Author: Pieter Visscher

Nothing But Thieves terug met nieuw album Broken Machine

Nothing But Thieves brengt vandaag tweede album Broken Machine uit. De plaat is geproduceerd door Mike Crossey (Arctic Monkeys, Twenty Pilots, Foals) en bevat de singles Amsterdam en Sorry. Broken Machine is de opvolger van het zelfgetitelde debuutalbum van de band uit 2015 waarmee ze zichzelf wereldwijd op de kaart zetten.

De Engelse jongens zijn een graaggeziene gast in Nederland. Zo stonden ze twee keer op Lowlands (foto Hub Dautzenberg) waarvan ze dit jaar de Alpha openden op vrijdag en verzorgden ze het voorprogramma van Muse in de Ziggo Dome waarbij ze niet onderdeden voor het hoofdprogramma, bovendien speelde Nothing But Thieves in 2015 tijdens Pinguins in Paradiso. 24 november staat de band in AFAS Live. Dit concert was binnen no-time uitverkocht.

LIVEDATA 23/11 Botanique, Brussel (sold out) 24/11 AFAS Live, Amsterdam (sold out)

Lonely The Brave herinterpreteert eigen songs op Things Will Matter

Lonely The Brave (UK), in 2015 nog een van de prachtbands tijdens tijdens Pinguins in Paradiso, lijkt dingen altijd net even anders te doen. Van de dynamiek op het podium tot het coveren van Björk en First Aid Kit. Na eerder al wat eigen materiaal in een stripped back-versie te hebben gespeeld, brengt het vijftal uit Cambridge nu een volledige redux-versie van hun album Things Will Matter uit.

Voor dit album besloot de band niet zomaar semi-akoestische versies op te nemen, maar de liedjes te herontdekken. Het maakt dat het als een heel nieuw album klinkt en geeft de luisteraar een ander perspectief op de songs. Things Will Matter (Redux) komt 10 november uit op Hassle Records.

Waar de band in de afgelopen jaren in eigen land headlineshows uitverkocht en op festivals mocht spelen als Glastonbury, Reading & Leeds en Download, maakte de band ook vaak de oversteek naar het vaste land. In Nederland en België speelde de band al op Paaspop, Pinkpop en Rock Werchter, naast headlineshows en een EU-tour als main support van Biffy Clyro. Het afgelopen jaar bleef het echter even heel stil rondom Lonely The Brave. In plaats van meteen door te zetten naar het derde album, besloot het vijftal dat ze nog niet klaar waren met de songs op Things Will Matter, dat er meer ter vertellen viel. Zo werd het afgelopen jaar hard gewerkt in de oefenruimte om de redux-versies te schrijven.

Things Will Matter was al een zeer persoonlijk album en dat is in de nieuwe versie alleen nog maar uitvergroot. Zo staat live-favoriet Things Will Matter, de titeltrack die niet op het gelijknamige album stond, wel op deze versie. In het nummer zingt Dave Jakes over de relatie met zijn vader en sterfelijkheid in een prachtige versie met alleen gitaar en Daves intense stem. Voor het album werden toetsen en strijkers aan nummers toegevoegd.

Op zijn meest anthemisch of zijn meest kwetsbaar, Lonely The Brave blijft altijd vanuit het hart schrijven en spelen.

Vandenberg’s Moonkings’ MK II beste van twee muzikale werelden

Vier jaar nadat Ad Vandenberg een spectaculaire comeback maakte met Vandenberg’s Moonkings is er nu het tweede album, simpelweg getiteld MK II. Het album heeft dezelfde charmes als het debuut. De band weet opnieuw een brug te slaan tussen de bluesy hardrock uit de jaren zeventig en heavy rock die juist heel hedendaags is.

Vandenberg zelf schittert als gitarist, terwijl ook het spel van de rest van de band weer van eenzame klasse is. Toch heeft MK II nog meer te bieden dan het onvolprezen debuut uit 2014. Het laat een stel muzikanten horen dat naar elkaar toe gegroeid is tijdens de internationale tournees van de afgelopen jaren.

