black midi is wat je zou kunnen noemen een typische journalistenband. Het Britse kwartet wordt steevast omhoog geschreven -zeg maar gehypet- uiteraard door de Engelse pers, maar ook door de Nederlandse.
Veel effect op hun bekendheid lijkt dat nog niet te hebben. Hun muziek wordt maar met mate gestreamd en vooralsnog speelt de band alleen in bescheiden zaaltjes. Dat komt o.a. omdat hun complexe post-rock niet erg radiovriendelijk is, laat staan hitgevoelig. Zo valt een belangrijk promotiekanaal af. Maar, wat niet is kan nog komen.
Nieuwe single 7-Eleven bijvoorbeeld is al een stuk minder ‘uneasy listening’ dan de tracks op debuutalbum Schlagenheim. Ironisch genoeg is dat omdat zanger Geordie Greep dit keer niet zingt, maar de tekst voordraagt. Om die reden doet de nieuwe single van black midi sterk aan The Smile denken van het Rotterdamse Lewsberg. Een andere parlando punksong. Denk echter niet dat black midi een knieval doet voor de commercie. 7-Eleven eindigt in de gecontroleerde chaos, die het handelsmerk is van de band. Maar dan nog blijft het nummer binnen de perken van een popsong en valt de schade aan de trommelvliezen mee.