gebracht en blijft een act om in te lijsten. Gewoon elk jaar programmeren. Geen haan die ernaar kraait. Oja, Armstrong schreeuwt ook nog ‘No more Justin Bieber!’ We hadden het zelf kunnen bedenken.

Pinkpop 2017 voortvarend van start, met hoofdrol voor Richard Ashcroft

Nadat de Limburgse garagebluesformatie The Ten Bells Pinkpop 2017 op professionele wijze heeft afgetrapt en we het gekweel van de Britse singer-songwriter James TW hebben overleefd, mag White Lies (foto) het laten zien, op het tweede open podium van het megafestival in Landgraaf. De band uit Londen zorgt vooral met hits als Big TV voor flink wat beweging in het publiek. De song die leunt op een van Visage (Fade To Grey) gepikte basis leent zich uitstekend om uit volle borst mee te blèren en dat gebeurt dan ook.

Alles gaat goed met de mannen ‘Cause I’m living in a room downtown, with a bed and a big tv’. De ironie spat ervan af.

De band oogt tevreden in Landgraaf, waar al enkele malen vaker werd opgetreden. Zanger Harry McVeigh denkt voor de tweede, of misschien zelfs derde keer. Hij is de tel kwijt. Zijn stem laat ‘m ook zo nu en dan in de steek en dat blijft toch een aandachtspuntje. Het in groten getale toegestroomde publiek maalt er niet om, met de zon op het bolletje en de aangename temperatuur. Als klap op de vuurpijl sluit White Lies af met publieksfavoriet Bigger Than Us. Wat een powersong blijft dat toch. McVeigh gooit de armen in de lucht en bespeelt zijn publiek op licht demagogische wijze. White Lies is een mooie opmaat naar meer prettige muziek.

Zoals die van Kaiser Chiefs bijvoorbeeld. Over een band gesproken die wel vaker op Pinkpop heeft gestaan. De Britten zijn nog net geen kind aan huis. Ze spelen werk van het laatste album Stay Together uit 2016, waarmee Ricky Wilson en consorten zich vergaloppeerden aan een synthpopperig geluid. Live komen de songs gelukkig wat beter uit de verf, maar de massa is toch vooral toegestroomd voor de hits van het prachtdebuut Employment uit 2005. Het blijft smullen van klassiekers als Everyday I Love You Less And Less en natuurlijk het onverslijtbare I Predict A Riot. Kaiser Chiefs is zo’n band die eigenlijk altijd wel een dikke voldoende scoort. Nooit blasé en altijd sympathiek.

Terwijl Kensington een degelijke rockshow afwerkt op het hoofdpodium en Ronnie Flex tegelijkertijd voor een portie hiphop zorgt op de Pinkpopzaterdag, warmen we ons op voor de mooiste act van de dag: Richard Ashcroft. De Brit steekt in een bloedvorm en elke klap is raak in de afgeladen Pinkpoptent. Het regent inmiddels pijpenstelen en dan is het lekker, zo’n dak boven je hoofd.

Naast bloedmooie songs van zijn soloalbums speelt Ashcroft ook werk van The Verve. The Drugs Don’t Work blijft voor natte ogen zorgen. Wat een zeggingskracht en zó bloedmooi gezongen. Ashcroft sluit af met het onverwoestbare Bitter Sweet Symphony, ook van zijn voormalige band The Verve. Het wordt uit volle borst meegezongen. Richard Ashcroft is hét hoogtepunt van de openingsdag van Pinkpop.

Niet de playbackshow van Justin Bieber dus, voor de afgeladen wei in Landgraaf. Die blijft natuurlijk goedgevuld met afsluiter Martin Garrix, die ook een mix van The White Stripes’ Seven Nation Army heeft meegenomen in zijn computer. Dance en rock in een innige omhelzing. Prima afsluiter van een onderhoudende Pinkpopdag, met de nodige krenten in de pap en Richard Ashcroft als grandioze winnaar.

Breekijzer: Muse – Dig Down

Breekijzer = Powered By 360ICT.nl

De nieuwe Breekijzer van deze week is de huidige single van Muse: Dig Down. Een opvallende track, die zich al snel in je hoofd nestelt. Wat ingetogener dan we van de Britse mega-act gewend zijn en dat is een prettige verrassing. Matthew Bellamy en consorten flirten weer eens voorzichtig met glamrock en dat pakt uitstekend uit.

Dig Down werd mede geproduceerd door Muse zelf én opvallend genoeg Mike Elizondo, die met name furore maakte als producer van onder anderen hiphopiconen Eminem, 50 Cent en Dr. Dre. Dig Down is afgemixt door oude bekende Spike Stent, die ook werkte voor onder meer Björk, Beyoncé, Depeche Mode, Oasis, U2 en Madonna.