Zo is een nieuw hoofdstuk aangebroken in een muzikaal leven dat voor Ad Vandenberg al in de jaren zeventig begon. In 1978 debuteerde hij met de band Teaser, wat hem de eerste lokale erkenning bezorgde. Zijn ster als gitarist en componist begon echt te rijzen als drijvende kracht achter zijn volgende band Vandenberg, waarvan in 1982 via platengigant Atco het eerste album verscheen. Koortsachtige jaren volgden, met tournees door Amerika en Japan en hits als Burning Heart en Different Worlds. In 1986 stootte hij door tot de eredivisie van de internationale hardrock door toe te treden tot Whitesnake. Zijn gitaarsolo sierde de versie van Here I Go Again wat in 1987 een wereldhit opleverde, met onder andere een nummer-1-notering in de Amerikaanse Billboard single chart. Begin jaren negentig stopte de band, Ad Vandenberg richtte de supergroep Manic Eden op en hij participeerde in 1994 weer in de greatest hits-reünietournee van Whitesnake en in 1997 schreef hij samen met Coverdale een nieuw album, Restless Heart, waarop weer een wereldtournee volgde.

Energie
Ad Vandenberg: “Ik speel met een relatief jonge groep muzikanten. Sem en Mart zijn zelfs twintigers. Ik vind dat heel prettig. Ik koester mijn helden als Jimi Hendrix, Jeff Beck en Jimmy Page – waarvan zij de muziek natuurlijk ook van voren naar achter kennen. Zij luisteren echter met hetzelfde fanatisme naar nieuwere groepen als Foo Fighters of Queens Of The Stone Age. Het is toch muziek die met een ander soort energie gespeeld wordt. Op die manier komt het beste van twee muzikale werelden bij elkaar.”

Vervolg
De comeback heeft nu dus een vervolg gekregen met MK II. Het werd (deels) opgenomen in de befaamde Wisseloord Studio in Hilversum, waar ook het Moonkings-debuut en – opvallend genoeg – de enige lp van Teaser tot stand kwamen. Opnieuw werd het album geproduceerd door Vandenberg, zat engineer/mixer Ronald Prent achter de mengtafel en werd de mastering gedaan door Darcy Proper.

“Heel gedreven mensen die ons enorm weten te inspireren”, aldus Ad Vandenberg. “De overweldigend positieve reacties op het debuut hebben ons vleugels gegeven. Het gaf ons het zelfvertrouwen om nieuwe dingen te proberen. Sem en Mart gaan helemaal los aan het eind van The Fire. Het deed mij een beetje denken aan de beroemde jamsessies van Cream en Zeppelin. Ik realiseerde mij dat niemand zich daar tegenwoordig meer aan waagt op een album. Voorheen zou ik zoiets wegdraaien in de mix, maar we vonden het zo cool klinken dat we het hebben laten staan. Zelf leef ik mij uit in het laatste deel van If You Can’t Handle The Heat. Normaal gesproken vind ik dat je als gitarist je verhaal in een seconde of twintig moet kunnen doen, maar het was heerlijk om daar eens helemaal uit los te breken. Ik heb dit in mijn hele loopbaan nog nooit op een album gedaan. Ik liep daarnaast al een tijdje rond met de ambitie om een episch nummer te schrijven. Dat is het ruim zeven minuten durende The Fire geworden. Het was al met al een geweldige ervaring om aan dit album te werken. Van het beruchte tweede-album-syndroom hebben we dan ook geen seconde last gehad. ”
Waanzin
Ad Vandenberg kreeg inspiratie om ook tekstueel een nieuwe weg in te slaan. “Ik houd van echte rock-‘n-rollteksten. Het hoeft allemaal niet heel diepgravend te zijn, als er maar een paar goede tekstuele spitsvondigheden in verwerkt zitten. Zoals Chuck Berry, Phil Lynott (Thin Lizzy) en Bon Scott (AC/DC) dat zo goed konden. Het nieuwe album telt daar weer heel wat van. Toch heb ik met het nummer What Doesn’t Kill You geprobeerd om wat te zeggen over te tijd waarin we leven. Ik hield mij altijd verre van politieke statements in mijn songs, maar de waanzin die ons omgeeft neemt dusdanige proporties aan dat ik dat toch niet helemaal langs me heen wilde laten gaan.”

