Category: Graadmeter

Fontaines D.C. – Too Real

Fontaines DC was een van de namen die rond gonsden tijdens ESNS, zijnde de nieuwe punksensatie uit Dublin, Ierland. De band had eerder al indruk gemaakt op de herfsteditie van London Calling.

Met succesvolle bands als Shame, IDLES en Parquet Courts lijkt er sprake van een opleving van punk.

Fontaines DC past in die trend, maar heeft duidelijk een eigen kijk op de erfenis van Ramones/Clash/Sex Pistols. Nieuwe single Too Real, de vierde in totaal, en afkomstig van de binnenkort te verschijnen debuutlangspeler is met zijn vier minuten bijna twee keer zo lang als de punk standaard en heeft een instrumentale inleiding die bijna de helft van de track in beslag neemt. Wel des punks is de in een vet accent gescandeerde tekst en de beschuldigende toon. Daar staat weer tegenover dat Too Real is geïnspireerd door het werk van dichter/filosoof TS Eliot. Deze punks hebben duidelijk hun school afgemaakt, maar daar geen nadelige effecten van ondervonden.

LIVEDATA 20/4 Motel Mozaique, Rotterdam 23/6 Loose Ends, NSDM Werf – Amsterdam 11/07 Dour Festival, Dour (BE)

Foals – Exits

Foals is terug en dat zullen we weten ook! De band uit Oxford komt dit jaar niet met één maar met twee nieuwe albums, ‘Everything Not Saved Will Be Lost’ (deel 1 verschijnt op 8 maart en deel 2 in de herfst) is de veelbelovende titel van de Foals dubbeldekker.

Het eerste geluid van Foals in ruim 3 jaar is veelbelovend. En een beetje vreemd. Exits is geen voor de hand liggende single. Exits is een op het eerste gehoor monotoon nummer dat zijn pracht pas na een paar draaibeurten prijsgeeft. Eenmaal ingedaald blijkt de nieuwe single van Foals een hypnotiserende track die bijna onbewust je lijf en leden in beweging brengt. En die je niet meer uit je hoofd krijgt.

Dominant in Exits zijn de aanhoudende woordloze koortjes en de zich constant herhalende keyboardlijn, die de minimal music van Philip Glass in herinnering roept. Dat Exits toch een duidelijk Foals song is, hoor je aan het bekende ruimtelijke geluid en de uit duizenden herkenbare stem van Yannis Philipakkis.

Exits maakt duidelijk dat Foals net als die andere band uit Oxford nog lang niet is uitontwikkeld. De band gaat ook weer op tournee. Opvallend is dat Foals komend voorjaar te zien zal zijn in de clubs, terwijl de band makkelijk een venue als de Ziggo Dome en misschien wel AFAS Live kan vullen. Het lijkt dus een bewuste keus.

LIVEDATA 19/5 Paradiso, Amsterdam 5-7/7 Down the Rabbit Hole, Beuningen

Matt Berninger & Julien Baker & Steph Altman – All I Want

National zanger Matt Berninger, opkomend folkie  Julien Baker  en  filmcomponist Steph Altman hebben hebben de creative koppen bij elkaar gestoken en een nummer bijgedragen aan 7- Inches For Planned Parenthood, een solidariteitscampagne van muzikanten voor Planned Parenthood. Dat is een Amerikaanse instituut dat vrouwen begeleidt en adviseert bij zwangerschap en/of zwangerschapsonderbreking. Dit laatste is tegen het zere been van rechts en religieus Amerika dat Planned Parenthood het liefst zou verbieden.

Berninger, Baker en Altman’s All I Want is een mooie gedragen ballade met zang van Matt en Julien en een prachtig arrangement van Altman. De eerste en de laatste hadden het nummer geschreven voor de documentaire American Chaos maar speciaal voor 7- Inches For Planned Parenthood bewerkt tot een duet.

Andere artiesten die meedoen aan de actie zijn o.a. Bjork, St Vincent, Foo Fighters en Bon Iver. In totaal zijn er twintig singles geperst die verzameld zijn in een limited edition box online te koop zijn voor 100 dollar. Dus sla je slag. Je helpt er nog een goed doel mee ook.

Sharon Van Etten – Seventeen

Niet dat het nodig is, wie regelmatig Pinguin Radio luistert hoort vaak vrouwenstemmen, maar met het oog op de opmerking eind vorig jaar van een zogenaamde deskundige op tv, dat er weinig goede vrouwelijke artiesten zouden zijn, leek het ons een goed idee om het nieuwe IJsbreker-seizoen te vervolgen met de nieuwe single van een supersterke vrouw, een die in de afgelopen periode niet alleen een kind heeft gekregen, maar ook een studie psychologie heeft gedaan, haar eerste stappen gezet op het acteursvlak, en alsof dat allemaal niet genoeg is ook nog eens een compleet nieuw album heeft geschreven.

