Category: List-o-mania

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines DC is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines DC ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines DC. Hihi.

Wunderhorse – Midas 

Als een eigentijdse Dylan laat Jacob Slater zijn woorden stromen in Midas, de nieuwe single van zijn band Wunderhorse.

Niet alleen de verbale waterval is Dylanesk ook het onderwerp van de song doet denken aan de oude meester in diens protestperiode. In Midas wordt een zakenman opgevoerd, strak in het pak die altijd en overal ergens een slaatje uit probeert slaan. De compacte rocksong is het eerste nieuwe nummer van Wunderhorse sinds de release van hun succesvolle debuutalbum in 2022.

Wunderhorse begon als soloproject van Slater. Dat het groepje muzikanten dat hij meenam op tournee om het album te promoten nu een hechte band vormt, hoor je aan de aanstekelijk energie en dynamiek van Midas. Slater erkent het belang van de band door de leden te laten delen in de credits van de nieuwe single. Dat van die som der delen is echt waar.

IST IST – Lost My Shadow

De meningen lopen uiteen of IST IST klinkt als een jaren tachtig of jaren negentig band. Consensus bestaat over het feit dat de mannen uit Manchester aansluiting zoeken bij de somberman’s rock van de late twintigste eeuw.

Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar Lost My Shadow is weer een schot in de roos. De nieuwe single is een geconcentreerde, donker ingekleurde post new wave track met de voor het bandgeluid zo kenmerkende bariton van frontman Adam Houghton. Of er snel een album volgt vermeldt het verhaal niet.

Lambrini Girls – God’s Country

Punk tiert op zijn weligst ten tijde van sociaal-economische nood. Wie de Britse politiek ook maar zijdelings volgt weet dat het daar een zooitje is. Een komen en gaan van prime ministers, schandalen die onze toeslagenaffaire doen verbleken, een noodlijdend zorgstelsel en nog veel meer misstanden die voor een belangrijk deel het gevolg zijn van de Brexit. Dus schieten de (post)punkbands als paddenstoelen uit de grond.

Een van de betere maatschappelijk geëngageerde bands die zich roeren is Lambrini Girls. Het trio injecteert hun protestsongs met een gezonde dosis feminisme. En humor. Eerdere singles hebben titels als Lads Lads Lads, Boys In The Band en Help I’m Gay. Het nieuwste muzikale manifest van Lambrini Girls heet God’s Country en is een update van God Save The Queen van The Sex Pistols. De dames ageren tegen het rampzalige beleid van de Tories en de flirt van de conservatieven met populisme en fascisme. Waar blijven de Nederlandse Lambrini Girls?

Ga ze zien op Dauwpop 24.

Laura Palmer – Drive

Laura Palmer is de naam van het moordslachtoffer in de befaamde TV-serie Twin Peaks van David Lynch. De band Bastille liet zich eerder door de serie inspireren en nam een song op met de titel Laura Palmer. Sinds een tijdje loopt er ook een band uit Den Haag rond die luistert naar die naam. Tijdje? Zeg maar gerust tijd, want de band bestaat al ruim 10 jaar.

Dat ze nu pas hier opduiken heeft te maken met de tijdsgeest, Laura Palmer mixt postpunk met shoegaze en andere courante indie-stijlen. En de band is onlangs herrezen na een pauze van vijf jaar. Toegegeven we hadden ze al vier singles eerder kunnen oppikken, maar je mist nou eenmaal meer dan je meemaakt. Dit gezegd hebbende, nieuwe single Drive is een sterk staaltje sombermansrock, een filmische track die beelden oproept van een nachtelijke autorit door een wat minder welvarend deel van een grote stad.

Beth Gibbons – Floating On A Moment

Beth Gibbons, de stem van Portishead heeft eindelijk kans gezien om een eerste soloalbum te realiseren. Maar, zeggen de fans dan ‘in 2002 bracht ze toch ook al een album uit’? Inderdaad, maar Out Of Season is strikt genomen geen soloplaat. Beth maakte de plaat met Talk Talk collega Rustin Man.