Het uitkomen van MK II wordt wereldwijd ondersteund worden met tournees langs zalen en optredens op festivals. “Ik sta inmiddels meer dan veertig jaar op het podium, maar ben nog altijd behept met een enorme gretigheid en heb nog steeds het gevoel dat ik net een beetje op gang aan het komen ben.”

Voorafgaand aan de albumrelease op 3 november – de plaat wordt op cd, vinyl met mp3 en digitaal uitgebracht – verschijnt 22 september de eerste single Tightrope. Hieronder de tracklist van het album. In november en december doet de band een clubtoer doen door Nederland.

Liefhebbers van Vandenberg’s Moonkings luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Radio’s Aardschok.

LIVEDATA 11/11 Atak, Enschede (albumreleaseshow) 17/11 013, Tilburg 18/11 Boerderij, Zoetermeer 08/12 Neushoorn, Leeuwarden 09/12 Doornroosje, Nijmegen 15/12 Victorie, Alkmaar 22/12 Hedon, Zwolle 23/12 Bosuil, Weert

LCD Soundsystem – American Dream

lcd soundsystemLCD Soundsystem – American Dream (SONY)

James Murphy (47) is een kind van de jaren 80 en meer dan ooit weerklinkt dat decennium op een album van de Amerikaan, die met zijn geesteskind LCD Soundsystem opnieuw laat horen dat hij een van de belangrijkste namen is in de wereld van de elektronische muziek.

Murphy liet die wereld vertwijfeld achter toen hij niet lang na This Is Happening (2010) bekendmaakte te stoppen met LCD Soundsystem. Tijdens het hoogtepunt, zei hij toentertijd. Gelukkig is-ie er op teruggekomen. “Opeens kreeg ik spijt”, vertelt hij aan The New York Times. Hoewel de twijfel bleef, want waren hij, en zijn band, nog wel in staat een relevant album te maken? Het antwoord is gekomen in de vorm van American Dream. Tien songs en het is zeven keer raak. Een cijfer waar we vroeger op school hartstikke tevreden mee waren.

Murphy laat er op American Dream muzikaal geen gras over groeien dat hij in de loop der jaren beïnvloed is geraakt door Joy Division, Depeche Mode, The Cure en Talking Heads. Bands die zonder meer hun stempel drukken op deze (pas) vierde worp van Murphy en consorten. Een album dat hijzelf produceerde en heeft afgemixt. Het tekent de kwaliteiten van de alleskunner uit New York.

Het intro van How Do You Sleep? is bijna plagiaat, zo sterk schuurt het tegen Joy Division aan. We zien het maar als eerbetoon. De negen minuten durende song is een van de indrukwekkendste stukken op de plaat, met een gitzwarte tekst over het cocaïnegebruik van een vriend. “One step forward, and six steps back”, laat weinig aan duidelijkheid te wensen over. Na de drieënhalve minuut durende ‘ode’ aan Joy Divisions Atmosphere neemt een beukende synthesizer de regie over en worden de drums een stuk agressiever. De song is plots zo dansbaar als de neten en die donkere tekst zijn we dan allang vergeten.

Er kan wel vaker gedanst worden, zoals op het tekstueel vrij kolderieke Emotional Haircut, met zijn ADHD-achtige drumritmes, overstuurde synths en beukende gitaarpartijen, tijdens een explosieve finale. Wat een fantástische track en opnieuw is Joy Division in de buurt. Opgejaagde postpunk, waarmee Murphy laat horen in absolute bloedvorm te steken. Dat belooft nog wat voor de concerten van 11 en 12 september in Paradiso. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 11 & 12/09 Paradiso, Amsterdam (sold out)

 

 

 

Britse punkrockers Bloody Knees grootser, beter en harder op nieuwe EP

Punkrockband Bloody Knees brengt 13 oktober zijn nieuwe EP getiteld Maybe It’s Easy uit via Distiller Records. De titeltrack Maybe It’s Easy kwam afgelopen week uit.