We hebben het over Sharon Van Etten. Sharon is vooral bekend van de indie-evergreen Every Time The Sun Comes Up, maar ze heeft inmiddels een heel oeuvre opgebouwd, dat dus zeer binnenkort wordt uitgebreid met een nieuwe, vijfde album, Remind Me Tomorrow.

Seventeen is het derde en misschien wel smakelijkste voorproefje van Sharon Van Etten’s nieuwe langspeler. En dat terwijl Comeback Kid en Jupiter 4 ook niet te versmaden zijn.

Na drie singles is wel duidelijk dat Sharon niet de makkelijkste weg heeft gekozen, of beter de gladste weg. Oneffenheden zijn bewust niet weggelakt en ook blijft Sharon met haar zangpartijen lang niet altijd binnen de lijntjes. De rauwe sfeer past prima bij het onderwerp van nieuwe single Seventeen, haar hometown de stad New York. De moraal van haar verhaal; ze is niet meer de jonge dromer die ze was toen ze zeventeen was, maar ook de stad is veranderd.

Seventeen doet niet toevallig denken aan punk-poet en collega native New Yorker Patti Smith, die in Sharon Van Etten een waardige troonopvolgster zal herkennen.

LIVEDATUM 29/03 Paradiso, Amsterdam

The Raconteurs – Now That You’re Gone

10 jaar hebben Brendon Benson, Jack Lawrence en Patrick Keeler moeten wachten op het telefoontje van Jack White, maar een paar maanden geleden kwam toch eindelijk het verlossende woord. ‘Jongens we pikken de draad weer op met The Raconteurs‘.

Op de prangende vraag of het het wachten waard is geweest kunnen we met een volmondig ja antwoorden. De twee nieuwe tracks kunnen we er goed bij hebben, doen absoluut geen afbreuk aan de torenhoge reputatie van de ‘supergroep’ en zijn een uitstekende advertentie van het nieuwe album dat over een paar maanden klaar moet zijn.

Sunday Driver is een tierelantijnen-loze rocksong in de geest van Drive My Car van The Beatles uit welk nummer de titel afkomstig is.

Now That You’re Gone is de betere track van de twee. Het is een met scherpe gitaarerupties doorspekte ballad met lead-zang van Jack White en een uitermate sterk refrein dat met vereende krachten wordt gezongen. Beide songs zijn retro van het tijdloze soort. Sunday Driver zullen we ook zeker oppikken, maar in eerste instantie zetten we alle ballen op Now That You’re Gone, ergo de nieuwe en tevens laatste IJsbreker van het jaar.

FIDLAR – Can’t You See

FIDLAR is een van de weinige surfpunkbands, die aanspraak kunnen maken op die benaming. Veel bands uit het genre hebben zelf nooit op een plank gestaan De FIDLARS daarentegen zijn zo goed als in de branding geboren. De pa van zanger Zac Carper is een beroemd ontwerper van surfboards, terwijl die van Elvis en Max Kuehn in T.S.O.L zit/zat, een surfpunkband van het eerste uur. Alleen bassist Brandon Schwartzel heeft geen surfende voorvaderen. Hij is bevriend met Zac sinds ze samen dakloos en aan de drugs nachten doorbrachten op het strand. 11 jaar geleden kwam het kwartet bij elkaar en begon de victorie.

Can’t You See is de derde single van het binnenkort te verschijnen derde FIDLAR album. Zijn de eerste twee, Alcohol en Too Real onstuimige, hard rockende songs, waarin de band net niet de controle over het stuur verliest, Can’t You See is heel andere koek. De song is beheerst, melodieus en zelfs een tikje introvert. Nauwelijks herkenbaar als FIDLAR dus. Tot nu toe moest zanger Zac Carper altijd schreeuwen om boven de golven van geweld uit te komen, Can’t You See zingt hij met zijn praatstem, op zijn gemak en goed verstaanbaar. FIDLAR op halve kracht bevalt uitstekend. Afgaande op de twee andere singles van het in januari te verschijnen Almost Free album is Can’t You See een uitzondering, het oog van de orkaan. 

Charles Watson – Voices Carry Through The Mist

Slow Club is niet meer, lang leve Slow Club! Het Britse duo dat ooit met veel bombarie werd onthaald, heeft een punt gezet achter een loopbaan, die ondanks een veelbelovende start nooit echt van de grond wilde komen. Dat is jammer, maar ook weer niet, want de breuk heeft twee solisten opgeleverd die beiden behoorlijk interessant bezig zijn.

De vrouwelijke helft van Slow Club, Rebecca Taylor opereert tegenwoordig onder de naam Self Esteem. Haar hoor je momenteel dagelijks op de Pinguin met het aanstekelijke Wrestling. Charles Watson kiest ervoor onder eigen naam te werken. Hem hoor je op Pinguin Radio met het sfeervolle Voices Carry Through The Mist.

