Author: Pieter Visscher

De weersverwachtingen waren niet om over naar huis te schrijven voor het jubilerende Lowlands, dat zijn 25-jarig bestaan vierde in Biddinghuizen. Al met al viel het best mee. Goed, er viel weleens een bui, het koelde ‘s avonds behoorlijk af, maar doorgewinterde Lowlandsgangers kunnen daar uitstekend mee omgaan én er was zon – zo nu en dan. Lowlands 2017 was vooral Lowlands. Een festival dat in de loop der jaren natuurlijk is geëvolueerd – zo is de verschuiving naar meer dance zonneklaar. Niettemin is ook de rockliefhebber weer volop aan zijn trekken gekomen in Biddinghuizen. Er is nog altijd sprake van een prettige balans tussen de twee stromingen en met het spetterende optreden van The Bloody Beetroots, bijvoorbeeld, kregen we het beste van die twee werelden. (PV)

Tekst Pieter Visscher en Milo Lambers, foto’s Hub Dautzenberg

Vrijdag

Nothing But Thieves is zo’n band die weinig fout kan doen momenteel. Ze openen het bal op vrijdagmiddag in de Alpha. De Britten hebben met het melancholische Sorry de tweede grote hit te pakken dit jaar, terwijl het wat mindere songmateriaal van de band steevast naar een hoger niveau wordt getild door zanger Conor Mason, die dondersgoed weet hoe je een flinke massa moet bespelen vanaf een podium. Hij, met zijn androgyne look, heeft een stem waarmee hij alle kanten op kan, maar hij kiest vooral de hoogte. De show wordt afgesloten met die andere grote hit dit jaar, het knallende Amsterdam, en dat zorgt voor de meeste herkenning. Nothing But Thieves speelt een gewonnen wedstrijd in Biddinghuizen. (PV)

Er mag dan al wat regen zijn gevallen, iedereen is nog lekker fris als The Talks beginnen in de Lima. En gelukkig maar, want de Britten voeren het tempo meteen flink op. Old school ska slaat de klok. Dus zeg maar The Specials, The Selecter. Afijn, je weet wat we bedoelen. Het viertal heeft er behoorlijk veel zin in. Het is een heerlijke niets-aan-de-hand-show. Precies zoals we het op dit tijdstip graag zien en horen. Aan opbouw of variatie doet het gezelschap niet. En waarom zal het ook? Lowlands is begonnen: let’s dance! (ML) 

Het is heel eenvoudig om Sean Paul totaal de grond in te boren. Want toegegeven: ondergetekende moest even met zijn ogen knipperen toen hij de naam van de dancehallkoning op het affiche zag staan. Zo’n artiest hoort toch niet op een festival dat groot werd met een punkmentaliteit? De Jamaicaan maakt het de zuurpruimen bovendien wel erg gemakkelijk: ondanks dat er een hele band staat, komt zeker driekwart van de muzikale geluiden uit een doosje. Als hij dan zelf eens rapt, versta je er nauwelijks wat van. Maar toch: wat heeft deze man een hits. Eigenlijk is elk nummer een klassieker. En wat maakt hij er een feest van. Mister Paul weet wel hoe je een megatent massaal aan het twerken krijgt. Tot ver buiten de Alpha staan mensen met de heupen te zwaaien, alsof ze op een feest in Kingston staan. Het is wellicht een wat gekke boeking, maar leuk is zijn show zeker. (ML) 

Op elke Lowlands heb je een show die uitgroeit tot een monument of zelfs legende. Dat zou ook weleens voor de show van de metalcoregroep Architects uit Brighton kunnen gelden. Helaas komt dat niet in de eerste plaats door de muziek, maar door de enorme veeg die zanger Sam Carter uitdeelt aan een mannelijke bezoeker die niet van de borsten van een crowdsurfende vrouw af kan blijven. Het filmpje van de preek ging viral. Laten we ook de muziek niet vergeten. Carter geeft aan dat hij vooraf bang was dat de band te hard zou zijn voor een ‘poppie’ festival als Lowlands. Niet is minder waar. De nekbrekende breakdowns worden headbangend ontvangen. Er ontstaat zelfs spontaan een enorme circle pit. Voor de liefhebbers van het hardere genre is het heerlijk om even helemaal los te gaan. Want de Engelsen geven onbedoeld ook aan dat Lowlands best wat meer harde gitaarbands kan gebruiken. (ML) 

