En toen waren er twee! Twee albums binnen even zovele maanden van een duo waarvan je heel veel kunt zeggen, maar niet dat ze hyperactief zijn. De totale oogst van elf jaar Beach House is zes albums, dat is inclusief de twee nieuwe. Vanwaar die plotselinge productie? Omdat het kon, er waren songs, er was een studio en er was een wet om te breken, de ongeschreven wet in de muziekindustrie dat er een periode van minimaal een jaar tussen twee albums moet zitten. Labels hebben minimaal een jaar nodig om een album te exploiteren. Die regel heeft Beach House dus aan hun spreekwoordelijke laars gelapt. Wie de band volgt zal niet heel erg verbaasd zijn, Victoria Legrand en Alex Scally hebben zich nooit veel aangetrokken van conventies, muzikaal noch zakelijk. Die indie-attitude heeft de band geen windeieren gelegd. Beach House torrent hoog boven het overbevolkte dreampopveld uit en heeft met songs als Norway en Myth en het recente Sparks mijlpalen en ijkpunten van het genre afgeleverd. Een andere wet uit de muziekindustrie is dat de media zich concentreren op de meest recente release, in geval van Dream House zou dat het gloednieuwe Thank You Lucky Stars album moeten zijn. Prima plaat hoor daar niet van, maar wij zijn nog niet klaar met het de vorige, Depression Cherry. Op dat album staat namelijk een nummer waar we helemaal weg van zijn, een melodieus meesterwerkje dat zich kan meten met genoemde hits. Space Song is dus geen single, zal het waarschijnlijk ook wel niet worden nu er nog een nieuwer album is, maar wij vinden dat het nummer een plek verdient in ons collectieve bewustzijn, vandaar dat we Space Song van Dream House hebben opgewaardeerd tot IJsbreker. Dat is tegen de regels, maar daar is Beach House zelf mee begonnen!
