Cardinals – Big Empty Heart

Maak je klaar om op de dansvloer te walsen met een donker, hartstochtelijk nieuw nummer uit Cork. Het Ierse vijftal Cardinals keert terug met “Big Empty Heart”, een intense, melancholische song geïnspireerd op een wals die zowel rauw als verfijnd voelt en waarvan de melodie al is geschreven op een Korg-synthesizer op 12-jarige leeftijd door gitarist Oskar Gudinovic.

Vanaf de eerste maten word je een mix van dansbare bas en weerbare gitaren ingeduwd – geen pompende rock, maar eerder een gracieuze, elegante wals met punk en shoegaze elementen. Daarbovenop schittert de accordeon: charmant, bijna theatrale folkklank die de song in één klap herkenbaar maakt.

Vocalist Euan Manning brengt de emotie in elk woord over: zijn intensiteit geeft die ‘lege hart’-thema’s extra gewicht. “Big Empty Heart is a love song written from beyond the grave”, zegt hij zelf – een liefdeslied dat nog nazindert lang nadat het laatste woord vervaagd is.

De combinatie van donkere, echoënde gitaren, gedempte drums en de nostalgische accordeon bouwt een dramatische spanning op. Het resultaat is een nummer dat prikkelt en kietelt – een moderne heruitvinding van post-punk en indiefolk in één pakkend (leren)jasje.

Met het nummer bouwt Cardinals voort op hun succes na Graadmeterhit “Get It” en legt de band de basis voor een druk najaar: als support van Fontaines D.C. in Finsbury Park op 5 juli, met daarna shows in Dublin met Wunderhorse, een Amerika-tour met The Pogues, en vooral hun eerste headline‑tour in het VK deze september. Ook kan je ze in NL zien: 4 september in Groningen en een dag later in Rotterdam.

Wunderhorse – The Rope

Het begint een goede gewoonte te worden van bands om bij de start van een nieuwe tournee een nieuwe single uit te brengen. Als reclame voor de tour maar ook om iets nieuws te kunnen spelen.

Wunderhorse heeft ook nog een andere reden om met verse muziek te komen. Na zeven trouwe jaren dienst is bassist Peter Woodin afgezwaaid. Zijn vervanger heet Seb Byford en die speelt dus mee op The Rope. Wat zang betreft heeft het nummer wel iets weg van Neil Young. Verder is The Rope een typische Wunderhorse song; compact, geconcentreerd en energiek. De méér dan geslaagde Wunderhorse shows in Paradiso en DTRH zitten erop. Voor de thuisblijvers: het recente optreden van Wunderhorse bij Jools Holland staat online.

Funfact: gitarist Harry Fowler is de zoon van Kim Wilde.

The Raveonettes – Killer

Heel lang geleden dat we nieuwe muziek oppikten van The Raveonettes (de cover My Tornado van The Black Angels daar gelaten in 2023), maar Killer gaat er in als zoete koek. De Deense band is ook lang weggeweest.

Vorig jaar brachten The Raveonettes The Raveonettes Sing… uit, een coversalbum waarop ze onder andere nummers van The Velvet Underground, The Cramps en Buddy Holly onder handen namen. Maar het is pas in april dat de opvolger van hun album Pe’ahi uit 2014 (!) uitkwam, gewoon maar omgedoopt tot Pe’ahi II. Eerst was er de single Blackest, maar met Killer waren wij echt overtuigd van de comeback van The Raveonettes.

Killer is een sfeervolle, hypnotiserende track met dromerige samenzang, een zware laag galm en een bedachtzame pianopartij. De mysterieuze maar emotioneel geladen tekst luidt: “Kill for love but make it so I don’t care / Most of the time I felt so alone.”

Daarnaast maakte de band tourdata bekend ter ere van het 20-jarig jubileum van hun album Pretty In Black. Halverwege december te zien in Trix Antwerpen, De Oosterpoort Groningen, TivoliVredenburg Utrecht en Muziekgieterij Maastricht.

Claw Boys Claw – I’ll Be Watching You

I’ll Be Watching You is de eerste single van het allerlaatste album van Claw Boys Claw. Na ruim 40 jaar vindt de band het wel welletjes. Nog één album en een clubtour en het doek valt definitief voor een van de beste en leukste en meest spraakmakende bands die de Lage Landen hebben voortgebracht.

I’ll Be Watching You is vintage Claw Boys Claw: een smeuïge rocksong met opruiende gitaren en wortels die teruggaan tot de late jaren zestig toen Iggy nog rimpelloos was en punk niet meer dan een scheldwoord. Aan de voordracht van Peter te Bos is niet te horen dat hij eind dit jaar 75 wordt! Titel en releasedatum zijn inmiddels bekend. Fly verschijnt 12 september. Er is een nieuwe single ook uitgekomen, It’s A Thing, die zullen we volgende week wel toevoegen aan de playlist.