Lives Outgrown wordt het allereerste album waarvoor Beth 100% verantwoordelijk is. Eerste single Floating On A Moment klinkt zoals je zou hopen en verwachten van miss Gibbons; een sfeervol en serieus nummer met een perfecte balans tussen vorm en inhoud, klankbeeld en compositie, intentie en executie. De jaren lijken geen effect te hebben gehad op Beth’s stem. Ze klinkt nu nog even leeftijdloos als toen we haar leerden kennen in 1994. Dat neemt niet weg dat ze inmiddels de leeftijd heeft bereikt waarop mensen uit haar omgeving komen te overlijden. Daarover zingt ze in Floating On A Moment. Haar conclusie; ‘carpe diem’ – pluk de dag, leef in het moment. Een positieve boodschap die aan het eind van de song kracht wordt bijgezet door een kinderkoortje.

The Mysterines – Stray

Niet veel bands zijn gezegend met zo’n direct herkenbare roerganger als The Mysterines.

En dan hebben we het niet over het uiterlijk van miss Lia Metcalfe, maar over haar donker getinte stemgeluid. Haar donkere timbre past perfect bij de dreigende toon van Stray, de eerste single van het nieuwe album van de band uit Liverpool. The Mysterines heeft afgelopen jaar getourd als voorprogramma van Arctic Monkeys. Dat lijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Op het serieus rockende Stray horen we een band die goed in zijn vel zit, weet wat ie wil en hoe dat doel te bereiken. De opvolger van debuutalbum Reeling gaat Afraid of Tomorrows heten en wordt op 7 juni losgelaten.

Marathon – Fire

Wegens succes geprolongeerd!

Het Amsterdamse Marathon is een meester in het vervaardigen van ietwat zwaarmoedige, maar hard pompende en rijkelijk met gitaar bestrooide shoepunkgaze.

Bij een rondvraag van de Volkskrant eind vorig jaar van kenners, profs en collega’s kwam Marathon uit de bus als zijnde een van de bands die grote kans maken om door te breken in 2024. Het criterium is het vullen van de grote zaal van de Paradiso. En het behalen van de eerste plaats van de Graadmeter, maar niet heus ;). Dat laatste is gelukt. Naar verwachting zal Marathon zo na de zomer ook onze hoofdstedelijk poptempel wel moeten kunnen laten vollopen.

Marathon – Fire

Het Amsterdamse Marathon is een meester in het vervaardigen van ietwat zwaarmoedige, maar hard pompende en rijkelijk met gitaar bestrooide shoepunkgaze.

Bij een rondvraag van de Volkskrant eind vorig jaar van kenners, profs en collega’s kwam Marathon uit de bus als zijnde een van de bands die grote kans maken om door te breken in 2024. Het criterium is het vullen van de grote zaal van de Paradiso. En het behalen van de eerste plaats van de Graadmeter, maar niet heus ;). Dat laatste is gelukt. Naar verwachting zal Marathon zo na de zomer ook onze hoofdstedelijk poptempel wel moeten kunnen laten vollopen.

The Blinders – Always

3 x is scheepsrecht voor The Blinders. Always is het derde nummer dat we oppikken van de band uit Manchester, maar het eerste waar we zoveel vertrouwen in hebben dat we er ons keurmerk aan durven te verbinden.

Onze eerste kennismaking met The Binders vond al in 2018 plaats. Toen zetten we hun debuutsingle Brave New World op onze playlist. Het is nog steeds hun populairste nummer. Twee jaar later volgde Circle Song van hun tweede album, Fantasies of A Stay At Home Psychopass en nu dus Always, een trektrack van album nummer drie, Beholder.

The Blinders is geen vrolijke band. Het trio houdt zich op aan de duistere kant van het gitaarspectrum. Hun veelal in oude new wave galm gedrenkte songs gaan over het leven, overleven en niet opgeven. In de tien jaar van hun bestaan is hun sound niet wezenlijk veranderd. Wel is de band veel beter geworden in wat ze doen. Wat nieuwe single Always mede zo overtuigend maakt is de autoriteit die het nummer uitstraalt. Nooit eerder stonden de sterren zo gunstig voor The Blinders als nu. Laten we hopen dat 10 jaar hard werken beloond wordt met succes.