Bloody Knees is alles wat je verwacht. Het is harde, intense poppunk met vuige riffs. Het klinkt wild, extatisch en roerig, maar toch uitgebalanceerd. Of zoals Stereogum de band omschreef: “Sort of like Blue Album era Weezer if they’d hewed closer to Nirvana than Pavement.’’

Bloody Knees is een jong en eigenwijs viertal uit Cambridge (UK) bestaande uit Bradley Griffiths, Sam Conway en de broers Tom en Christian Wilkes. Ze kennen elkaar van de basisschool en begonnen al vroeg muziek te maken. In 2013 brachten zij hun eerste gelijknamige EP uit waarna ze door heel Engeland toerden en het podium deelden met bands als Wolf Alice, Swim Deep, The Magic Gang en Honeyblood.

De titelsong en tevens de nieuwe single Maybe It’s Easy werd onlangs uitgebracht. Bradley Griffiths zegt hierover: “I wrote Maybe It’s Easy when I was at work looking out of my window, watching the Thames rise and fall with the tide. For me it’s a song about natural beauty and those who notice it and those who don’t.”

In juli bracht de band de eerste single afkomstig van de nieuwe EP Not Done uit. Met de EP Maybe It’s Easy klinkt Bloody Knees grootser, beter en harder dan voorheen.

Dream Wife next big thing in Engeland

Engeland heeft er met de jonge gitaarband Dream Wife een kersvers next big thing bij. Niet alleen in eigen land, maar ook buiten de landsgrenzen worden de Londense dames uit verschillende hoeken al beschouwd als een nieuwe belofte binnen de indie/punkscene. En dat kan ook bijna niet anders met die heerlijk aanstekelijke en speelse liedjes vol melodieuze refreintjes en pakkende gitaarlijnen.

Fire is de nieuwste single van het Britse drietal en is afkomstig van de gelijknamige tweede EP die 29 september verschijnt via het gerenommeerde label Lucky Number (o.a. Gotye, Hinds, Darwin Deez). Eind januari ’18 wordt het debuutalbum verwacht. De internationale pers loopt inmiddels weg met de drie dames.

“A well-oiled machine worthy of the Strokes but performed with the righteous indignation of Bikini Kill… snappy, punk-informed rock ‘n’ roll.” – Stereogum

“The girl gang proving there’s force in femininity. Dream Wife create pop anthems for the Instagram generation” – Dazed

“Icelandic-Brightonian three-piece with the attitude of New York punks and pizazz of disco queens” – The Guardian 

Eerder dit jaar toerde Dream Wife met The Kills door de VS, waar ze maar liefst 10 optredens gaven op het grootste showcasefestival SXSW.

NPR Music schreef hierover: “Dream Wife is a perfect example of what makes SXSW special, the discovery and excitement of seeing something real that has feeling and meat to it, and makes you grateful you were there to witness it.”

En Entertainment Weekly: “The tunes are something to behold.”

Ook Red Fang en Lords Of Altamont naar Helldorado 2017

​​​​Volgens de evenementenbranche worden dit jaar in Nederland zo’n 865 festivals georganiseerd. Om daar als nieuwkomer nog tussen op te vallen, moet je natuurlijk van goeden huize komen.

Helemáál als je als ook nog eens een volstrekt origineel en uniek festival wil neerzetten waar zelfs de meest verwende blasé festivalganger met grote ogen en open mond rondloopt. Bijvoorbeeld om zich te vergapen aan de vandaag vier nieuw toegevoegde acts aan Helldorado: Red Fang (US), Kid Congo And The Pink Monkey Birds (US), Lords Of Altamont (US) en Dead Elvis And His One Man Grave (NL).

Het gloednieuwe heavy rockfestijn Helldorado-The Incredible Rock & Roll Freakshow, dat zaterdag 18 november zijn eerste editie beleeft in het Klokgebouw in Eindhoven, valt op door zijn buitengewone programma met flink wat adrenaline opwekkende bands waarvan het merendeel niet vaak in Nederland optreedt; met freaky circus sideshow-acts én met stand-up-comedy. Daarnaast zal de sfeer op Helldorado dankzij aparte decors, het eigenaardige randprogramma en door de veelal excentrieke bezoekers zélf ook uniek zijn.