Altin Gün is misschien wel de leukste nieuwe Nederlandse band. De Amsterdammers hebben een mix gevonden die je in het vaderlandse muziekcircuit eigenlijk niet tegenkomt: de combinatie tussen psychedelische gitaarmuziek en traditionele Turkse muziek. In de jaren zestig en zeventig was de ‘Anatolische rock’ populair in Turkije. Een halve eeuw later blijkt het nog steeds heel fris te klinken. In elk geval op de manier waarop Altin Gün het doet. De muziek van Altin Gün is zweverig, maar de band rockt ondertussen wel enorm hard. De ritmesectie is strak als een klok. Zangeres Erdinč Ecevit Yildiz is de perfecte blikvanger en zorgt ervoor dat de nummers nog tot laat in de nacht in het hoofd van de toeschouwers blijven hangen. (ML) 

Wanneer Michael Kiwanuka “I’m a black man in a white world” zingt in een volgepakte Bravo en dat een keer of 40 achter elkaar, krijg je het idee dat hij een statement wil maken. En dat doet hij natuurlijk ook. Pathetisch? Zeker. De Brit met Oegandese roots is zich steeds sterker aan het ontwikkelen als artiest. De bravoure neemt per optreden toe, terwijl de aaibaarheidsfactor alom aanwezig blijft en dat is knap. Michael Kiwanuka zorgt voor soul met een kapitale s. Kiwanuka, en dat is een voorspelling, staat binnen vijf jaar als headliner op de grootste festivals wereldwijd. Mits hij in staat is nog een hit of drie af te leveren in die periode. Daarmee valt of staat de voorspelling. (PV)

Als Moderat (foto) de stekkers uit hun apparatuur trekt na een uurtje knallen in de Alpha, besef je dat het misschien wel de laatste keer is dat je de band live aan het werk hebt gezien. Want de stekker gaat er ook in figuurlijke zin uit. Tijdelijk of voor altijd? Het Duitse trio, voortgekomen uit de eveneens sterk elektronische formaties Apparat en Modeselektor, laat het nog even in het midden. Die twee bands wordt juist weer nieuw leven ingeblazen, hebben de heren beloofd. Moderat heeft voor Lowlands een (voorlopige) zwanenzang in petto die er mag zijn. Pompende beats, galmende synths en enthousiasme vanaf het podium zorgen voor veel waardering in de nieuwe, onherkenbare Alpha. Er wordt gedanst, gejuicht en gesprongen op de vrijdagavond. We maken een laatste buiging voor onze oosterburen. Voorlopig dan. (PV)

Een show van Iggy Pop (foto) is eigenlijk op voorhand al legendarisch. Wie had immers ooit gedacht dat de ultieme rock-’n-rollclown op zijn zeventigste nog over het podium zou stuiteren. Veel Lowlanders zullen naar deze show hebben uitgekeken, zeker met de legendarische show van Iggy & The Stooges in 2006 in herinnering. Destijds klom hij in de lichtmast en liep hij bijna in zijn blote kont over de planken. Elf jaar later doet hij het rustiger aan. Al moet je dat bij Iggy in perspectief plaatsen. Hij maakt op het podium nog altijd meer kilometers dan de meeste frontmannen. Uiteraard gekleed in enkel een versleten spijkerbroek, vuurt hij al vroeg in de show hits als The Passenger en Lust For Life af. Later schakelt hij door naar het oude Stooges-werk. Bijna vijftig jaar oud werk, wat er ook bij de jonge menigte ingaat als zoete koek. Iggy is de ultieme rockdinosaurus. Niet stuk te krijgen. (ML) 

Zaterdag

“I brought sunshine form Ireland and removed the rain“, zegt de Ierse singer-songwriter David Keenan in de Lima, nadat hij zijn prachtsong James Dean heeft laten horen. De Lima is volgestroomd en ook buiten de tent is er veel belangstelling voor Keenan, die wel wat van, jawel, Jeff Buckley in zijn stem heeft. De Amerikaan die in 1994 op Lowlands speelde en enkele jaren later zingend de Mississippi in liep om nooit meer terug te keren. Prachtig is de song Unholy Ghost, die hij een dag eerder schreef in de trein, na terugkomst van een optreden in Keulen. “A baby is born“, zegt-ie over het liedje. Keenan heeft geen spiekbriefje mee voor de tekst. Dat maakt het allemaal extra knap. Hij maakt grapjes, het is frivool en innemend en hij praat de boel subliem aan elkaar. David Keenan, jongen, blijf weg van de rivieren en schrijf nog veel meer van die mooie gitaarliedjes. Zien we je nog wel een keer terug.  In de Bravo bijvoorbeeld. (PV)