Dit zijn de data van de laatste trektocht door Nederland van Claw Boys Claw:

do 18-sep Rotown Rotterdam
vr 26-sep Rotown Rotterdam
zo 28-sep Patronaat (Haarlem Vinyl Festival) Haarlem
vr 3-okt TivoliVredenburg Utrecht
za 4-okt Effenaar (Come As You Are Festival) Eindhoven
do 9-okt Mezz Breda
za 11-okt Metropool (Beerland Festival) Hengelo
za 18-okt Bolwerk Sneek
do 23-okt FLUOR Amersfoort
vr 24-okt 013 Tilburg
do 30-okt Victorie Alkmaar
za 1-nov Burgerweeshuis Deventer
vr 7-nov. Hedon Zwolle
za 8-nov. Bibelot Dordrecht
vr 14-nov DRU Fabriek ULFT
za 15-nov Paard Den Haag
vr 21-nov Muziekgieterij Maastricht
za 22-nov Doornroosje Nijmegen
za 29-nov Vera Groningen
za 6-dec Paradiso Amsterdam

En voorts zijn wij van mening dat CBC ook op Lowlands 25 zou moeten staan.

Racing Mount Pleasant – Call It Easy

Enige ambitie kan het Amerikaanse Racing Mount Pleasant niet worden ontzegd. De band volgt haar in 2022 verschenen debuutalbum op met een single van precies zeven minuten.

Voor de zekerheid hebben ze er ook een singleknip van vrijgegeven, maar wij gaan natuurlijk voor de hele enchilada. Er zijn zeven bandleden, boys & girls die zo te zien nog vrij jong zijn allemaal. Ze kennen elkander van de universiteit van Michigan. Je zou kunnen zeggen dat Call It Easy hun debuutsingle is, want dat eerste album kwam eerst uit onder de naam Kingfisher. Nu staat de plaat echter online onder de nieuwe naam. En dan de muziek; die is jazzy, want met blazers (saxsolo!), proggy, want best ingewikkeld, meerstemmig gezongen en behoorlijk meeslepend. De ambitieuze compositie en het hoge spelniveau doen vermoeden dat die uni best wel eens het conservatorium van Michigan zou kunnen zijn.

TURNSTILE – NEVER ENOUGH

Vier jaar geleden gebeurde wat fans al 10 jaar hadden zien aankomen, de definitieve doorbraak van TURNSTILE.

De van oorsprong hardcore punkband had wel wat water in de wijn gedaan, maar ook weer niet zoveel dat niemand meer dronken werd. Het afscheren van de wilde haren was niet zozeer ingegeven door honger naar roem en fortuin, maar door het verstrijken der jaren. Die -hoe zullen we het noemen- mellow-isering lijkt te zijn doorgezet. Hoewel nog steeds niet voor doetjes is nieuwe single NEVER ENOUGH een melodieus moppie muziek. De gitaaruitbarstingen refereren weliswaar nog aan hun verleden als oproerkraaiers, maar de nieuwe single is vooral heel catchy. Probeer dat refrein maar eens uit je hoofd te krijgen. En best origineel. Met NEVER ENOUGH creëert TURNSTILE een nieuw genre: dreampunk!

FIEP – Same Boat

FIEP heeft een nieuwe single uit en -het wordt saai- die raden we weer van harte, met klem zelfs- aan. Je zou het catchy en aan The B-52’s doen denkende Same Boat een instrumental met zang kunnen noemen. De wederom met Willem Smit van Personal Trainer als copiloot vervaardigde single heeft een punky gitaar, een brombas en een jengelend orgeltje als belangrijkste ingrediënten. Extra opwinding wordt veroorzaakt door een trippy break, hitpotentie verhoogd door een sticky refrein.

Marathon – Shadow Raised A Star

De laatste single voor de release van het langverwachte debuutalbum van het Amsterdamse Marathon is een ballad.

Geen zoetgevooisd aanstekerlied voor jongverliefden, we hebben hier ten slotte te maken met een postpunk annex noiseband. Maar een beschouwende song met een traag tempo waarmee de band laat horen de kunst der suggestie tot in de perfectie te beheersen. Vanaf de eerste tonen wordt er een uitbarsting beloofd en die komt ook, maar cool en beheerst en daardoor indringender dan je had verwacht. Marathon is niet boos, Marathon is bedroefd.

bdrmm – Lake Disappoinment

Nu er een derde single uit is van het nieuwe, eveneens derde album van bdrmm weten we het zeker; de band is van kleur verandert. Of beter van instrumentarium.

Waar eerder de gitaren overheersten, horen we nu voornamelijk instrumenten met toetsen. Ook de songs zijn wat abstracter of zo je wilt wat grilliger geworden. Even wennen dus, maar de moeite loont. Lake Disappointent lijkt opgenomen in een grote ondergrondse ruimte met een drummer die van jazz houdt. De staccato zang heeft meer pit dan we gewend zijn van de bdrmm‘s, die meestal alle tijd nemen om hun punt te maken. Lake Disappoinment is geen dansnummer, maar een dansmix is misschien nog geen eens zo’n slecht idee. bdrmm album 3 heet Microtonic (28/2).