Line-up tot nu toe (meer namen volgen spoedig)

Bands: Big Business (US), Birth Of Joy (NL), Dead Elvis And His One Man Grave (NL), Dead Lord (SWE), Fifty Foot Combo (BE), Imperial State Electric (SWE), Kid Congo And The Pink Monkey Birds (US), La Muerte (BE), Lords Of Altamont (US), Monomyth (NL), Nashville Pussy (US), Orange Goblin (UK), Red Fang (US), The Urban Voodoo Machine (UK), Tigre Blanco (NL), The Darkness (UK), Triggerfinger (BE).
(Circus) side-show acts: Captain Catastrophy (BE), Cunning Stunts Cabaret (UK), The Death Do Us Part Danger Show (UK), The Rock ‘n’ Roll Wrestling Bash (D).
Stand-up comedy (in de Cockroach Comedy Chapel): Bob Slayer (UK), Dennis & Denvis (NL), Jeroen Leenders (NL), Lucy Hopkins (UK), Bramedy (NL).

Helldorado is een wild toevluchtsoord voor liefhebbers van het niet-alledaagse die los willen gaan bij internationale grootheden uit de metal, stoner/psychedelica, surf, rock-‘n-roll, heavy trash, country-, hard- en garagerock. Naast deze muzikale entiteiten kunnen liefhebbers van bizarre en wilde stunts (o.a. degenslikkers, messenwerpers, worstelaars en vuurspuwers) hun hart ophalen bij onder meer stripsters, waarzeggers als ook bij stand-up-comedians.

LIVEDATUM 18/11 Helldorado, Klokgebouw Eindhoven

50 jaar jong Ten Years After met nieuwe plaat naar Metropool

Vijftig jaar na de release van hun gelijknamige debuutalbum brengt het legendarische Ten Years After 20 oktober een volledig nieuw album uit, A Sting In The Tale getiteld. Naast de oorspronkelijke leden Ric Lee (drums) en Chick Churchill (keys) bestaat de band sinds 2014 uit bas-icoon Colin Hodgkinson (Peter Green, Spencer Davis, Chris Rea) en meervoudig British Blues Award-winnaar Marcus Bonfanti (Van Morrison, Ginger Baker, Ronnie Wood) op gitaar en zang.

Ten Years After brak in 1969 bij het grote publiek door na hun optreden op het legendarische Woodstock-festival. Hun unieke combinatie van jazz, blues en rock zorgde ervoor dat ze een van de populairste bands van begin jaren 70 werden. De band ging in 1974 uit elkaar, maar in de decennia erna gaven zij nog enkele reünieoptredens. In eerste instantie maakte de enigmatische frontman Alvin Lee nog deel uit van de line-up, later werd de rol van de vroegtijdig overleden zanger en gitarist door anderen overgenomen.

De huidige line-up toert sinds 2014 de wereld over en heeft inmiddels ruim 150 shows op haar conto staan. Om het hervonden vuur vast te leggen heeft de band 12 fonkelnieuwe tracks opgenomen in de Londense studio van Bonfanti. Thema’s lopen uiteen van herinneringen aan het opgroeien in het naoorlogse Groot-Brittannië, tot de verliezen die geleden worden door het rock-’n-rollleven, maar ook wordt tevreden teruggekeken op de levens die geleefd zijn. Hoewel de band de nodige bezettingswisselingen heeft gekend en zij zich op muzikaal vlak al 50 jaar aan het ontwikkelen zijn, is de sound van de band onherroepelijk gefundeerd op de stijl die de band al sinds het einde van de jaren 60 bezigt. A Sting In The Tale wordt door Butler Records uitgebracht. De lp verschijnt via Music On Vinyl. De gelimiteerde eerste oplage wordt door hen op goudkleurig vinyl geperst.