Black Foxxes zorgt in de India voor een kippenvelmomentje als Mark Holley in zijn eentje de intro van I’m Not Well zingt. Het nummer herbergt al zijn frustraties van jarenlang persoonlijk lijden. Elke regel uit dit nummer komt duidelijk recht uit zijn hart. De band maakt stevige rock, maar is juist op de wat intiemere momenten op zijn sterkst. Zeker als het vervolgens tot een luide uitbarsting komt. Het trio speelt strak, maar de performance is nog wat twijfelend. Wellicht een kwestie van ervaring, maar van een band in een tent als India verwacht je toch net wat meer interactie met het publiek. (ML) 

Elke editie is er wel weer een Nederlands bandje dat op Lowlands de weg omhoog inzet. Dat zou dit keer Canshaker Pi wel eens kunnen zijn. Tuurlijk, de liefhebbers kennen deze gruizige indieband al, maar nu weet echt iedereen wat de jongelingen in huis hebben. Verdorie zeg, wat hebben ze er zelf een zin in. Het gaspedaal wordt vol ingedrukt en eigenlijk niet meer losgelaten. De band heeft met JALS een heerlijke popsong die je na een halve keer horen al meeblèrt. Alle liedjes zijn catchy, maar door plotselinge wendingen blijft het spannend om naar te luisteren. Als ze zo doorgaan zien we Canshaker Pi snel terug in een grotere Lowlandstent. (ML) 

Vijf jaar terug stonden The Shins (foto) ook op Lowlands. Toen ook in de Heineken. In 2017 opnieuw een volle bak en we zijn een plaat verder, met het dit jaar verschenen Heartworms. Nieuw materiaal dus en James Mercer heeft bovendien een kek petje op zijn hoofd gezet. Daarnaast heeft hij zijn scheerapparaat aan de wilgen gehangen. The Shins is eigenlijk een band die in een intiemere setting dan de Heineken beter uit de verf komt., maar nu eenmaal dermate populair is dat belangstellenden niet meer in een, pakweg, India passen. Vooral tijdens nummers van het onvolprezen Wincing The Night Away (2007) komt de Heineken goed los. Er wordt met de armen gezwaaid en er wordt hartstochtelijk meege’oh’oh’ohd. The Shins scoort evenals in 2012 een 7, terwijl je je realiseert dat er een 8 had ingezeten. (PV)

Ryanne van Dorst stond natuurlijk al vaker op Lowlands. Toen nog als Elle Bandita. Nu is ze de frontvrouw van DOOL. En holy shit, ze heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Niet langer springt ze als een dolle over het podium. Ze concentreert zich op de vertolking van doomy songs. Haar houding is starrer, maar tegelijkertijd springt de passie er vanaf. Het is voor band en publiek een intense ervaring. Als luisteraar verdrink je in de slepende riffs en de hypnotiserende vocalen van Ryanne. Het concert wordt grandioos afgesloten met eerst Killing Joke-cover Love Like Blood en vervolgens het eigen Oweynagat. De eindeloos repeterende melodie, de gitaarsolo, de beukende drums, de beklemmende vioolpartijen van gastmuzikante Judith van Der Klip. Alles klopt, wow. Het Nederlandse hoogtepunt van Lowlands 2017. (ML) 

Alt-j (foto) is natuurlijk een grote naam, maar hun muziek is ook ingewikkeld, gelaagd en pretentieus. De vraag is dus of de Engelsen overeind blijven in de Alpha. Het antwoord daarop is een ‘ja met een maar’. Ja, want songs als Tesselate, Maltida en 3WW zijn ijzersterk en de visuals passen bij die van een headliner. Nee, want publieksparticipatie is ze onbekend en de band bouwt niet op naar een ultieme climax van de set. De aan Black Keys refererende afsluiter Left Hand Free is dan wel een echt festivalhitje, maar staat totaal los van de rest van het oeuvre van de band.  (ML)

