Het Deense Roskilde heeft de eerste namen bekendgemaakt voor het affiche van 2018. Opvallendste artiesten die afreizen naar Denemarken zijn Gorillaz en voormalige frontman van Talking Heads, David Byrne.
Andere namen die inmiddels bekend zijn: Fleet Foxes (foto), Stormzy, First Aid Kit, Chelsea Wolfe, Clutch, KAKKMADDAFAKKA, Omni, Scour and Slaves.
Roskilde Festival 2018 vindt plaats van 30 juni tot en met 7 juli.
Chrysta Bell is een Amerikaanse zangeres, model, actrice en de muze van Twin Peaks-regisseur en componist David Lynch. De twee produceerden samen het debuutalbum This Train en de EP Somewhere In The Nowhere en Bell speelt de rol van Tammy Preston in Lynch’ immens populaire tv-serie.
De Texaanse haalt haar inspiratie bij artiesten als Jeff Buckley, Francoise Hardy, Fiona Apple en Nina Simone. Het resulteert in sensuele en etherische dreampop. Haar tweede volledige album We Dissolve kwam dit jaar uit, waarbij ze voor het eerst niet samenwerkte met David Lynch en flirt met de genres soul, jazz en trip-hop.
Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pop en Pinguin Pluche.
LIVEDATUM 16/04 Paradiso-Noord (Tolhuistuin)
And So I Watch You From Afar: “We are the bull, you are the China shop.” Zie hier het motto van deze vier heren uit Belfast. Daar is geen woord van gelogen. Knap hoe ze het voor elkaar krijgen om nog harder, dynamischer en bruter te klinken dan Mogwai en Aerogramme.
And So I Watch You From Afar grossiert ook in geluidserupties van orkaankracht en gaat nog een stap verder dan de Schotten. Met het schuim op de bek en uitpuilende ogen geven ze je een muzikale schop in je ballen.
And So I Watch You From Afar grossiert in geluidserupties van orkaankracht. Met het schuim op de bek en uitpuilende ogen geven ze je een muzikale schop in je ballen.
Fans van And So I Watch You From Afar luisteren ook naar Pinguin On The Rocks en Pinguin Radio’s Aardschok.
LIVEDATA 16/11 Vera, Groningen 17/11 Muziekgieterij, Maastricht 19/11 De Kreun, Kortijk
Dave Clarke – Desecration Of Desire
“Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.
Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters
LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem
Op Joe Satriani’s zestiende soloalbum, What Happens Next, wordt de gitaarvirtuoos bijgestaan door bassist Glenn Hughes (Deep Purple) en drummer Chad Smith (Red Hot Chili Peppers). Het is de eerste keer sinds de dagen van Chickenfoot dat Satriani weer samenwerkt met Smith. De plaat is geproduceerd en gemixt door Mike Fraser, waar Satriani al 20 jaar mee werkt.
Fraser heeft onder andere de productie van elk AC/DC-album sinds The Razors Edge (1990) op zijn naam staan.
Gelijk met de release van het album gaat Satriani’s band G3 weer op tournee in de VS. Hij staat samen met John Petrucci (Dream Theater) en Phil Collen (Def Leppard) op het podium. Er staat een Europese tournee gepland. Satriani komt ook naar Nederland. What Happens Next verschijnt 12 januari op cd, 2lp en digitaal.
Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin On The Rocks en Pinguin Radio’s Aardschok.
LIVEDATA 31/03 De Oosterpoort, Groningen 14/04 Klokgebouw, Eindhoven 21/04 Stadsschouwburg, Antwerpen
HAEVN is de succesvolle samenwerking tussen songwriter Marijn van der Meer en filmcomponist Jorrit Kleijnen. Het duo kende in 2015 een geweldige start toen hun debuutsingles Finding Out More en Where The Heart Is werden gebruikt in autoreclames.
Ze hebben in de afgelopen jaren een krachtige livereputatie opgebouwd waarbij dromerige songs worden afgewisseld met uptempo elektropop, waarmee ze de grote zaal van Paradiso, Carré en TivoliVredenburg snel wisten uit te verkopen. In 2018 keert de band terug naar Paradiso om hun langverwachte debuutalbum te presenteren in de grote zaal.
Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pop en Pinguin Pluche.
LIVEDATUM 23/02 Paradiso, Amsterdam (albumpresentatie)
Er zijn van die albums die opeens aan het brein ontspruiten van een muzikaal genie en in no time worden opgenomen. Omdat zo’n persoon dan overloopt van creativiteit en zo snel mogelijk zijn ei kwijt moet. Het moet er opééns uit. Dat gebeurde 40 jaar geleden met Jeff Lynne.
De Brit kreeg het plotsklaps op zijn heupen en schreef – out of the blue – Out Of The Blue. In de Zwitserse Alpen deed Lynne zijn inspiratie op. Het is nu 2017 en 40 jaar geleden dat Out Of The Blue van Electric Light Orchestra verscheen. Ter gelegenheid hiervan is het meesterwerk voor het eerst beschikbaar als picture disc.
De dubbel-lp picture disc van Out Of The Blue is geremasterd van de originele mastertapes en voorzien van een downloadcode. Het album bevat hits als Turn To Stone, Mr. Blue Sky en Sweet Talkin’ Woman. Een sound die nog altijd uit duizenden is te herkennen.