De ex-partners wijken niet heel erg af van wat ze als Slow Club uitvraten, ze maken allebei sfeervolle, goed verzorgde medium tempo mood muziek. Self Esteem is iets pittiger dan Charles, die zich op zijn debuutalbum Now That I’m A River van een gevoeliger kant laat horen.

De single Voices Carry Through The Mist is een dromerig lied, dat zachtjes aan kracht wint en uitmondt in een mooie gitaarsolo, die niet niet aan Neil Young doet denken. De rest van het album is even sfeervol en muzikaal als de single en derhalve een aanrader.

Deerhunter – Death in Midsummer

Welkom terug Deerhunter! Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op nieuwe muziek van de band uit Atlanta, maar zoals de volkswijsheid wil, ‘dan heb je ook wat’. Death in Midsummer is het openingsnummer cq smaakmaker van het nieuwe album van Deerhunter, dat op 18 januari volgend jaar publiek zal worden gemaakt.

De 7e van Deerhunter gaat ‘Why Hasn’t Everybody Disappeared’ heten en wordt door de band omschreven als een science fiction album over het heden.  Dat klinkt interessant. Voorbode Death in Midsummer is een zorgvuldig opbouwende indie-Americana ballad met meeslepende gitaren en een zich langzaam opwindende Bradford Cox, die zingt over vergankelijkheid. Cox en co maken zich zorgen over de toekomt van hun land. Wie de Amerikaanse politiek een beetje volgt, weet dat daar alle reden toe is.

Deerhunter zou Deerhunter niet zijn als de politieke lading niet verstopt zou zitten in een tekst, die voor verschillende uitleg vatbaar is. Zo komt het woord ‘Death’  in het hele nummer niet voor en ‘Midsummer’ ook niet. Ook muzikaal laat de band zich weer moeilijk vastpinnen. Zo houdt de band de spanning er in en de interesse vast, al zeven albums lang.

Lewsberg – The Smile

Het is geen toeval dat Lewsberg onlangs op Crossing Border stond. Niet alleen is de band uit Rotterdam muzikaal één van de grote lichten van de huidige indie-scene, ook tekstueel voldoet Lewsberg aan de criteria van het Haagse festival, dat muziek koppelt aan literatuur.

De clou zit in de bandnaam. Lewsberg is de naam die schrijver Robert Loesberg zou gebruiken mocht hij internationaal doorbreken. Helaas heeft het (nog) niet zover mogen komen. Loesberg overleed in 1990 op 46 jarige leeftijd na een val van een trap. Vergeten is hij dus niet. Niet alleen is de bandnaam een eerbetoon aan de dode dichter, ook de teksten van Lewsberg ademen de geest van hun stadsgenoot, die cynisme tot levensstijl had verheven.

Muzikaal vinden de Rotterdammers inspiratie in de new wave/no wave scene van het New York -niet toevallig ook een havenstad- van de jaren 70. Het als single-cassette uitgebrachte The Smile is edit van een van de, zo niet het hoogtepunt van het eerder dit jaar verschenen debuutalbum van Lewsberg. Frontman Arie van Vliet zingt de tekst niet, maar declameert hem. Geen rap, maar parlando zoals de muzikaal technische term luidt. Na twee minuten geeft hij het woord aan de band, die gretig gebruik maakt van de spreektijd en zorgt voor een climax van bas, drums en vooral gitaren, of zoals de muzikaal technische term luidt, een crescendo.

Lana Del Rey – Mariners Apartment Complex

Ook al is niet ieder nummer van Lana Del Rey geschikt voor onze doeleinden, dat de diva iets in haar mars heeft staat buiten kijf. Lana heeft al vijf albums op haar naam staan, maar haar kruit nog lang niet verschoten, blijkt uit de twee tracks die de komst aankondigen van een zesde langspeler.

Laat het ook duidelijk zijn dat miss Del Rey geen marionet is, maar zelf verantwoordelijk voor haar muziek, productie zowel al composities. Net als haar Zweedse collega en evenpool Lykke Li heeft Lana een voorkeur voor beschouwende songs. Mariners Apartment Complex en het eveneens nieuwe Venice Bitch zijn daar weer sterke voorbeelden van, misschien wel de sterkste toe nu toe.

Mariners Apartment Complex heeft een troostende toon. Lana, die recentelijk uit een dal is gekropen biedt zich aan als steunpilaar, you lose your way, just take my hand zingt ze, I’m your man. Daarmee verwijst ze naar een song van Leonard Cohen, elders in het nummer citeert ze Elton John. I Ain’t No Candle In The Wind.

Lana produceerde het nummer, net als de rest van het nieuwe album met Jack Antonoff, de ladies man van het producersgilde, die eerder met o.a. Lorde, Taylor Swift en St Vincent werkte. In de backingband zit o.a. Dan Auerbach van Black Keys. Het nieuwe album, Norman Fucking Rockwell, genoemd naar de illustrator, die beroemd is geworden met idyllische afbeeldingen van the American way of life verschijnt begin 2019.