Deze vijf gasten dragen hometown Manchester met trots in hun paspoort. Dat ze daarbij weinig goeds over de broertjes Gallagher te zeggen hebben is typisch Cabbage. Hun anarchistische neo-postpunk doet meer aan the Fall en Buzzcocks denken, maar dan met de grijns van de Happy Mondays en de balls-out chaos van Fat White Family.
En hieronder onze recensie van het optreden in de Lima op Lowlands 2018:
Als je zowel met schimmige postpunkbands uit de jaren tachtig als met Oasis wordt vergeleken weet je dat je bijzonder bent. De muziek van het Britse Cabbage is smerig en vuig maar tegelijkertijd ook ontzettend hitgevoelig. Meezingen kun je al na een refrein. Zie daar dus de Oasis-vergelijking, al moet je geen nieuwe Wonderwall van ze verwachten. Cabbage kent maar een versnelling en dat is die van voluit. Geen ballads, ben jij gek De jochies, want dat zijn het nog, hebben dezelfde Britse bravoure als de Gallagher-broers. Als Lee Broadbent nog even het publiek inspringt kan de conclusie getrokken worden: deze band gaan we vaker terugzien op Lowlands, en dan waarschijnlijk in een grotere tent. (tekst: Milo Lambers)