Jeff Lynne wordt alom beschouwd als een van de belangrijkste producers en invloedrijkste artiesten in de muziekgeschiedenis. Ook was hij een van de medeoprichters en bandlid van The Travelling Wilburys, met Bob Dylan, Roy Orbison, George Harrison en Tom Petty. En werkte hij samen met én produceerde een aantal van de grootste namen in de muziek, waaronder The Beatles, Paul McCartney, Ringo Starr en Joe Walsh.
Lynnes overweldigende producties, met meer dan 50 miljoen verkochte albums wereldwijd, behoren tot de herkenbaarste muziek van de afgelopen 40 jaar.
Op de comebacktour hebben fans dertig jaar moeten wachten, maar het was het wachten meer dan waard. Over het concert in Ziggo Dome in 2016 zijn de recensies zonder uitzondering lovend. AD: “Op ELO’s songs is na ruim dertig jaar nog geen plekje sleet te ontdekken. De Ziggo Dome ziet de fantastische terugkeer van een grote band. Een van de beste concerten van het jaar tot nu toe.”
In 2018 keert Jeff Lynne met zijn Electric Light Orchestra terug naar Ziggo Dome. Het concert in Amsterdam is onderdeel van een nieuwe Europese tournee die volgend jaar van start gaat. De kaartverkoop begint vrijdag.
Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics!
LIVEDATUM 27/09 Ziggo Dome, Amsterdam
De New Yorkse indierockband Sunflower Bean heeft een nieuwe single, I Was A Fool, met bijbehorende video uitgebracht. Het is het eerste werk van de band sinds het lovend ontvangen debuut Human Ceremony uit 2016.
Over het heerlijk wegluisterende dreamy sun-kissed I Was A Fool, zegt zanger en gitarist Nick Kivlen: “I Was A Fool is one of those songs that seemingly crept up from nowhere and into our practice space. It was a special moment between the three of us, Julia and I both improvised the lyrics. It feels like far longer, but it’s been nearly 2 years since we’ve put new music into the world. I think this song is a good example of how we’ve grown as a band, while still staying true to the band that first played together back in high school.”
Ook heeft de band vandaag hun Europese tour aangekondigd. 11 april spelen ze in Paradiso, Amsterdam.
LIVEDATUM 11/04 Paradiso, Amsterdam
Stereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)
Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.
Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.
Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam
Live Review: Protomartyr @ Rotown, Rotterdam
11 november 2017
Tekst Pieter Visscher
Ze zijn vrienden voor het leven: Protomartyr-zanger Joe Casey en zijn onafscheidelijke fles pils op het podium. Die heeft hij nodig omdat zijn linkerarm er anders maar een beetje lullig bijbungelt, en hij nóg meer moeite heeft zichzelf een houding te geven voor publiek. De alcohol neemt mentale barrières weg bij Casey. Allesbehalve een podiumdier. Geen jongen die denkt: ha, we gaan weer lekker gek doen op de planken.
Opgeteld bij Caseys intrinsieke ongemakken: zijn oubollige grauwe pak en het niet al te moeilijke kapsel. Hij ziet eruit als een boekhouder, die tegen zijn pensioen aanhikt – met z’n 40 lentes. Bandmaatjes Scott Davidson (bas), gitarist Greg Ahee, en drummer Alex Leonard zijn zo’n tien jaar jonger, maar ook zij hebben niet de uitstraling die Casey mist om de focus op de blikvanger wat weg te nemen. Toch, ondanks alle tekortkomingen als showmaster, is Casey fascinerend om naar te kijken. Misschien wel juist vanwege alle ongemakken. Casey is een aaibare anti-ster. Het is prettig dat Protomartyr de muziek het werk kan laten doen en dat doet de band dan ook.
Pas rond kwart voor tien bestijgen de Amerikanen het podium, wat een gebruikelijke tijd is tijdens weekeindes in Rotown. De zaal is stijf uitverkocht. Niet heel verwonderlijk, omdat het dit jaar verschenen Relatives In Descent een formidabel album is. Nog sterker dan het alom bewierookte The Agent Intellect, dat twee jaar eerder verscheen.
Nummers van de vier studioalbums worden met iets minder opsmuk dan op plaat vertolkt en dat rauwe staat de band prima. Wanneer de eerste tonen van het geweldige My Children worden ingezet, weet je dat het goedzit. Het is een van de prijsnummers van Relatives In Descent, waarop sowieso nauwelijks een zwak moment is te vinden.
Er is vrijwel geen interactie tussen band en publiek, hoewel er zo nu en dan een “thank you” klinkt uit Caseys mond en hij ook nog iets onverstaanbaars murmelt aan het eind van de set. Dan zijn het uit volle borst meegezongen Don’t Go To Anacita (de huidige hit) en het minstens zo opwindende Male Plague al voorbijgekomen.
Protomartyr is een band die live, in optisch perspectief, net zo veel te bieden heeft als Dire Straits vroeger, maar muzikaal dérmate opwindend is dat je die minimale podiumprestaties met alle liefde door de vingers ziet.