‘Toen ik dit nummer schreef, probeerde ik de huidige negativiteit in de wereld het hoofd te bieden’, vertelt Bellamy over de nieuwe song. ‘Om mensen aan te moedigen te vechten voor de dingen waar zij in geloven. Het nummer moet voor inspiratie zorgen’, aldus de Muse-frontman. ‘We kunnen ervoor kiezen de wereld te veranderen, als we dat willen.’

Geniet hieronder van de nieuwste worp van Muse en check meteen die opvallende videoclip.

The Orwells, Millionaire en meer naar TRANSFORMER in Muziekgieterij

the orwells De Muziekgieterij is organisator van TRANSFORMER, dat 2 september plaatsvindt van drie uur ‘s middags tot drie uur ‘s nachts. Een muzikale amuse in de opmaat naar Muziekgieterij en festival Bruis 2.0, in en om het Sphinx Kwartier, de culturele stadswijk in Maastricht.

Met bands als Millionaire, The Orwells, Donnerwetter, Find Us in Slumberland, Mind Rays, Lookapony, Barely Autumn en The Wooly Mammoths heeft TRANSFORMER een overtuigende line-up waar iedere muziekliefhebber van gaat likkebaarden.

Millionaire is terug van weggeweest. Het gezelschap rondom Tim Vanhamel bracht in 2001 debuutalbum Simian Flock uit, waarmee ze voorprogramma’s scoorden bij mega-acts als Muse, Foo Fighters en Queens of the Stone Age. Josh Homme van QOTSA benoemde Vanhamel zelfs tot zijn persoonlijke protegé en produceerde ook Millionaires tweede album Paradisiac (2005). Nu in 2017, net voor zijn veertigste verjaardag, is Tim Vanhamel klaar voor een comeback met zijn band. Sciencing is de titel van het derde album van de rockgroep.

The Orwells (foto) uit Chicago, Illinois maken energieke gitaarrock. Slim, mystificerend, ruig en vuig. Drie jaar na het verschijnen van het bejubelde debuutalbum Disgraceland verscheen in februari van dit jaar het nieuwe album Terrible Human Beings, dat wederom geproduceerd is door Jim Abbiss (Arctic Monkeys en, jawel, Adele). The Orwells is zo’n band die op plaat goed is, maar live nog veel beter.

Naast de bekende elementen van goede muziek, fijne drankjes en lekker eten is er ook een expositie van 10 jaar Muziekgieterij en festival Bruis.

Tickets zijn vanaf 02/06 online te koop via Muziekgieterij, offline bij de Muziekgieterij en de lokale Primera-winkels. Er is een beperkt aantal early bird-tickets beschikbaar voor slechts € 15,-. In de reguliere voorverkoop kosten tickets € 20,- en op de dag zelf € 25,-.

Luister hieronder alvast naar I’m Not Who You Think You Are van Millionaire.

Lisa Hannigan en Orchestra naar Amsterdam en Rotterdam

Zangeres en multi-instrumentalist Lisa Hannigan gaat 21 november in het Rotterdamse LantarenVenster in zee met het gerenommeerde kamerpopcollectief The Colorist Orchestra. De kaartverkoop voor dit speciale concert is direct gestart. Hannigan speelt bovendien 1 oktober op het 7Layers Festival in Amsterdam.

Lisa Hannigan heeft vorig jaar met At Swim haar meest experimentele plaat tot dusver gemaakt. Na het succes van haar vorige album Passenger uit 2011, belandde de Ierse songwriter een beetje tussen wal en schip, rondtrekkend tussen Londen en Parijs op zoek naar inspiratie. Het bevrijdende aanknopingspunt kwam onverwachts: ze kreeg een mailtje van Aaron Dessner van The National met de vraag om samen te werken.

Lang hoefde Hannigan daar niet over na te denken. Dessner stuurde haar stukken muziek waarop Hannigan vrijuit kon experimenteren. Een heel andere manier van werken dan ze gewend was: folkliedjes schrijven met een sterke hang naar Ierse poëzie, muziek en tekst tot de puntjes uitgewerkt. Hannigans talent voor arrangement komt op At Swim intuïtiever en spannender bovendrijven.

Hannigan heeft de smaak overigens te pakken wat betreft het bevlogen experiment. 21 november gaat ze in zee met The Colorist Orchestra, een gerenommeerd kamerpopcollectief dat bestaande repertoires van artiesten op spannende en eigenwijze manier opnieuw interpreteert. The Colorist Orchestra werkte eerder succesvol samen met Emiliana Torrini, Sumie Nagano en Cibelle.

LIVEDATA 01/10 7Layers Festival @ De Duif, Amsterdam 19/11 Het Depot w/ Colorist Orchestra, Leuven
21/11 LantarenVenster w/ Colorist Orchestra, Rotterdam 23/11 De Singel w/ Colorist Orchestra, Antwerpen