Zondag

Vreemde eend in de bijt natuurlijk, het Noord Nederlands Orkest op Lowlands. Maar het pop- rock- en dancefestival heeft een zekere traditie opgebouwd waar het orkesten betreft. Wie herinnert zich niet de fenomenale show van System Of A Down-frontman Serj Tankian met het Metropole Orkest in 2010? Ook in de Alpha. In de tent die toen nog grotendeels kon worden afgesloten en altijd iets knus had. De Alpha is een podium geworden met een flinke overkapping ervoor en we zijn er nog niet uit of dat een vooruitgang is. Als die overkapping een meter of 40 wordt doorgetrokken zou er misschien sprake kunnen zijn van een compromis. Kom, breng dat knusse toch weer terug. Enfin, het Noord Nederlands Orkest dus, speelt allerhande klassieke stukken, aan elkaar gebabbeld door Tijl Beckand, bekend van zijn preoccupatie met klassieke muziek. Er is ook ruimte voor opera, met een glansrol voor sopraan Sarah Hershkowitz, die ronduit schittert in de vertolking van Mysteries Of The Macabre van György Ligeti. Ze heeft om de haverklap een andere outfit aan en eindigt in een nietsverhullend, minuscuul badpakje met de afbeelding van de Amerikaanse vlag. De meeste seks op Lowlands krijgen we derhalve voorgeschoteld tijdens een optreden van het Noord Nederlands Orkest. Wie dat had voorspeld, moet maar eens een lottoformulier invullen deze week. (PV)

De boeking van At The Drive-in op Lowlands is op zich geen gekke: legendarische band, opererend op het grensgebied van verschillende genres, nieuw album en een geweldige livereputatie. En toch is het huwelijk tussen de groep uit El Paso en het Lowlands-publiek zeer ongelukkig. De beukende hardcoreriffs en proggy zijpaadjes lijken nogal af te schrikken. De zaal is binnen een nummer al bijna voor meer dan de helft leeg. Cedric Bixler Zavala springt van versterkers af, gooit met zijn microfoon, maar vergeet een ding: zuiver zingen. De band heeft een uur speeltijd, maar is na drie kwartier alweer pleite. Wat een tegenvaller. (ML) 

Cypress Hill gaat een stuk zorgvuldiger om met zijn legendarische status. Het is knallen geblazen met klassiekers als Insane In The Brain en Rocksuperstar. Rappers B-Real en Sen Dog klinken nog altijd venijnig. De sleet zit er geenszins op. Hun enthousiasme en zichtbare passie zorgen ervoor dat de twee helften van het publiek tegen elkaar op laten schreeuwen niet eens clichématig of geforceerd overkomt.  (ML) 

Misschien dat je 15-jarige nichtje The Pretty Reckless kent. Of je moeder. Frontvrouw Taylor Momsen speelde in Gossip Girl. Niet echt een serie die bekend staat om zijn diepgang en dat geldt ook voor de muziek van deze band: clichématige bluesrock vol met zogenaamd boze teksten. Wanna Make Me Die klinkt nogal geforceerd. En dat geldt eigenlijk voor de hele band. Geloofwaardig is het niet. Snel vergeten deze show. (PV)

Flume heeft de oversteek gemaakt vanuit thuisland Australië naar de Flevopolder, om in z’n uppie de betegelde wei voor de Alpha te vermaken. Het publiek in Biddinghuizen is in groten getale toegestroomd om te constateren dat de usb-stick met het repertoire van Flume in de juiste opening is gepropt. De zogenaamde futurebass van de jonge geluidskunstenaar uit Down Under beukt en kriebelt en moedigt zijn toehoorders aan de laatste restjes energie uit het vege lijf te persen op de zondagavond. Flume is een soort tovenaar, die met speels gemak diverse zangeressen tevoorschijn haalt uit zijn imposante toetsen- en knoppenarsenaal. Wat er allemaal live gebeurt? Het is waarschijnlijk te verwaarlozen. Maar geen haan die ernaar kraait en Flume moet zeker tot in Lelystad te horen zijn geweest. (PV)

Mumford & Sons besloot op de laatste plaat Wilder Mind dat het stadionrock moest gaan maken. Onbegrijpelijk. De songs van deze plaat zijn een soort poging om te willen lijken op Kings of Leon. Waarom zouden de Engelsen dat willen? Met akoestische gitaren en banjo is de band onovertroffen. De songs zijn intiem, maar spreken tegelijkertijd wel duizenden Lowlanders aan. Marcus Mumford zingt ze vol passie en zweept het publiek constant op. Flinke bom confetti erbij en op het laatst zelfs een vuurregen. Het zorgt voor euforische momenten zoals je die van een headliner wil zien. Prima afsluiter. (ML)