Ten Years After is de nieuwste aanwinst van Butler Records, het label waarop zowel internationale artiesten (Lamb, Felice Brothers, Lori Lieberman) als nationale artiesten (Batmobile, Anneke van Giersbergen, Donnerwetter, Mercy John, Ruben Hoeke) albums hebben uitgebracht.

Liefhebbers van Ten Years After luisteren uiteraard naar Pinguin Classics.

LIVEDATA 11/11 Zomerloos, Gistel 08/12 Metropool, Hengelo

Bruno Merz steekt ambities niet onder stoelen of banken

Softspoken singer-songwriter Bruno Merz heeft aangekondigd dat hij 4 oktober een nieuwe single, Whisper Turn, verspreidt. Dit is tevens de titeltrack van het album dat begin 2018 wordt verwacht. Beïnvloed door Gillian Welch, Bob Dylan, Sufjan Stevens, Iron & Wine, Paul Simon, Julee Cruise, Ron Sexsmith, Gabriel Yared en Nick Drake probeert Merz degenen die verloren lijken te laten te ontdekken wat er ontbreekt, en te vertrouwen dat het er zelfs al is. Merz steekt zijn ambities niet onder stoelen of banken.

Bruno bracht zijn jeugd in de bossen van Nieuw Zeeland door, opgevoed door zijn Nederlandse ouders. Zijn huis lag vol instrumenten en klassieke platen. Tiener Bruno en zijn broers en zussen waren enthousiaste songwriters, die bands vormden met namen die dagelijks veranderd werden.

Tegen de tijd dat hij twintig was, kreeg Merz een diploma in 2D-animatie, een grote studentenschuld en een diep verlangen om de wereld te zien. Met een goedkope gitaar op zijn rug verhuisde hij naar Frankrijk.

Vandaag de dag woont Merz in het Verenigd Koninkrijk met zijn Canadese ballerina en besteedt zijn dagen aan het schrijven en opnemen van zijn folky liedjes. Zijn populariteit is wereldwijd gegroeid na het succes van debuutalbum Highways in 2014.

 

Starsailor – All This Life

starsailorStarsailor – All This Life (Cooking Vinyl)

Na acht jaar is Starsailor terug met een nieuwe plaat. Negen maanden na de release van het teleurstellende All The Plans kondigde zanger en liedjesschrijver James Walsh in november 2009 aan zich voortaan te concentreren op zijn solocarrière, en dat er dus geen plaats meer was voor de band die in 2001 het prachtige album Love Is Here uitbracht, en zowaar ook met het tweede album nog volop meedeed middels single Four To The Floor, hun grootste hit tot op heden.

Maar ondanks een aantal pogingen kwam de solocarrière van Walsh nooit echt van de grond, en onder invloed van het aanbod om op tournee te gaan als voorprogramma van James, een van Walsh’ helden, en de release van het greatest hits-album Good Souls, begon het toch weer te kriebelen.
Dus is er nu het fonkelnieuwe All This Life, een album dat Starsailor weer volledig op de kaart zet, en door de fans van de band als een glorieuze terugkeer op het hoogste podium zal worden gezien.

Heel veel is er niet veranderd aan de sound van de Britten, maar wat is Walsh gegroeid als liedjesschrijver. All This Life opent met twee typische uptempo Starsailor-songs, Listen To Your Heart en de titeltrack, laat de luisteraar een dansje maken met Take A Little Time en pure soultrack Caught In The Middle, om vervolgens met Blood, Break The Cycle, en met name het bloedstollend mooie Sunday Best klassiekers als Lullaby en Love Is Here van de troon te stoten. Maar ook het groots opgezette, a-typische Fallout verdient een vermelding.

James Walsh is niet alleen gegroeid als liedjesschrijver. Ook als zanger is hij volwassen geworden, en schakelt met zijn stem moeiteloos van diepe klanken naar loepzuivere falsetto’s.  Dat alles bij elkaar opgeteld maakt de nieuwe Starsailor simpelweg, en tegen alle verwachtingen in, tot een heel goede plaat.

Tekst Muzine | Ronald Renirie